Η Φώφη

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”75636″ img_size=”full”][vc_column_text]Ακόμη και η συμμετοχή στην πιο σκληρή αντιπαράθεση είναι ρόλος. Αρκεί να σε αντέξει η σκηνή κι ας μη φανεί στο χειροκρότημα. Χωρίς τον ρόλο, τι είσαι στο θέατρο της πολιτικής; Συχνά είναι πιο ισχυρός απ’ τον χαρακτήρα, την ιδεολογία, τη θεωρία, το ύφος ή το ήθος. Παίζεις λοιπόν.

Στον χώρο της πολιτικής μπαίνεις με το δραματουργικό σου οπλοστάσιο. Πώς αλλιώς; Έχεις παράσταση, καθ’ υπόδειξη επικοινωνιολόγων, ψηφολόγων και πάσης φύσεως σκηνοθετών. Τα πράγματα είναι απλά. Ακόμη κι αν λες κάτι και ταυτόχρονα το υπονομεύεις με τον τρόπο που το λες ή όταν, ανάλογα με τη θέση στη θεατρική σύμβαση, θεωρείς σωστή μια πρόταση και την αντίθετή της

Τα πράγματα είναι απλά και καθόλου ποιητικά. «Ο τάχα αριστερός Τσίπρας παίζει το τελευταίο του χαρτί με την κυνικότητα του χαρτοπαίχτη και δίνει τα ρέστα του για ένα εκλογικό ποσοστό που απλώς θα μετριάσει τη διαγραφόμενη οριστική του ήττα…».

Πόθοι ευσεβείς και όνειρα  φθινοπωρινής νυκτός στο θολωμένο μου μυαλό.

«Ναι, είμαι ονειροπόλος», έλεγε ο Οσκαρ Ουάιλντ, «γιατί ονειροπόλος είναι εκείνος που βρίσκει τον δρόμο του μόνο μέσα στο σεληνόφως, και η τιμωρία του είναι ότι βλέπει την αυγή πριν απ’ τους άλλους».

Θέλω να πω, καλή είναι η κριτική, αλλά. με  κραυγές και ύβρεις δεν γίνεται δουλειά

Ο θεατής δεν ξέρω αν χειροκροτά. Ο λόγος δεν φτάνει, όταν η αμφιβολία βγαίνει σεργιάνι. Πού να πιάσει λιμάνι, με λέξεις που καταρρέουν και συναισθήματα που ρέουν;

Ένας ρομαντικός θα το έκανε τραγωδία, ένας ξένος θα το ζούσε σαν κωμωδία… ανακατεύω και τα δύο, και ήδη γυρίζω σελίδα για μια καινούργια ειρωνεία…

Φώφη ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]