«Girlhood»: Τρεις έφηβες στην περίοδο της καραντίνας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”154042″ img_size=”full”][vc_column_text]

Συνέντευξη στις: Φέβρω Θεοφιλοπούλου, 3ο Γυμνάσιο Αμαλιάδας,  Αναστασία Σεϊντή & Βάλια Σταμέλλου, 2ο Γυμνάσιο Αμαλιάδας  

–Εύφημη μνεία στο 24ο Φεστιβάλ Κιν/φου Ολυμπίας για Παιδιά & Νέους

Tο ντοκιμαντέρ  «Girlhood»,  αφηγείται την ιστορία τριών δεκαεφτάχρονων κοριτσιών σε μια γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας, ενώ διανύουν τη δύσκολη περίοδο της μετάβασης στην ενηλικίωση και την απομόνωση της καραντίνας. Βιώνουν σεξισμό, ονειρεύονται την ανεξαρτησία τους και προσπαθούν να καταλάβουν τι σημαίνει «να είσαι κορίτσι σήμερα».

Η Χριστίνα και η Βέρα, οι δύο από τις τρεις πρωταγωνίστριες, βρέθηκαν στην Αμαλιάδα κατά την διάρκεια της προβολής της ταινίας τους και συνομίλησαν μαζί μας για τα στερεότυπα που μας επιβάλλονται, αλλά και για τον σεξισμό που είναι τόσο έντονος στις μέρες μας.

Πώς είναι να συμμετέχει ένα παιδί στην ηλικία σας σε ένα ντοκιμαντέρ;

Βέρα:Ήμασταν δεκαεπτά όταν ξεκινήσαμε τα γυρίσματα και ήταν κάτι καινούργιο για εμάς! Στην αρχή ντρεπόμασταν, γιατί μια από τις σκηνοθέτριες δεν την ξέραμε, αλλά σιγά-σιγά το συνηθίσαμε και τώρα που είδαμε τα αποτελέσματα νιώθουμε περήφανες για αυτό, αλλά και για την ευκαιρία που είχαμε να μεταδώσουμε στον κόσμο τις εμπειρίες μας και τις ιδέες μας.

Χριστίνα: Στην αρχή ήταν πάρα πολύ άβολα, γιατί όταν έχεις κάμερα στο σπίτι σου από το πουθενά και ειδικά στην καραντίνα όπου ήμασταν κλεισμένες στο σπίτι και ήμασταν συνέχεια οι τρεις μας, ήταν πολύ περίεργο να έχουμε δύο άτομα σχεδόν δέκα ώρες σπίτι μας. Ειδικά όταν κάναμε συζητήσεις μεταξύ μας ή στα γενέθλια της Νεφέλης. Ήταν πολύ περίεργο. Αλλά ήταν περίεργο να βλέπεις τον εαυτό σου όπως σε βλέπουν  οι υπόλοιποι, γιατί είναι διαφορετικό να το βλέπεις στον καθρέφτη και αλλιώς να το βλέπεις ως τρίτο άτομο. Αλλά μας έχει βοηθήσει με τις ανασφάλειες μας, γιατί όταν βλέπουμε τον εαυτό μας όπως είμαστε μεταξύ μας και μιλάμε και γελάμε βλέπεις τον εαυτό σου πολύ διαφορετικά.

Είστε ευχαριστημένες από το αποτέλεσμα;

Χριστίνα: Νομίζω ότι και οι τρεις είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένες. Ήταν πιο ευχάριστο και χαλαρό από ότι πιστεύαμε γιατί, ο σεξισμός ακούγεται πολύ βαρύ θέμα και θεωρούσαμε ότι θα είμαστε εμείς να μιλάμε για μισή ώρα. Όμως είναι και σκηνές που θεωρώ ότι θα είμαστε χαρούμενες να τις βλέπουμε και όταν θα μεγαλώσουμε και  θα είμαστε υπερήφανες.

Πιστεύετε ότι ο σεξισμός να αλλάξει με την πάροδο του χρόνου;

Βέρα: Ο σεξισμός υπήρχε από πάντα και θεωρώ ότι  έχει  να κάνει με την ισότητα. Πιστεύω όσο περνάει ο καιρός κάπως εξισώνονται τα φύλα. Δεν ξέρω άμα θα υπάρξει ποτέ ισότητα αλλά ο σεξισμός όσο  περνάνε και οι γενιές πιστεύω, θα μειώνεται και για τα δύο φύλα. Γιατί υπάρχει σεξισμός αντρών, γυναικών. Πιστεύω ότι με τον καιρό αν υπάρχουν άτομα σαν εμάς που μοιράζονται τις εμπειρίες και συζητούν αυτά τα θέματα με ανθρώπους που είναι σεξιστές και που δεν γνωρίζουν πολύ το θέμα, πιστεύω ότι μπορεί να ευαισθητοποιηθεί μεγάλο μέρος του κόσμου. Και εμείς συχνά, γιατί έχουμε μάθει έτσι, κάνουμε σεξιστικά σχόλια ασυνείδητα και προσπαθούμε να τα μειώσουμε. Αν μάθουμε ποια είναι αυτά και δεν τα λέμε πιστεύω μειώνεται έτσι ο σεξισμός και μπορεί κάποτε να σταματήσει να υπάρχει.

