Η έξαρση της νεανικής βίας

Της Βάσως Σωτηροπούλου, προέδρου Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Ανδραβίδας Κυλλήνης, εκπαιδευτικού

Με το στόμα ανοιχτό και μια πικρή γεύση στα χείλη παρακολουθούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα βιντεάκια που κυκλοφορούν ευρέως και δείχνουν νέα παιδιά να παίζουν ξύλο εντός ή εκτός σχολικού χώρου. Όταν λέμε ξύλο, το εννοούμε. Μπουνιές, κλωτσιές ,ξεμαλλιάσματα. Αγόρια και κορίτσια Γυμνασίου-Λυκείου ποδοκυλιούνται στα τσιμέντα με απίστευτο μένος. Το…φιλοθεάμον κοινό, οι συμμαθητές, συνήθως βιντεοσκοπούν τα τεκταινόμενα αντί να χωρίζουν τους μονομάχους πριν καταλήξουν με ένα αυτί λιγότερο και κάτι τούφες μαλλιών στην παλάμη.

Ας το παραδεχτούμε. Η βία «διδάσκεται» πλέον. Ξεκινά από την αγία οικογένεια που μέχρι το παιδί να πατήσει τα πρώτα -άντα το θεωρεί νήπιο και του καθαρίζει τα φρούτα από τα κουκούτσια. Ο,τι και να κάνει το παιδί, «είναι παιδί» και «παρασύρθηκε». Το κανάκεμα αυτό παραχωρεί άμετρες ελευθερίες και πλήθος δικαιολογιών, ενώ καμία τιμωρία δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Κι όταν λέμε «τιμωρία» δεν εννοούμε στη γωνία με το ένα πόδι ούτε κλείδωμα στο σκοτεινό μπουντρούμι. Εννοούμε εκείνη την επίπληξη που καταλήγει σε συμβουλή και ωθεί το παιδί σε προβληματισμό, συνειδητοποίηση του λάθους και αποφυγή επανάληψής του. Όχι. Ούτε καν.

Τόσο η οικογένεια όσο και το σχολείο στρώνουν το δρόμο προς μια πλημμελή επίβλεψη, χαλαρή κι αδιάφορη, ενισχυμένη με μπόλικη αδιαφορία που, εντέλει, καταλήγει σε ασυδοσία. Αυτή με τη σειρά της χτίζει μικρές συμμορίες ανηλίκων που βρίζουν, απειλούν, δέρνουν ασυστόλως όποιον δεν ανήκει στην κλίκα. Τον διαφορετικό, τον ευαίσθητο, αυτόν που τόλμησε να σηκώσει τα μάτια του σε κοπέλα του άλλου και τέτοια.

Συν τοις άλλοις, η Πολιτεία με όλα όσα γίνονται καθημερινά και παρακολουθούμε live πιο πολύ διαπαιδαγωγεί τραμπούκους και χούλιγκανς παρά ενεργούς πολίτες. Η βία, βία θα φέρει, αυτό είναι σίγουρο. Αν συνυπολογίσει κανείς και την παντελή έλλειψη ηθικών αρχών που χαρακτηρίζει την εποχή μας, αλλά και το κυνήγι του πλούτου, τότε το παζλ συμπληρώθηκε, πάμε για το επόμενο.

Τα πράγματα είναι απλά. Αν δε θέλετε το παιδί σας αύριο μεθαύριο να κάνει καριέρα βασανιστή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, μπράβου στα δυτικά προάστια ή δυνάμει δολοφόνου αθώων ανθρώπων, σκύψτε πάνω του από νωρίς. Θέστε όρια, θεσπίστε κανόνες. Πάρτε του τα κινητά από το προσκεφάλι, μιλήστε του για βιβλία και ταινίες και μουσική. Βγάλτε τα παιδιά σας από τους τέσσερις τοίχους και πάτε μαζί στη θάλασσα, στο δάσος, στη φύση. Μάθετε τι τους συμβαίνει όταν κλαίνε και τι καλό έγινε όταν γελούν. Διδάξτε τους να σέβονται τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από φύλο και φυλή. Τονίστε τους ότι η βία δεν λύνει τίποτα, απεναντίας επιδεινώνει τα πάντα.

Ας φτιάξουμε κοινωνίες ανθρώπων κι όχι άγριων θηρίων.