Ο Γ. Αγγελόπουλος γράφει για το βιβλίο: «Η λίμνη με τα μαργαριτάρια – η αρχή μιας φιλίας» του Π. Γκαμούρα
Παρουσίαση του πρώτου της σειράς παραμυθιών του Παναγιώτη Γκαμούρα από τις εκδόσεις Χάρτινοι ήρωες την Κυριακή 7.30μμ στον αύλειο χώρο του Θεάτρου Απόλλων.
Ο Πυργιώτης Παναγιώτης Γκαμούρας, αγαπημένος ανιψιός και μαθητής μου, που αυτοσυστήνεται ως πατέρας και «φαντασιόπληκτος παραμυθοποιός», μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον με απέραντη πατρική και μητρική φροντίδα, τη οποία αφειδώς παρέχει και στα δυο παιδιά του. Επίσης, μαζί με την αδερφή του Νέλλη από μικρά παιδιά μυήθηκαν από τους γονείς τους στη λογοτεχνία.
Φαίνεται, λοιπόν, μετά από τη στενή του επαφή με το βιβλίο, πολύ φυσιολογικό σήμερα ο Παναγιώτης να εξακολουθεί να αγαπά το διάβασμα και ως πατέρας να μπορεί να πλάθει ιστορίες και παραμύθια για τα παιδιά του και να προσπαθήσει για χάρη αυτών και όλων των παιδιών να τα αποτυπώσει στο χαρτί σε μια καλαίσθητη έκδοση με την επιμέλεια της Ηρώς Ρήγα, την απαράμιλλη εικονογράφηση της Μαριλίνας Σκαρπέτα και τη δική μου φιλολογική επιμέλεια.
Το παραμύθι «Η λίμνη με τα μαργαριτάρια – η αρχή μιας φιλίας» είναι ένα ευχάριστο και συνάμα διδακτικό παιδικό ανάγνωσμα για τη φιλία, την αλληλεγγύη, την αντίσταση και την πάλη ενάντια στην αδικία και το κακό. Μεταδίδει το μήνυμα «ενωμένοι είμαστε πιο δυνατοί», ένα μήνυμα που σήμερα περισσότερο παρά ποτέ έχουν ανάγκη τα παιδιά μας, που μεγαλώνουν σ’ έναν κόσμο μοχθηρό, ατομιστικό, καχύποπτο και άδικο.
Οι ήρωες του παραμυθού, οι «καβουρόσαυροι» και οι πεταλουδόσαυροι», με ηγέτες τον πρίγκιπα Αντρέα, την πριγκίπισσα Αμαλία (τα ονόματα των παιδιών του Παναγιώτη) και τους υπηκόους τους, που ζουν ως δύο «εμπόλεμες φυλές» στη «μυστική λίμνη με τα μαργαριτάρια», κατανοούν -ευτυχώς πριν είναι αργά- πως πρέπει να συνασπιστούν, για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό, την αλεπού, που απειλεί να τους αφανίσει.
Το ενδιαφέρον της αφήγησης εστιάζεται στην πρωτοτυπία της μορφής και των χαρακτηριστικών των ηρώων, στον ρέοντα λόγο με ευφάνταστους διαλόγους και γλαφυρές περιγραφές του σκηνικού της δράσης καθώς και το ευφυές εύρημα του τρόπου με τον οποίο το καλό στο τέλος θα νικήσει το κακό, όπως συμβαίνει στα παραμύθια.
Κλείνοντας, θεωρώ πως ο Παναγιώτης με το πρώτο του αυτό συγγραφικό πόνημα επιτυγχάνει να συγκινήσει τις παιδικές ψυχές και να κατακτήσει ένα δύσκολο αναγνωστικό κοινό, που αναζητά ιδέες και αξίες και δεν αναλώνει τον χρόνο του μόνο μπροστά από την οθόνη του κινητού του. Γι’ αυτό και το συστήνω ανεπιφύλακτα στους μικρούς φίλους του βιβλίου.
Γιώργος Αγγελόπουλος
ΜΔΕ φιλόλογος
