Είναι γνωστό και συνάμα προφανές ότι η οικονομία της περιοχής της βόρειας Ηλείας είναι συνδεμένη άρρηκτα, ιδιαιτέρως στο πρωτογενή τομέα, με το μόνο ίσως μεγάλο αναπτυξιακό έργο που έχει κατασκευαστεί τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Ένα έργο που άλλαξε την φυσιογνωμία της περιοχής δίνοντας αναπτυξιακή ώθηση και διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις , επίδρασε καταλυτικά στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη βελτιώνοντας ουσιαστικά το κατά κεφαλήν εισόδημα της περιοχής.
Είναι αντιληπτό σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά, πως θα ήταν η οικονομία της περιοχής ιδιαίτερα στο βασικό πυλώνα της , την γεωργία, αν δεν είχε κατασκευαστεί και λειτουργήσει ο ταμιευτήρας του Πηνειού.
Δυστυχώς όμως , κατά το διάβα των χρόνων , ελάχιστες παρεμβάσεις συντήρησης και εκσυγχρονισμού των εγκαταστάσεών του έγιναν.
Ένα παρωχημένο θεσμικό πλαίσιο αφενός και έλλειψη υπευθυνότητας και βούλησης αφετέρου, άφησαν το εν λόγω έργο ουσιαστικά στην τύχη του. Ο γράφων και πολλοί άλλοι διαρκώς κατά το παρελθόν , κοντινό ή μη, έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για την απαξίωση του τόσο σημαντικού έργου.
Το τελευταίο διάστημα μάλλον παρατηρείται μια κινητικότητα γύρω από το ζήτημα της συντήρησής του. Κάλιο αργά παρά ποτέ, που λέει ο λαός μας. Ίσως τελικά να ελπίζουμε μόνο σε προεκλογικές περιόδους για το ελάχιστο δυστυχώς , που ως κοινωνία δικαιούμαστε. Αυτό όμως είναι άλλη κουβέντα.
Αφορμή όμως, για την σημερινή μου παρέμβαση είναι ο προβληματισμός , η αγωνία και η αγανάκτηση των αγροτών – αρδευτών σε σχέση με τις συνθήκες που πιθανόν επικρατήσουν την επόμενη αρδευτική περίοδο.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος..
Εδώ και αρκετό καιρό, με αφορμή μάλλον, έργο εκσυγχρονισμού του ταμιευτήρα – φράγμα , έχει παρατηρηθεί, με μεγάλη ένταση, εκροή νερού που ουσιαστικά οδηγεί, στο άδειασμα σχεδόν, του ταμιευτήρα.
Αυτό όπως είναι κατανοητό, έχει θορυβήσει το σύνολο των αγροτών της βόρειας Ηλείας. Αρκεί μια επίσκεψη στο χώρο για να επιβεβαιώσει κανείς αυτό το ιδιότυπο «έγκλημα» που συντελείται. Εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού έχουν ήδη καταλήξει στη θάλασσα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι σκέψεις με την ίδια λογική, συνεχίζεται το ιδιότυπο «έγκλημα».
Καμμιά σκοπιμότητα δεν δικαιολογεί αυτή την πράξη.
Όταν είναι γνωστό σε όλους, το φράγμα και το διαθέσιμο νερό αποτελεί την βασική προϋπόθεση για την οικονομική λειτουργία της περιοχής.
Μάλιστα, όταν με βάση τις μέχρι σήμερα κλιματολογικές συνθήκες , μέσα Νοεμβρίου, απουσιάζουν οι βροχές που θα μπορούσαν να ισορροπήσουν τα αποθέματα του ταμιευτήρα.
Επί της ουσίας αυτό σημαίνει ότι με την νέα καλλιεργητική περίοδο , αν συνεχιστούν οι κλιματολογικές συνθήκες, οι ανάγκες άρδευσης δεν θα μπορούν να ικανοποιηθούν. Ο πρωτογενής τομέας και οι αγρότες της περιοχής άρδευσης από το φράγμα του Πηνειού θα οδηγηθούν σε οικονομική καταστροφή. Ένας ήδη επιβαρυμένος οικονομικά κόσμος της παραγωγής, της παραγωγικής Ηλείας, θα καταστραφεί ολοσχερώς.
Οι όποιες δικαιολογίες για πιθανή απρόσκοπτη παρέμβαση εκσυγχρονισμού και αναγκαιότητα υλοποίησης έργου, προσκρούει σε εύλογα ερωτήματα.
Είναι δυνατόν το 2018 για να γίνουν πιθανά έργα στον ταμιευτήρα να χρειάζεται να «αδειάσει» το φράγμα;
Χωρίς να είμαι τεχνικός αναρωτιέμαι, πως υλοποιούνται και υλοποιήθηκαν έργα μεγάλης κλίμακας πχ. Γέφυρες , υποθαλάσσιες σήραγγες κ.α . Χρειάστηκε να αδειάσουν τη θάλασσα; Ρητορικό το ερώτημα αλλά και ουσίας.
Ποιο είναι το ισοζύγιο κόστους – οφέλους από μια τέτοια πράξη;
Τεκμηριώνεται η αδυναμία εφαρμογής πιθανής εναλλακτικής λύσης που θα προστάτευε το υδάτινο απόθεμα;
Έλαβαν υπόψη , οι κατά το νόμο υπεύθυνοι της διαχείρισης του φράγματος, τις συνέπειες πιθανής αδυναμίας άρδευσης των καλλιεργειών της νέας περιόδου που σε ελάχιστους μήνες ξεκινά; Ή μήπως γνωρίζουν από τώρα τα ποσοστά βροχόπτωσης που θα ακολουθήσουν;
Δεν γίνομαι μάντης κακών, όμως αυτή είναι η αγωνία των αγροτών – καλλιεργητών της βόρειας Ηλείας.
Ζητώ να ενημερώσουν υπεύθυνα οι αρμόδιοι και να απαντήσουν στα παραπάνω ερωτήματα.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που ενδιαφέρει είναι η συντήρηση – προστασία του φράγματος με ταυτόχρονη όμως διατήρηση του υδάτινου αποθέματος.
Οτιδήποτε διαφορετικό συνιστά «έγκλημα».
