Η ελληνική τραγωδία και η σημερινή… φάρσα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”99918″ img_size=”full”][vc_column_text]

Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου καθηγητή και πρώην πρύτανη ΑΠΘ

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, από την Κίνα, παρουσίασε την ελληνική οικονομική κρίση σαν τραγωδία και την κυβέρνησή του σαν την κάθαρση που μας βγάζει, όπως χαρακτηριστικά είπε, από τα σκοτεινά χρόνια πιο δυνατούς και πιο σοφούς.

Αυτή ήταν η εισαγωγή για το κυρίως θέμα της ομιλίας του, που ήταν η επίσημη ανακοίνωση της ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας.

Είναι κοινή η ανάγκη των Ελλήνων, όταν βρισκόμαστε στο εξωτερικό, να προσπαθούμε να συνδέουμε τα όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας με το ένδοξο παρελθόν των αρχαίων προγόνων μας. Αυτή η τάση φυσικό είναι να καταλήγει συχνά σε υπερβολές, αποτέλεσμα της ευγενούς προσπάθειας να υποστηρίξουμε, όσο γίνεται πιο σθεναρά, την πατρίδα μας.

Όμως είναι άλλο πράγμα η υπερβολή και εντελώς άλλο η διαστρέβλωση της αλήθειας και η διάδοση ανιστόρητων πληροφοριών. Κι αυτό κυρίως γιατί, αν συμβεί και μας αντιληφθούν, τότε κινδυνεύουμε να γίνουμε παντελώς αναξιόπιστοι…

Ανατρέχοντας, λοιπόν, στον αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας, ως κάθαρση θεωρείται το ανακουφιστικό αίσθημα που απελευθερώνει τον θεατή, στο τέλος της τραγωδίας, από τα αισθήματα της λύπης και του φόβου. Η κάθαρση, λοιπόν, είναι συνώνυμη με την απομάκρυνση των βλαβερών αιτίων που προκάλεσαν τα πάθη των ηρώων της τραγωδίας.

Γι’ αυτό και η κάθαρση είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την τιμωρία των ενόχων και την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου στους θεατές.

Υπάρχει, αλήθεια, κανείς στην Ελλάδα σήμερα που να υποστηρίζει σοβαρά ότι οι βλαβερές αιτίες που οδήγησαν την οικονομία της χώρας στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό έχουν θεραπευτεί;

Μια απλή ματιά στις πολιτικές που εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη αρκεί για να πείσει ότι οι ίδιες ακριβώς συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική κρίση, οι ίδιες ακριβώς εφαρμόζονται και σήμερα για την έξοδο από αυτήν. Οχι μόνο δεν υπάρχει κάποια αποκατάσταση των αιτίων που οδήγησαν την ελληνική οικονομία στην καταστροφή, αλλά ούτε καν κάποια ψήγματα αυτοκριτικής, από πλευράς Ν.Δ. έχουν ακουστεί, που να αφήνουν έστω και υποψίες ότι κάτι αυτή τη φορά μπορεί να εξελιχθεί διαφορετικά.

Με την ίδια προσήλωση στην οικογενειοκρατία, την αναξιοκρατία και τον κομματισμό, την ίδια εμμονή στις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας σε ξένα οικονομικά συμφέροντα, με την ίδια άρνηση στη βιώσιμη και αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη, όπως και στις παραγωγικές, για τον τόπο, επενδύσεις, με την ίδια επιμονή στην άκριτη μεταφορά ξένων αναπτυξιακών προτύπων και την εμμονικά ίδια αδιαφορία για την ανάδειξη των δικών μας συγκριτικών ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων, αλλά και με την ίδια εχθρότητα για τα εργασιακά δικαιώματα και την ίδια απέχθεια για τις φιλικές προς το περιβάλλον αναπτυξιακές πολιτικές που απαξίωσαν την ελληνική οικονομία, η κυβέρνηση της Ν.Δ. υπόσχεται σήμερα να βγάλει την Ελλάδα από τα σκοτάδια της κρίσης και να την οδηγήσει στο φως της ανάπτυξης και της ευημερίας.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μήπως η αίσθηση σήμερα στη χώρα μας ότι οι ένοχοι για την ελληνική τραγωδία και οι υπεύθυνοι για τα πάθη των Ελλήνων, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, έχουν με κάποιον τρόπο τιμωρηθεί;

Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Οι ένοχοι για την ελληνική τραγωδία επιβραβεύθηκαν για ό,τι έκαναν, καθώς υπερψηφίστηκαν από το εκλογικό σώμα στις πρόσφατες εκλογές, με αποτέλεσμα σήμερα να βρίσκονται και πάλι, έπειτα από ένα σύντομο διάλειμμα, στην κυβέρνηση της χώρας. Την ίδια ώρα που εκείνοι που πράγματι πέτυχαν την… καθαρτήρια έξοδο από τα μνημόνια που μας επέβαλαν οι δανειστές, καταψηφίστηκαν και βρίσκονται στην αντιπολίτευση.

Τι αίσθημα δικαίου μπορεί να προκαλέσει, λοιπόν, το γεγονός ότι οι ίδιες πολιτικές οικογένειες που κυβερνούσαν τη χώρα πριν από την κρίση, οι ίδιες την κυβερνούν και μετά; Χωρίς καμία τιμωρία, αλλά και χωρίς καμία αυτοκριτική, οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις επανήλθαν για να εφαρμόσουν τις ίδιες πολιτικές που οδήγησαν πριν χρόνια την Ελλάδα στην οικονομική καταστροφή.

Αλλά και πέραν των αποδεδειγμένα αποτυχημένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, πόσο… καθαρτήρια ακούγεται, αλήθεια, η πρωτοφανής στα διεθνή χρονικά συγκάλυψη του σκανδάλου Novartis, του μεγαλύτερου σκανδάλου διαφθοράς σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, όπως τουλάχιστον διαβεβαιώνουν οι αμερικανικές διωκτικές αρχές, αλλά και η ελβετική δημόσια τηλεόραση;

Πόσο καθαρτήρια δηλαδή ακούγεται η αναβάθμιση στην κατηγορία της σκευωρίας, ενός σκανδάλου διαφθοράς, που συνέβη μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης;

Και πόσα… καθαρτήρια αισθήματα ανακούφισης και δικαίου προκαλεί η ενοχοποίηση, ως μοναδικού υπευθύνου, του υπουργού Δικαιοσύνης της κυβέρνησης που αποκάλυψε και ανέδειξε αυτό το σκάνδαλο διαφθοράς;

Κάποιος πρέπει να ενημερώσει τον πρωθυπουργό και τους συμβούλους του ότι μια τραγική ιστορία χωρίς τη διέξοδο της κάθαρσης δεν έχει καμία σχέση με αρχαία τραγωδία.

Αυτό που σήμερα συμβαίνει στην Ελλάδα περισσότερο θυμίζει καλοστημένη φάρσα, που επανέρχεται σαν επανάληψη για να αφηγηθεί την ίδια, για μια ακόμη φορά, ιστορία.

Η οποία οπωσδήποτε θα έχει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα, προκαλώντας το γέλιο των θεατών για τα παθήματα των γελωτοποιών πρωταγωνιστών…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]