Γράφοντας Ποίηση στα χρόνια της κρίσης: Συναρπαστικός ο καλλιτέχνης Αλέξανδρος Μιστριώτης στο Κτήμα Μερκούρη
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”85707″ img_size=”full”][vc_column_text]
Γράφει η Πουλχερία Γεωργιοπούλου
Ο Αλέξανδρος Μιστριώτης, μια πολυσχιδής προσωπικότητα στο χώρο των εικαστικών τεχνών, της διανόησης και της συγγραφής, εκπρόσωπος των ανθρώπων της νέας γενιάς, μοιράστηκε τα μυστικά και αγωνίες της σύγχρονης ποίησης με το ηλειακό κοινό στο πλαίσιο των τακτικών Κυριακάτικων Πολιτιστικών Δρώμενων στην Αίθουσα των Εκδηλώσεων του Κτήματος Μερκούρη στο Κορακοχώρι την Κυριακή το μεσημέρι.
Καλωσορίζοντας το κοινό που τίμησε μια ακόμα φορά τις Κυριακάτικες πολιτιστικές συνάξεις του Κτήματος Μερκούρη ο κ. Χρίστος Κανελλακόπουλος έδωσε τον τόνο της συναρπαστικής συνάντησης με τον χαρισματικό καλεσμένο: «Πολύ αγαπητοί μας Φίλες και Φίλοι ποιός θα αμφισβητήσει ότι η Άνοιξη ήλθε πια για τα καλά, παρά τα όποια μικρά συννεφάκια και τη γόνιμη βροχή, και οπλίζει όλους μια αισιόδοξη ποιητική διάθεση. Σήμερα εδώ στο Κτήμα ξανάρχεται επίσης με ποιητική διάθεση μετά από καιρό ένας παλιός καλός φίλος ο Αλέξανδρος Μιστριώτης.
Ακούστε λοιπόν τι έγραψε εκείνος στο παλιό ημερολόγιο που φυλάσσει τις μνήμες αγαπημένων συντρόφων στο μικρό σπιτάκι που είναι κρυμμένο στο δάσος και αγναντεύει το Ιόνιο:
«Τόσο μακριά η θάλασσα και τόσο κοντά!
Όσο μακριά κι αν πας,
Είσαι εκεί όπου είναι τα μέρη της καρδιάς.
Περιμένουμε απ΄τη ζωή να προτείνει λύσεις,
Κι απ΄την Αγάπη
Να γίνει πιο ελαφριά, αβίαστη, πηγαία.
Ενώ ταξιδεύουμε, ενώ λιγοστεύουμε, ενώ …»
(Ήταν 11 Αυγούστου 1999 και όπως σημειώνει «Κάτω ακριβώς απ΄την τελευταία μεγάλη έκλειψη της χιλιετηρίδας»).
Αλέξανδρε το τελευταίο «ενώ..» αυτού του μικρού κειμένου παραμένει ακόμα αδιευκρίνιστο. Ίσως θελήσεις να το πλησιάσεις σήμερα μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια.
Καλώς ήλθες και πάλι!»
Ποίηση δεν είναι μόνο το ποίημα
Με τη φράση «Ποίηση δεν είναι μόνο το ποίημα» παίρνοντας το λόγο ο Αλέξανδρος Μιστριώτης εξήγησε τους λόγους που επέλεξε να περάσει λίγο χρόνο μαζί μας δημιουργώντας στη διάρκεια της συνάντησης αυτής, ένα ιδιωτικό ποιητικό κόσμο με επίκεντρο το Κτήμα Μερκούρη.
Κοινωνώντας το μήνυμα πως Τέχνη, υπάρχει σε κάθε δραστηριότητα που έχει σημασία για τον καθένα από μας, και υπάρχει σε αυτές τις δραστηριότητες που αισθανόμαστε πως τις επιλέγουμε ή ακόμα καλύτερα πως τις υπηρετούμε.
