Η παλινόρθωση
Γράφει ο Δικαιόπολις
Ως γνωστόν, «των αρίστων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», και είναιγεγονός ότι οι άριστοι επέστρεψαν μαζικά στα πράγματα, κρατώντας μεγάλες κουτάλες και κουταλοπίρουνα. Λίγο κράτησε η αποχή, σύντομα επέστρεψαν στην εξοχή, όπως ίσως θα έλεγε και ο μέγας Σουρής. Αλλά μιας και τον θυμήθηκα, γιατί να μη τον αντιγράψω; Τα έχει γράψει ασύγκριτα καλύτερα από την αφεντιά μου: «Ποιος είδε κράτος λιγοστό σ’ όλη τη γη μοναδικό, εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει; Να τρέφει όλους τους αργούς, νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς, ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα; Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά, κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;»
Να σας πω όμως με το χέρι στην καρδιά, τη παλινόρθωση της δεξιάς «κρατοφαγίας» τη θεωρούσα λίγο πολύ αναμενόμενη, τα ίδια γίνονταν και προ 100 χρόνων (!), όσο καταθλιπτική κι αν είναι η σκέψη και μόνο.Αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι ότι μπορεί μια μέρα το κοριτσάκι μου να γυρίζει από το μάθημά του στο πανεπιστήμιο και να βρεθούν στον δρόμο της αστυνομικοί, οι οποίοι θα τολμήσουν να της βάλουν χέρι και στη συνέχεια να αποπειραθούννα την ξεγυμνώσουνχωρίς λόγο κι αιτία, όπως την φοιτήτρια, η οποία είχε δυστυχώς την ατυχία να βιώσει αυτό που στα πολιτισμένα κράτη ονομάζουν κρατική κακοποίηση. Όχι ότι υπάρχει ποτέ λόγος και αιτία για μία τέτοια βαρβαρότητα, όπως δεν θα δεν θα υπάρξουν ποτέ και λόγια προκειμένου να περιγράψουν την οργή ενός πατέρα ή μιας μάνας.
Τα έχουμε μπερδέψει λίγο και αν δεν τα ξεμπερδέψουμε, δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Δυστυχώς οι αστυνομικές εξορμήσεις σε όλα τα πλάτη και μήκη δεν γίνονται με κανόνες «σαβουαρβιβρ».
Άλλωστε, στο σύμπαν της πολιτικής που είναι αενάως διαστελλόμενο διαστέλλονται οι έννοιες. Όπως, η επιβολή του νόμου. Μας το διασαφήνισε – γλυκά – ο κος Βορίδης
«Θα ευχόμασταν παντού στον κόσμο, αν είναι δυνατό, να γίνεται με προσφορά τριαντάφυλλων. Δεν έχει καταστεί αυτό δυνατό. Η επιβολή του νόμου εμπεριέχει, σε αυτούς που δεν συμμορφώνονται, στοιχεία αναγκαστικότητας – το λέω γλυκά. Το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας».
Ο υπουργός, που κάνει τα πικρά γλυκά, είναι και νομικός, οπότε γνωρίζει σίγουρα και άλλες έννοιες πέραν της αναγκαστικότητας. Τον υπερβάλλοντα ζήλο, την υπέρμετρη βία, αλλά και την αρχή της ακαταλληλότητας. Όπως και ότι κατά τη σύλληψη, ο αστυνομικός «ενεργεί με σύνεση και σταθερότητα, και αποφεύγει κάθε πράξη που μπορεί να βλάψει την τιμή και την υπόληψη του συλληφθέντος και γενικά να προσβάλει την αξιοπρέπειά του».
Η Δεξιά κανονικότητα είναι και πάλι εδώ! Με την απατεωνιά της, με τον συντηρητισμό της και φυσικά με το πάλαι ποτέ παρακράτος της, το οποίο ξαναζεί μέρες δόξης. Όμως ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει πόσο πλούτο καταχρώνται, όσο πόσες ανθρώπινες ψυχές βασανίζουν.
