Γιατί ο Ιεράρχης μας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης του Νομού μας, κ. κ. Γερμανός, δε θα ξεχαστεί ποτέ απ’ όλους μας

Του Γιώργου Ευθυμίου, εκπ/κού

Πολλά είναι αυτές τις μέρες, και απολύτως δικαιολογημένα, τα δια του τοπικού τύπου μας επαινετικά λόγια από κάθε κατηγορίας συμπατριώτες μας, που βίωναν και βιώνουν τα πλούσια ψυχικά, ανθρωπιστικά, κοινωνικά και πνευματικά χαρίσματα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. κ. Γερμανού.

Κι αυτό γιατί όλοι μας, 40 και πλέον χρόνια, που υπηρέτησε στο Νομό μας το υψηλό και ιερό αξίωμά του, τον νιώσαμε σαν πατέρα μας και Εκείνος μας ένιωθε σαν παιδιά του. Μπορεί βέβαια καμιά φορά να τον πικραίναμε κάποιοι με κάποιες εσφαλμένες συμπεριφορές μας, ποτέ όμως Εκείνος, με τη μεγάλη του καρδιά, την καλοσύνη του και την αγνότητά του δεν μας καταλόγισε καμία μομφή…

Όλοι λοιπόν οι αναφερθέντες δια του τύπου στο ιερό πρόσωπο του πανάξιου Ιεράρχη μας, βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν με όλη τους την ειλικρίνεια, το σεβασμό, την αγάπη τους και ακόμη και το θαυμασμό τους για το έργο που επιτέλεσε.

Εμείς, χωρίς να πιστεύουμε ότι «κομίζομεν γλαύκας εις Ηλείαν», θα επιδιώξουμε να αναφερθούμε σε κάποιες συγκεκριμένες και ζωντανές παρεμβάσεις του σε τοπικά, ανθρωπιστικά και θρησκευτικά θέματα, που είχαν και έχουν σκοπό να απαλύνουν τον πόνο και την αγωνία πολλών αναξιοπαθούντων και μη συμπατριωτών μας.

Και αρχίζω, τυχαία βέβαια, όπως μου έρχονται στη μνήμη, από τα ευαγή ιδρύματα, που λειτουργούν για τους νέους και τις νέες του Νομού μας αλλά και για τους αναξιοπαθούντες πάσης ηλικίας, ιδιαίτερα της παρωχημένης.

Περί τα 25 ιδρύματα καλύπτουν τις παντοειδείς ανάγκες κάποιων συνανθρώπων μας, που αλλιώτικα δεν θα ήταν σε θέση να ανταποκριθούν στα οικονομικά και στα της υγείας τους προβλήματα.

Τέτοια είναι τα πέντε Γηροκομεία, που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, λόγω των οικονομικών προβλημάτων (μνημόνια κ.λπ.), λειτουργούν μόνο τα τρία, στα οποία περιθάλπονται πάνω από τριακόσια άτομα.

Είναι οι θερινές κατασκηνώσεις, οι Σχολές Αγιογραφίας και Βυζαντινής Μουσικής, το Ορφανοτροφείο, ο Βρεφονηπιακός Σταθμός, ο Οίκος Κοπτικής- Ραπτικής και Κεντήματος Κοριτσιών, τα Οικοτροφεία Αρρένων και Θηλέων στην Πάτρα και στην Αθήνα, η Στέγη Ηλείων Φοιτητών στην Αθήνα, το Οικοτροφείο Θηλέων στη Θεσσαλονίκη, τα κληροδοτήματα που κάποιοι έχουν προσφέρει στην Ιερά μας Μητρόπολη και άλλα πολλά ακόμη, που ο γράφων τα αγνοεί, όπως αγνοεί και το πόσα από τα παραπάνω διατηρούνται και συντηρούνται.

