Οι μικρομεσαίοι… δεν θα πάνε στον παράδεισο

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”73693″ img_size=”full”][vc_column_text]

Μικρομεσαίοι μια τεράστια κοινωνική ομάδα που δοκιμάζεται από την πανδημία, τις καραντίνες, τους κυβερνητικούς πειραματισμούς, τον ανελέητο ανταγωνισμό των μεγάλων ομίλων και την πολιτική εξαπάτηση.

[/vc_column_text][vc_column_text]Αν έφερε κάτι ο Covid-19 πέρα από πολλή δυστυχία και θάνατο, είναι το τέλος των ψευδαισθήσεων πως μπορούμε να συνεχίσουμε σαν άλλοτε. Δεν μπορούμε…

Ο ορισμός του μικρομεσαίου επιχειρηματία είναι σχετικός και τα κριτήρια μεταβλητά από χώρα σε χώρα. Στην Ελλάδα είναι μάλλον λογικό να υιοθετήσουμε ως κριτήριο την απασχόληση από 1εως 50 εργαζομένων. Με βάση αυτό (κατά την ΕΛΣΤΑΤ) η χώρα διαθέτει 1,1 εκατ. μικρομεσαίους που απασχολούν 2,2 εκατ. εργαζομένους. Κυριαρχούν οι έμποροι (220.000 επιχειρήσεις με 500.000 εργαζομένους), ακολουθούμενοι από επιχειρήσεις τουρισμού και εστίασης (104.000 με 500.000 εργαζομένους).

Είναι μάταιο να αντιμετωπίζει κανείς αυτή τη στοιχειώδη στατιστική ως μία σταθερά. Οι μεταβολές είναι ραγδαίες και η αποκαλούμενη με στόμφο «ραχοκοκαλιά» της οικονομίας… ξεκοκαλίζεται καταιγιστικά μπροστά στα μάτια μας. Αν ο κύκλος ζωής μιας πολυεθνικής επιχείρησης υπερβαίνει τον μισό αιώνα, μια μικρομεσαία επιχείρηση θεωρείται τυχερή αν πιάσει τη δεκαετία, εξ ου και ορισμένες υπογραμμίζουν με περηφάνια στις μαρκίζες τους ότι υπάρχουν π.χ. «από το 1970», εξαιρετικά σπάνιο πια.

Οι εκπρόσωποι των μικρομεσαίων εμφανίζονται πιο θυμωμένοι από ποτέ. Φοβούνται ότι η ανεξέλεγκτη «αγορά» σε συνεργασία ή με πρόσχημα την πανδημία θα κάνει αιματηρά αυτό που η έκθεση Πισσαρίδη διακηρύσσει ως στόχο: τη δραστική συρρίκνωση του αριθμού των επιχειρήσεων, στο όνομα της εξασφάλισης βιώσιμων μεγεθών. Παρ’ ότι τα κυβερνητικά στελέχη δεν έχουν τολμήσει να υιοθετήσουν ευθέως αυτόν τον στόχο, η σπουδή τους να ψηφιστεί ο νέος πτωχευτικός νόμος προδίδει την πρόθεση νέας βίαιης αναδιάρθρωσης της επιχειρηματικής βάσης της οικονομίας, κυρίως εις βάρος των μικρών. Κι αυτό είναι κάτι που εξεγείρει ακόμα και γαλάζιους εκπροσώπους των μικρομεσαίων.

Η αλήθεια είναι ότι, παρά την ακατάσχετη φιλοεπιχειρηματική φλυαρία της, η Ν.Δ. ουδέποτε είχε βαθιές σχέσεις με τους μικρομεσαίους. Έβλεπε στη μικροεπιχειρηματική διάρθρωση του εγχώριου καπιταλισμού εμπόδια στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων και στην επέκταση των μεγάλων εγχώριων ομίλων.

Ηταν το ΠΑΣΟΚ που, κατά κάποιον τρόπο, έφερε τους μικρομεσαίους στο πολιτικό προσκήνιο μέσα από το σχήμα των «μη προνομιούχων» – αντίπαλον δέος στη ρητορική της Αριστεράς για την «εργατική τάξη και τους συμμάχους της». Η «Αλλαγή», δηλαδή η μακρά διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εκτός από πολιτική εκπροσώπηση έδωσε και ευρείες οικονομικές ευκαιρίες στους μικρομεσαίους. Η διακήρυξη του Ανδ. Παπανδρέου για «νέα τζάκια» απέναντι στη δεξιοκρατούμενη τότε επιχειρηματική ελίτ εκλήφθηκε ως σύνθημα αναρρίχησης με κάθε δυνατό μέσο.

Στις δεκαετίες του 1990 και του 2000, ένας πακτωλός ευρωπαϊκών και κρατικών επιδοτήσεων -μαζί με την εκρηκτική επέκταση του τραπεζικού συστήματος, τη χρηματιστηριακή φρενίτιδα και την ανοχή της φοροδιαφυγής- έγινε μοχλός όχι μόνο ενίσχυσης του οικονομικού ρόλου των μικρομεσαίων, αλλά κι ενός ιδιότυπου εκμαυλισμού τους. Η καρικατούρα του νεόπλουτου που, με «μια τρύπα 50 τετραγωνικών», κατάφερνε να αποκτήσει μεζονέτα, εξοχικό με πισίνα, ακριβά αυτοκίνητα 4×4, έχει φυσικά στοιχεία υπερβολής, αλλά απηχεί υπαρκτές καταστάσεις.

Το εκτόπισμα που απέκτησαν οι μικρομεσαίοι τις προ μνημονίων δεκαετίες απορρόφησε εξαντλητικά το ενδιαφέρον του ανταγωνισμού ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. Ολη η κοινωνία μεταμορφώθηκε σε θολό «μεσαίο χώρο» και τα προγράμματα των κομμάτων ανταγωνίζονταν στην επιχείρηση κολακείας και προσέλκυσής του.

Μέχρι που ήρθαν η χρεοκοπία και η τρόικα. Παρ’ ότι η στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης» είχε πρώτο στόχο τη μισθωτή εργασία, επέδρασε ισοπεδωτικά στη μικρή επιχειρηματικότητα. Γέμισε τις πόλεις κλειστά μαγαζιά κι επιχειρηματικά κουφάρια. Η εκτεταμένη καταστροφή της μεσαίας τάξης αποτέλεσε τη βάση κατάρρευσης του δικομματισμού και της ριζικής αναδιάταξης του κομματικού συστήματος. Μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων στράφηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι τόσο με την προσδοκία ανάκτησης της παλιάς αίγλης, όσο με την αγωνία της επιβίωσης.

Η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, όμως, ανέβασε τον πήχη των προσδοκιών από την απλή επιβίωση στην αύξηση των κερδών τους. «Γαργάλισε» ξεχασμένα ανακλαστικά απληστίας με υποσχέσεις για μείωση όχι μόνο των φόρων, αλλά και των ελέγχων. Παρ’ ότι ο μέσος μικρομεσαίος στήριξε αποφασιστικά τη Ν.Δ., η διάψευση ήρθε ταχύτατα. Δεν την προκάλεσε η πανδημία, απλώς την επιτάχυνε.

Πηγή: efsyn.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]