Χριστίνα: Δεν ξέρω γιατί υπάρχει από πάντα ο σεξισμός. Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει να υπάρχει, αλλά είναι πολύ δύσκολο να αλλάξεις τα μυαλά όλων των ανθρώπων. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θεωρούν ότι είναι ανώτεροι, αλλά θέλω να πιστεύω πως θα σταματήσει. Δεν ξέρω αν θα γίνει.

Για την ταινία μας μίλησαν και οι δύο δημιουργοί της, η Βάνια Τέρνερ και η Μαρία Σιδηροπούλου, οι οποίες ακολούθησαν την καθημερινότητα των τριών έφηβων κοριτσιών κατά την περίοδο της καραντίνας.

Πώς εμπνευστήκατε να κάνετε αυτή την ταινία;

Βάνια: ψάχναμε το θέμα του σεξισμού, γιατί μας ενδιέφερε πολύ αυτό το κομμάτι. Σκεφτήκαμε με την Μαρία κάποια στιγμή, ότι θέλουμε να  επικεντρωθούμε στην εφηβεία, γιατί δεν είχαμε δει κάτι αντίστοιχο που να περιγράφει την καθημερινότητα κοριτσιών σε αυτή την ηλικία σαν ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα.

Μαρία: Κάναμε πολλές συζητήσεις πριν πάμε με την κάμερα και καταλάβαμε ότι τα ζήσαμε και εμείς αυτά κάποια στιγμή, οπότε ξεκινήσαμε.

Είχατε κάποια δυσκολία με το να γυρίσετε την ταινία και πιστεύετε ότι περάσατε το μήνυμα;

Βάνια: Είχαμε πολλές δυσκολίες λόγω της πανδημίας, επειδή αυτή η ταινία ξεκίνησε  να γυρίζετε τον  Δεκέμβρη του 2020 και τελειώσαμε τα γυρίσματα τέλη Ιανουαρίου, οπότε είχαμε πολλά θέματα πρακτικά λόγω Covid. Ας πούμε, έπρεπε συνεχώς να κάνουμε τεστ εμείς και όλοι οι συντελεστές. Μετά είχαμε κάποια άλλα μικροπρακτικά πρόβλημα, γιατί μας βαρέθηκαν σε κάποια φάση τα κορίτσια. Ήταν λίγο πριν τις πανελλήνιες και δεν μπορούσαν να το κάνουν  συνέχεια. Ήμασταν διακρατικές, αλλά μετά από λίγο βαρέθηκαν. Όταν ήμασταν μαζί τους χαιρόντουσαν πολύ, αλλά μέχρι να το κάνουμε μερικές φορές βαριόντουσαν. Επίσης θέλαμε να καταλαβαίνουν ακριβώς σε τι συμμετέχουν, οπότε κάποια στιγμή ξανακάναμε μια συζήτηση μαζί τους, επειδή καταγράφαμε πολύ την καθημερινότητα τους και  ενώ τους είχαμε εξηγήσει, δεν μπορούσαν να φανταστούν ακριβώς τι θα σήμαινε το γύρισμα, οπότε τους ξανά εξηγήσαμε, έτσι να είναι και αυτές σίγουρες και εμείς ότι έχουν καταλάβει.

Μαρία: Τώρα για το μήνυμα επειδή ξεκίνησε με το θέμα του σεξισμού και ταυτιστήκαμε με τα κορίτσια έπρεπε να δείξουμε ότι τα κορίτσια δεν πρέπει να αισθάνονται μόνα τους, γιατί αυτά συμβαίνουν σε πολλά κορίτσια και ότι αν υπάρχει φιλία τα ξεπερνάς.

Βάνια: Αυτό που θέλαμε ήταν τουλάχιστον να προβληματιστούμε, να δείξουμε μία συζήτηση. Νομίζω αυτό το καταφέραμε να ανοίξουμε ένα διάλογο.

Παρακολουθήστε το ντοκιμαντέρ online εδώ: https://online.olympiafestival.gr/film/girlhood/[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]