Θυμάμαι ακόμη και τη θέση του για την καρμανιόλα Πατρών-Πύργου, την οποία εξέφρασε το 2015 στους αντιπροσώπους της Κεντρικής και Δευτεροβάθμιας εξουσίας λέγοντάς τους πως «λέτε, κύριοι, έπεα πτερόεντα, μειωτικά για την αξιοπρέπεια του Ηλειακού λαού» και ακόμη πως «έχει κουραστεί και ότι γέρασε όχι με τη διακονία του, αλλά να κηδεύει ανθρώπους που σκοτώνονται στο δρόμο Πάτρα-Πύργος. Έλεος, πια, δεν αντέχω…».

Το ότι ο Ιεράρχης μας «δεν μάσαγε τα λόγια του» και «ούτε χάιδευε αυτιά» αποδεικνύεται από την έκφραση της δυσαρέσκειάς του προς εκείνους που έμπαιναν εμπόδιο στη χρήση τουριστικών λεωφορείων στον Πύργο και δεν καταλάβαιναν πως ο Πύργος είναι η Καλιφόρνια της Ελλάδας, όπως είπε.

Άλλο πάλι γεγονός, που αποδεικνύει πως δεν περιοριζόταν μόνο στα θρησκευτικά- θεολογικά του καθήκοντα, αλλά επενέβαινε και σε θέματα που ζημίωναν το Νομό μας, είναι εκείνο που τον έκανε να εκφράσει με τη φράση του «Κύριε, ελέησον», την οργή του ενάντια σε εκείνους που ήθελαν, όταν θα γίνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες Νέων, να γίνει η Αφή Ολυμπιακής Φλόγας στην Αθήνα και όχι στην Αρχαία Ολυμπία.

Αλλά και με τη θέση που πήρε δημοσίως απέναντι στον «Όρκο» αποκηρύσσοντάς τον και ακολουθώντας την κατηγορηματική και σαφή ρήση του μεγάλου μας Δασκάλου Χριστού, που ευθέως είχε πει «Εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσας όλως. Έστιν δε ο λόγος υμών ναι ναι και ου ου» (Ματθ.,Ε΄, 340), τι άλλο αποδεικνύει αν όχι τη σύγκρουσή του με άλλους ιερωμένους, που τον όρκο τον έχουν αναγάγει σε απαράβατο «πιστεύω» τους;

Δεν είναι μόνο αυτές οι αρετές του Ποιμενάρχη μας, που φτωχικά της ζωντανέψαμε με το προηγούμενο σημείωμά μας στη φιλόξενη εφημερίδα μας. Είναι απειράριθμες, αλλά εμείς θα περιοριστούμε, για όσους δεν τυχαίνει να τις ξέρουν, σε δυο ακόμη, που τις θεωρούμε βασικές, για να καταλάβει και ο πιο αδαής το πόσο χαρισματικός και αφανάτιστος Ιερωμένος ήταν και είναι, τη στιγμή που είναι ένα ελεύθερο πνεύμα και δεν εμφορείται από μια τυφλή πίστη, η οποία θολώνει το μυαλό και δεν παίρνει τη σωστή και σωτηρία στάση απέναντι στο εκκλησίασμά του, όταν αυτή επιβάλλεται.

Εννοούμε την υπεύθυνη θέση που πήρε ο Σεβασμιώτατος, όσον αφορούσε τη λειτουργία των εκκλησιών του Νομού μας κατά τις άγιες μέρες των Παθών και της Ανάστασης, την εποχή που ο ιός του κορονοϊού βρισκόταν σε έξαρση. Ορθότατα κατά την άποψή μας αποφάσισε την αναστολή της Θείας Λειτουργίας για λίγο καιρό, λέγοντάς μας πως «Ο Θεός είναι πανταχού παρών» και ότι χριστιανός δεν είναι εκείνος που ασπάζεται τις άγιες εικόνες ενώ την καρδιά του την καίει η επίδειξη, η αλαζονεία και το μίσος προς κάποιους συνανθρώπους του.