Άριστος ομιλητής καθώς κεντρικό θέμα της δουλειάς του είναι η προφορικότητα και τα όρια μεταξύ ποίησης θεάτρου και στοχασμού γοήτευσε με τον εκλεπτυσμένο και ιδιοφυή του λόγο το κοινό.
Με εξαιρετική ακρίβεια επιχείρησε μια κοινωνικοπολιτική και ιστορική αναδρομή στον 20ο και 21ο αιώνα έτσι όπως την αφουγκράστηκαν και οι μεγάλοι ποιητές, εξηγώντας παράλληλα ότι ο όρος κρίση δεν έπαψε να υπάρχει στο Ευρωπαϊκό λεξιλόγιο από την περίοδο των μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων που ταλάνισαν τους ευρωπαϊκούς λαούς για δεκαετίες και το ρόλο της ποίησης σήμερα ως συντρόφου στις προσωπικές και συλλογικές μας μάχες.
Η καινοτόμα και φρέσκια αφήγησή του για την σύνδεση της τέχνης με την κοινωνία, διέτρεξε το φάσμα μιας ποιητικής συνομιλίας από την Ομηρική εποχή έως τη γενιά Beat και από την ελληνιστική εποχή έως τον Εμπειρίκο και τον Εγγονόπουλο.
Όπως ο ίδιος λέει «Αξίζει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το παρόν μας ακούγοντας και τους ποιητές του παρελθόντος.
Η Ελλάδα έμεινε όρθια χάρη στους ποιητές της
Από την μία μοιάζει η φωνή τους να απομακρύνεται, να γίνεται ψίθυρος και ταυτόχρονα ακούγεται πιο καθαρή, πιο άμεση από ποτέ, δοκιμασμένη από τον χρόνο και απελευθερωμένη από τα στενά όρια της εποχής της.
Το να μιλάς για το Τώρα σημαίνει πως έχεις στο νου σου το χθες. Σε έναν τόπο που λατρεύεται ο Λόγος χιλιετίες, σε μια κοινωνία που μίλησε και άντεξε μέσα από την ποίηση και τα τραγούδια της, σε μια παγκόσμια στιγμή εξ’ ίσου κρίσιμη με όλες τις άλλες, τι μπορεί να γράψει κανείς; Ή μήπως το ερώτημα είναι : Πώς μπορεί να γράψει κανείς;»
Σε μια εποχή που οι αυθεντικές φωνές χάνονται μέσα στους σωρούς από «βιβλιαράκια ποίησης» που εκδίδονται κατά εκατοντάδες και γίνονται αυτοσκοπός συχνά μιας οχληρής και αδιανόητης έπαρσης πληγώνοντας την αισθητική μας διαιωνίζοντας ένα κενό αληθινού ποιητικού λόγου, ο Μιστριώτης επαναστατεί, αρνείται να εκδώσει το έργο του και ενδύεται το λόγο ενός περιπλανώμενου ποιητή χωρίς ποιήματα!
Γράφει ποίηση υπακούοντας στον αρχετυπικό ποιητικό ρυθμό του κόσμου… Όταν ακούει κάποιος τον Αλέξανδρο Μιστριώτη να διαβάζει τα ποιήματά του νιώθει ότι «διαβάζει εικόνες» μυσταγωγός μιας απρόσμενης, για τους περισσότερους, διαυγούς διαδρομής με μια φιλοσοφικο-περιπατητική διάθεση που παραπέμπει σε μια αντίληψη διανόησης της κλασικής εποχής.
Επιλογή σαγηνευτική, δρόμος σκολιός και προϋποθέτει γνώσεις, γούστο, καλλιέργεια, ταλέντο, συνθετική ικανότητα, ποιότητα και ήθος.
Φαίνεται ότι τα διαθέτει και με το παραπάνω, ενώ έχει στεφθεί με επιτυχία κάθε εγχείρημα με το οποίο έχει καταπιαστεί και αυτό είναι παρήγορο για την εξελικτική δυνατότητα της Τέχνης γενικότερα στη χώρα μας που ανατροφοδοτείται με την αφοσιωμένη και ευρηματική δημιουργικότητα των νέων Ελλήνων καλλιτεχνών.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
