Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η περίοδος της μεταπολίτευσης αποτελεί την πλέον ειρηνική και ευημερούσα περίοδο στο σύντομο όσο και ταραχώδη βίο του νεοελληνικού κράτους. Πρόκειται για τη μόνη περίοδο όπου η χώρα δεν ταλανιζόταν από πολέμους, δικτατορίες, συγκρούσεις και εθνικές καταστροφές. Υπ’ αυτήν την έννοια οφείλει κανείς να μετράει προσεκτικά τα λόγια του όταν αναφέρεται στην μεταπολίτευση, και να μην υποτιμά, συνειδητά ή ασυνείδητα, την αξία της για τον βασανισμένο ελληνικό λαό. Είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι, η χούντα τελείωσε το 73’ –τουλάχιστον εκείνη η χούντα– και αξίζει τιμή στους ανθρώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου, οι οποίοι αγωνίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν ή έπεσαν από τις σφαίρες των χουντικών.

Είναι δεδηλωμένη και αξιοσημείωτα συνεπής η προσπάθεια συγκεκριμένων «κύκλων», οι οποίοι λοιδορούν το έπος του Πολυτεχνείου, ακριβώς επειδή νοσταλγούν την παλαιά τάξη πραγμάτων, όπως γνωστή είναι και η ακατανίκητη επιθυμία τουςγια την λεγόμενη στρατηγική ήττα της Αριστεράς στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, χρεώνονται συλλήβδην οι μεταπολιτευτικές παθογένειες στη γενιά της ανατροπής και υποβαθμίζονται κεφαλαιώδη αγαθά τα οποία ποτέ άλλοτε δεν ήταν σε θέση να απολαμβάνει το σύνολο των πολιτών. Αυτό επουδενί σημαίνει ότι με την αποκατάσταση της δημοκρατίας αποκαταστάθηκε η ισονομία, η ισοτιμία, και κυρίως η κοινωνική δικαιοσύνη ή ότι η ιστορία μας ως λαού δεν γράφεται πλέον σε ένα άλλο κεφάλαιο, το οποίο έπεται της μεταπολίτευσης.

Είναι σαφές ότι διανύουμε μία άλλη, νέα περίοδο, στην οποία ωστόσο τα πολύτιμα κληροδοτήματα της μεταπολίτευσης δεν είναι ούτε δεδομένα, ούτε απρόσβλητα σε κάθε είδους επιθέσεις. Να θυμίσω τι φώναζαν οι φοιτητές μέσα από το Πολυτεχνείο ή όταν διαδήλωναν στους δρόμους της Αθήνας; «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Που πήγε η ελευθερία, με τόσες απαγορεύσεις και περιορισμούς, συχνά με ανεπαρκή αιτιολόγηση; Που πήγε το ψωμί, με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στους νέους και με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στον προθάλαμο της ανεργίας ή της οικονομικής καταστροφής; Που πήγε η παιδεία, με δεκάδες χιλιάδες παιδιά, ακόμα και αριστούχους, να μένουν εκτός πανεπιστημίων και να στερούνταιεντελώς άδικα το αγαθό της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης;

Τουλάχιστον φέτος στον εορτασμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας για τα 47 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, δεν χρειάστηκε να ρωτήσουμε που πήγαν οι αντιστασιακοί και οι εξορισθέντες, οι οποίοι δεν προσκλήθηκαν καν πέρυσι. Δυστυχώς όμως χρειάζεται να ρωτήσουμε που πήγε ο διακεκριμένος διασώστης προσφύγων και συντονιστής επιχειρήσεων θαλάσσιας διάσωσης σε ανθρωπιστικές αποστολές, Ιάσονας Αποστολόπουλος, ο οποίος, όπως είχε ανακοινωθεί από το ΥΠΕΞ, θα δεχόταν από την ΠτΔ Κατερίνα Σακελλαροπούλου, τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος αλλά τελικώς το όνομά του αφαιρέθηκε από την λίστα. Μάλλον δεν πέρασε από τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, ο οποίος φέτος εκτέλεσε χρέη θυρωρού στο Προεδρικό.

Και μιας και ο λόγος για άξιους Έλληνες που αναζητήσαμε αλλά δεν είδαμε ποτέ, που πήγε ο Πετρούνιας, για χάρη του οποίου πολλοί ξύπνησαν πρωί για να τον δουν να αγωνίζεται αλλά φαίνεται ότι αυτή η ΕΡΤ, η οποία υπάγεται απευθείας στον πρωθυπουργό, δεν συγχωρεί όσους ασκούν κριτική στην κυβέρνηση. «Οι Ιάπωνες φταίνε», βγήκαν και είπαν οι φαιδροί της ΕΡΤ, μετά το σάλο που ξέσπασε, λες και δεν είναι γνωστό ότι εδώ και κάμποσες ολυμπιάδες τα τηλεοπτικά δίκτυα επιλέγουν το feed το οποίο θα αναμεταδώσουν. Σκεφτείτε τι γίνεται με άλλους κι άλλους, άμα τα κάνουν αυτά στον κορυφαίο αθλητή στον κόσμο. Αλλά μήπως και τον Αντετοκούνμπο, δεν τον χλεύαζαν, αποκαλώντας τον Ακενοκούνμπο και «λάθρο». Με το ζόρι του έδωσαν το διαβατήριο για να φύγει γιατί θα γινόμασταν διεθνώς ρεζίλι. Ίσως γι’ αυτό δεν χρειάζεται πια να ρωτάμε γιατί. Δεν ωφελεί να αναρωτιόμαστε που πήγαν όλοι αυτοί.Πλέον αντιλαμβανόμαστε καλά πως 47 χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, η Ελλάδα εξακολουθεί “να τρώει τα παιδιά της”…

Η Πρωινή