Ο Πρωθυπουργός έχει εκφράσει επανειλημμένα τη θεωρία του περί των «αρίστων», που δικαιούνται να κυβερνούν τη χώρα ως πεφωτισμένοι και εκλεκτοί.

Σύμφωνα με το περί «αρίστων» δόγμα, η δημοκρατική εξουσία μπορεί να λάβει τα χαρακτηριστικά του δεσποτικού αριστοκρατισμού, ως να είναι αυτός η πανάκεια των φοβερών δεινών και ο δρόμος προς τη σωτηρία.

Η ιστορία των πολιτευμάτων αποκαλύπτει ότι στην αριστοκρατία η υπέρτατη εξουσία βρίσκεται στα χέρια μιας προνομιούχου πλουτοκρατικής μερίδας, ενώ ο συνθλιμμένος λαός δεν λογίζεται ως υπάρχων.

Η ιστορία επίσης των πολιτευμάτων αποκαλύπτει ότι στην αριστοκρατία ο πολίτης δεν είναι πολίτης , αλλά υπήκοος, ήτοι υπείκων αναντίρρητα στους νόμους της, διαφορετικά η εφαρμογή τους επιβάλλεται με την άσκηση  βίας.

Ο αριστοκρατισμός στερείται της αρετής και των ηθικών αρχών, υπηρετώντας το ατομικό συμφέρον του αρχιαριστοκράτη – κυβερνήτη, των  μελών του αριστοκρατικού συμβουλίου, των φατριών τους και των κλικών τους.

Στον αριστοκρατισμό η εξουσία ασκείται ως η αρχή του ενός ανδρός, που κυβερνά παρασύροντας τα πάντα σύμφωνα με τις εξ αποκαλύψεως εντολές της ιδεολογίας του και των μεγάλων συμφερόντων.

Η δημοκρατία όμως κατά τη φύση της και την ουσία της, είναι το θεσμικό πολίτευμα στο οποίο την υπέρτατη εξουσία έχει ο λαός, αναθέτοντας την άσκησή της στους αντιπροσώπους του.

Ο λαός είναι που μέσω των εκλογών, απαντά για το ποιος, με ποιο όραμα, με ποιο σχέδιο, ποιον τρόπο, πρέπει να κυβερνήσει.

Στη δημοκρατία ουδείς είναι πάνω από την κοινωνία, άρα ούτε ο κυβερνήτης.

Στη δημοκρατία ουδείς κυβερνήτης είναι άφθαρτος, άρα ουδείς είναι ανίκητος.

Στη χώρα ο αρχιαριστοκράτης χάνει την εμπιστοσύνη του ισοπεδωμένου λαού και προδιαγράφεται με ευκρίνεια ότι θα χάσει και την πολιτική κυριαρχία του.