Σαν να σίμωσαν όλες οι ημερομηνίες φέτος. Το Ψυχοσάββατο, η Γιορτή της Γυναίκας, οι Αποκριές… Οι γιορτές, οι σημαδιακές μέρες, αποκτούν το δικό τους πρόσωπο. Που για τον καθένα παίρνει οικεία γνωρίσματα. Δεν γίνεται αλλιώς να μπει στο πετσί σου. Να νιώσεις τον συγκλονισμό, ίσως και την ενοχή γι’ αυτά που δεν ειπώθηκαν.

Μέρες που είναι θα ειπωθούν πολλά για τον φεμινισμό ως παγκόσμιο κίνημα, για τη σκληρή ζωή των γυναικών στο παρελθόν. Για τις γυναίκες θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Για τις ανισότητες στον εργασιακό χώρο. Για τη βία, μέσα στο σπίτι κι έξω απ’ αυτό. Είναι ανοιχτός ο κατάλογος και συνεχίζει να γράφεται ακόμη και σήμερα. Και στον λεγόμενο «πολιτισμένο» κόσμο.

Αλλά, διάολε, οι παγκόσμιες ημέρες, παρα την προφανή και ενίοτε πολύτιμη συμβολή τους, στην επικαιροποιηση των ζητημάτων, δεν αποτελούν παρα απλά το κοινωνικό μας άλλοθι.

Η αλήθεια παραμένει όμως πάντα άβολη.   Είναι απείρως ευκολότερο και πολιτικοκοινωνικά -μα και προσωπικά- βολικότερο… να καταγγέλλεις τα συμβάντα από το να αναδεικνύεις τις πολιτικοκοινωνικές τους ρίζες.

Έτσι η Τοπαλούδη άξιζε να βιαστεί (γιατί η επίδειξη του γυναικείου σώματος, ακόμη κι όταν είναι κάτω από ρούχα! αποτελεί νομική δικαιολογία για τον βιασμό, αλλά η ξεκάθαρη επίδειξη του πλούτου σε έναν κόσμο πεινασμένων δεν θεωρείται αντίστοιχα νομική δικαιολογία για την κλοπή, αφού η περιουσία κοστολογείται πάνω από την ηθική –βλέπε και τα πατροπαράδοτα συγχωροχάρτια όσων αφού κλέψαναγιάσαν- και γι αυτό στον κοινωνικό ιστό εδραιώνεται η εντελώς αντίθετη της ηθικής ηθικολογία…). Έτσι η κόρη στην Κέρκυρα πιστολιάστηκε αφού ενώθηκε με άλλη ράτσα. Έτσι μαλώνουν τους παιδεραστές  με αναστολή -προφανώς για να μην κάνουν το ίδιο λάθος -και οι καθαρίστριες καταδικάζονται  σε δεκαετή φυλάκιση. Έτσι ο Ζακ υπήρξε καρφος στο μάτι των νοικοκυραιων και η ζωή του κοστολογήθηκε λιγότερο από τις βιτρίνες τους.  Έτσι  δικαιολογείται κάθε γυναικοκτονία.

Αρχίζοντας από τις γειτονιές και τα σχολεία σε ένα κοινωνικοπολιτικό κι ανθρωπολογικό πρότυπο στο οποίο η εξουσία εδραιώνεται και νομιμοποιείται μέσα στον καθέναν και στην καθεμιά, παίζοντας κρυφτό με τους φόβους και τις ανάγκες. Την σφαγή δεν την μαθαίνουμε στην Τροία, στα σπίτια μας μέσα, στην Ιθάκη, την μαθαίνουμε. Κι εκεί γυρνάμε…

Ημέρα της Γυναίκας σήμερα. Κι αν ψάχνω κάτι είναι η έγνοια. Είναι αυτό που κάνει τις οικογένειες, τις συντροφικές σχέσεις. Που χαρακτηρίζει όλες τις γυναίκες, ακόμη κι αν οι εποχές έχουν αλλάξει. Η έγνοια για τους δικούς τους που γίνεται αγκαλιά και φωλιά. Ακόμη και τώρα που όλα άλλαξαν.