Θα ήταν όμως μέγιστη παράλειψή μας, αν, φίλοι μου, δεν συμπεριλαμβάναμε σ’ αυτή τη συντομότατη και με πολλές παραλείψεις αναφορά μας στο ιερό πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου μας κ.κ. Γερμανού, τη θέση που πήρε και παίρνει κάθε χρόνο στις 13 Νοέμβρη τιμώντας με τρισάγιο τον αθάνατο και μεγάλο ήρωα και αγωνιστή κατά τα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, τον αοίδιμο Μητροπολίτη μας Αντώνιο, που εποίμανε το λαό της Ηλείας από το 1922 μέχρι το 1945.

Και αυτό έκανε ο Σεβασμιώτατος κ.κ. Γερμανός, παρότι κινδύνευε από κάποιους «ακραιφνείς» Έλληνες να κατηγορηθεί πως συγχώρεσε τον ΕΑΜίτη Ιερωμένο και ας είχε βάλει αυτός πάνω απ’ όλα τη Θρησκεία και την Πατρίδα και γι’ αυτό αγωνίστηκε να ενώσει τις οργανώσεις του ΕΑΜ, του ΕΔΕΣ και του ΕΚΚΑ, όπως το αποδεικνύει η πρόσκληση εκ μέρους του στο Χελιδόνι των αδελφών Γεωργίου Κονδύλη του Εθνικού Στρατού και του Ηλία Κονδύλη Υπίλαρχου του ΕΑΜ, πράγμα που δέχτηκαν αυτοί και υπέγραψαν ένα Σύμφωνο, που προέβλεπε την ένταξη των Αξιωματικών της κάθε πλευράς στα τμήματα της άλλης και η εφαρμογή του υπογράφτηκε από τον αοίδιμο Αντώνιο και το Νομάρχη Κουράκη.

Η πράξη του αυτή του Σεβασμιωτάτου κ.κ. Γερμανού, δεν αποδεικνύει άραγε την ανωτερότητά του και το κυριότερο πως δεν επηρεάζεται από κάποιους που δεν έχουν ακόμη αποβάλει τα πάθη του αριστεροδέξιου, που αμαυρώνουν τη δόξα και την τιμή της Πατρίδας μας;

Αυτός είναι εν ολίγοις, κατά την ταπεινή μας γνώμη, ο Εκκλησιαστικός ταγός του Νομού μας. Χαρισματικός από πλείστες πλευρές. Με ευρύτητα πνεύματος, με ευαίσθητα κοινωνικά αντανακλαστικά. Με αμεροληψία και αντικειμενικότητα, χωρίς υποκρισία και φαρισαϊσμό, με αδιάφθορο, αδέκαστο, άδολο, γνήσιο και σεμνό ήθος, με ευθύτητα και αξιοπρέπεια, με σεβασμό στην αντίθετη άποψη και με πόνο ψυχής στον πάσχοντα, αδιακρίτως φυλής, χρώματος, ιδεολογίας, θρησκεύματος…, όπως το απέδειξε με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που φιλοξένησε.

Είναι και θα μείνει ο Σεβασμιώτατός μας το τέλειο πρότυπο, για να μας δείχνει το δρόμο τον ορθό, της σύνεσης και του αλτρουισμού, που χάραξε ο μεγάλος μας Δάσκαλος Χριστός…

Όσο δε για τη διαδοχή του στο Μητροπολιτικό του θρόνο πιστεύουμε πως ήδη είναι προδιαγεγραμμένη, αφού ως τέλειος μαθητής του ο Θεοφιλέστατος κ. Αθανάσιος έχει όλες τις αρετές Εκείνου, πράγμα που είναι το επιθυμητό από όλους μας και γι’ αυτό ευχόμαστε να μη γίνει κανένα λάθος από τη σεβαστή Ιεραρχία της Αθήνας.