Η κοινωνία μας και ο … Ζακ

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”86581″ img_size=”full”][vc_column_text]Πολλά περιστατικά που συμβαίνουν στα λεωφορεία, αστικά και υπεραστικά ως επί το πλείστον του ΚΤΕΛ προσδίνουν πολλά και σπουδαία δείγματα  για την κοινωνική συμπεριφορά ημών των πολιτών, Ελληναράδων και μη, και μάλιστα τα περισσότερα ενέχουν και μια πικάντικη και μαζί σπαραξικάρδια χροιά.

Μια τέτοια ακριβώς περίπτωση έλαβε χώρα τις προάλλες στο υπεραστικό λεωφορείο του ΚΤΕλ, Αθήνα – Πύργος στις 4μ.μ μέσω Τρίπολης. Θάμαστε δε θάμαστε καμιά εικοσαριά επιβάτες κι αφού δώσαμε τα μπαγκάζια μας μπουκάραμε όλοι μέσα και απλωθήκαμε σε όλο το αμάξωμα. Καθένας και δυο θέσεις, άνετα, αρχοντικά! Τι Έλληνες είμαστε με τα όλα μας.

Με αυτή τη γενική διάταξη καθόμουν κάπου στη μέση και πριν ξεκινήσει ο οδηγός, αφού έβαλε μπρος, αντιλαμβάνομαι ότι κάτι συμβαίνει μπροστά μια και είχαν μαζευτεί αρκετοί παρατρεχάμενοι.

Σηκώθηκα και πήγα κι εγώ προς τα εκεί  και έμαθα τα καθέκαστα, που σας περιγράφω.

Μπροστά λοιπόν στο λεωφορείο είχε ξαπλώσει ένας άνθρωπος και το είχε ακινητοποιήσει. Μάλιστα μέχρι να αντιληφθώ το τι και πώς, πλάκωσαν και δυο μηχανές με αστυνομικούς που έπιασαν την κουβέντα με τον ανθρωπάκο. αλλά μπράβο τους και πάλι μπράβο δεν τον ακούμπησαν ούτε μια σταλιά.

Ο ανθρωπάκος ήταν πέρα για πέρα αντισυμβατικός, αντικομφορμιστής. Ένας νεαρός αδύνατος με μαύρα μεγαλούτσικα μαλλιά, μαύρο μουσάκι, σκουλαρίκια στα αυτιά και κρίκους σε διάφορα μέρη του προσώπου του, στη μύτη και στα φρύδια. Ας προσθέσουμε και περιθωριακός και όπως μου είπε μετά, το προηγούμενο βράδυ του την έπεσαν κάτι κλεφτρόνια και του άρπαξαν ότι είχε και δεν είχε, και έτσι έμεινε ξερός, εντελώς άφραγκος. Έτσι μου είπε έτσι σας γράφω. Από το πρωί πάντως παρακαλούσε στο σταθμό να τον πάρουν αλλά κανείς δεν φιλοτιμήθηκε. Και έτσι αποφάσισε να δράσει αλλιώς, μια και κανείς δεν τον καταλάβαινε και δεν τον βοηθούσε. Μου είπε και το άλλο, όλοι οι οδηγοί της γραμμής τον ξέρουν καλά στον Πύργο καθότι είναι τακτικός πελάτης του ΚΤΕΛ, αλλά παρά τα παρακάλια, όλοι του γύρισαν την πλάτη.

Να μην τα πολυλογώ κατεβήκαμε εγώ και μια κοπελιά Ζαχαραία, να είναι καλά και πάντα να παίρνει τη θέση του κάθε διαφορετικού, του αδύνατου και την πέσαμε άγρια στον σοφεράντζα και σε δυο άλλους που φορτώνουν τα πράγματα στο σταθμό. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχε εισιτήριο αλλά κυρίως η  …άλλη όψη του Δημητράκη, όπως φάνηκε στη συνέχεια. Απευθυνθήκαμε στο επιβατικό κοινό να τσοντάρουμε όλοι και το θέμα να λήξει. Από όλους απάντησαν ένας Κρεστεναίος, ναυτικός λεβέντης και ένας Πειραιώτης εκ Πύργου [Απεικονίζονται και οι δυο με τον Δημητράκη μέσα στο σταθμό της Τρίπολης]. Όλοι οι άλλοι καθωσπρέπει κύριοι και κυράτσες έκαναν το ψόφιο κοριό. Μάλιστα ένας από δαύτους, που καθόταν στα μπροστινά καθίσματα, είπε το εξής, αν όχι  ανάξιο και υποκριτικό:

Και ποιος ξέρει τι θα κάνει στο ταξείδι

και σε τι μπελάδες  θα μας βάλει…

Μια κυράτσα δίπλα σταυροκοπιόταν τσιρίζοντας:

Θεός να μας φυλάξει Παναγίτσα μου να πάμε στα σπιτάκια μας.

Εντωμεταξύ Ο Δημητράκης συνέχιζε την αντίσταση μπροστά στο λεωφορείο. Ο οδηγός φαινόταν λίγο φοβισμένος και αμφίρροπος απέναντι στον κορσέ που του κάναμε η κοπελιά κι εγώ. Βρήκε όμως αποκούμπι και έλεγε:

Τι να κάνω αφού αντιδρούν  οι επιβάτες;

Εάν – του λέει η κοπελιά – είχε εισιτήριο θα τον έβαζες μέσα ή όχι;

Ξαφνικά ο ντράιβερ  αρπάζει τον Δημητράκη και τον σπρώχνει μέσα στο λεωφορείο..

Και έτσι όλα μέλι -γάλα. Ο Δημητράκης πήγε στα τελευταία καθίσματα και ρίχτηκε στον μακάριο ύπνο.

Στην Τρίπολη δε που σταματήσαμε όλα ωραία και καλά. Ο Δημητράκης ήταν γλυκομίλητος, πράος και ευγενικός λεβεντάκος, αφού με το ζόρι δέχτηκε να τον κεράσουμε. Μαζί ήταν και πολύ άνετος και μας είπε και την πατρίδα του το Λαμπέτι.

Το άλλο που αξίζει να αναφερθεί είναι που ένας επιβάτης, φαινόταν φτωχός και ταλαιπωρημένος, πλησιάζει τον Δημητράκη και του βάζει ένα κέρμα στην τσέπη και του λέει: – Πάρτα ρε λεβεντάκο, σε σένα θα πιάσει τόπο!

Αμέσως μετά κάτι βγάζει από  την τσέπη του και τον ξαναπλησιάζει:

Πάρε και τούτο το πενηνταράκι, δεν έχω  άλλο, χαλάλι σου, εσύ το έχεις  ανάγκη γιατί σε κυνηγά κι ο Θεός κι ο Διάβολος!

Τι να πω για να κλείσουμε; Θουφυλακή τω στόματί μου….

Θεόδωρος Κόλλιας

Συγγραφέας, Διαχειριστής του blog http://yannitsochori.blogspot.com/[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]