Η πριγκίπισσα και η χωριατοπούλα

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Κάποτε η πριγκίπισσα Φρειδερίκη θα περνούσε από την άκρη ενός φτωχού χωριού της Ηπείρου. Οι κάτοικοι μάζεψαν τα καλύτερα κεντήματα και υφαντά τους, τα «προικιά», τα φόρτωσαν σε δύο άσπρα άλογα, τα καλύτερα του χωριού, και στήθηκαν σε μια κορυφή να περιμένουν. Ανάμεσά τους ένα κοριτσάκι, η Ξένη Μητσοβασίλη, ποιήτρια και πεζογράφος, που αφηγείται την εμπειρία της στο βιβλίο της «Κόκκινο στάχυ» (εκδ. Βιβλιοτεχνία, 2005): «Μπροστά, φορτωμένα τ’ άλογα, οι χωροφύλακες με τις πεντακάθαρες στολές, τα μπιχλιμπίδια και τα όπλα τους να γυαλίζουν στον ήλιο. Ξοπίσω ολόκληρο το χωριό, ένα ασκέρι κακομοίρηδες, τραβούσαμε τον ανήφορο να προϋπαντήσουμε την πριγκίπισσα. Ντυμένοι με τα γυαλιστερά κουρέλια της Ούντρας, και τα παπούτσια παραμάσχαλα, να μη χαλάσουν.

Θα τα φορούσαμε την τελευταία στιγμή. […] Τρεις ώρες στημένοι όλοι στην κορφή να μας τρυπάει τ’ αγιάζι και ολωνών τα κεφάλια στραμμένα κατά τον δρόμο περιμέναμε με αγωνία να δούμε τη γαλαζοαίματη. Σαν άραξαν οι κούρσες, πιο μεγάλα αυτοκίνητα δεν είχε ματαδεί κανένας, σκύψαμε όλοι το κεφάλι ώς κάτω τη γης, λες και προσκυνάγαμε τον Θεό. Περικύκλωσαν το βασιλικό αυτοκίνητο οι χωροφύλακες με τα ντουφέκια τους, που δεν γυάλιζαν πια, στραμμένα κατά πάνω μας. Ανάμεσα απ’ τα ντουφέκια πρόβαλε η πριγκίπισσα απλώνοντας το χεράκι της για το χειροφίλημα. Εγώ στη θέα των ντουφεκιών και της πριγκίπισσας πάγωσα. Με μια σπρωξιά βρέθηκα να φιλάω το χέρι της. Ηταν τόσο άσπρο και μαλακό που τρόμαξα». Στα γρήγορα οι βασιλικοί σωματοφύλακες ξεφόρτωσαν τα άλογα, στα γρήγορα άρπαξαν τα προικιά. «Κι απομείναμε να τους κοιτάμε σαν βλαμμένοι μέσα στον κουρνιαχτό που σήκωσαν τα μεγάλα αυτοκίνητά τους φεύγοντας με ταχύτητα».

Υπάρχουν εμπειρίες πολύ πιο βίαιες και τραυματικές που συνδέονται με τη βασιλεία. Φρικτές ιστορίες από παιδουπόλεις και ιδρύματα, ιστορίες λεηλασίας και κτηνωδίας. Ομως εδώ η συγγραφέας περιγράφει με λίγα λόγια τους δύο χωριστούς κόσμους. Μιλά για το τρομακτικά «άσπρο και μαλακό» χέρι της πριγκίπισσας, όμως μπορούμε να φανταστούμε πώς θα ήταν το δικό της παιδικό χέρι, αφού από τα χαράματα που ξυπνούσε η μικρή Ξένη «αμόλαγε τις κότες, τάιζε το γουρούνι, παλούκωνε τη γίδα στο χωράφι και μετά φορτωνόταν τον αδελφό της κι έφευγε για το σχολείο».

Πώς είναι δυνατόν σήμερα άνθρωποι να στήνονται στην ουρά για να προσκυνήσουν τη σορό του τέως, ενός ανθρώπου με χέρια άσπρα και μαλακά σαν ζυμάρι που ποτέ δεν έδεσαν ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του;