Ο νευροχειρουργός Φώτης Τζωρτζίδης περιγράφει ως ασθενής τις ημέρες του στο Ρίο: “Η μάχη μου με τον κορωνοϊό ήταν ένας εφιάλτης…”

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”111489″ img_size=”full”][vc_column_text]Για τις δύσκολες μέρες που πέρασε στο νοσοκομείο του Ρίου, ως ασθενής με κορωνοϊό μίλησε ο γνωστός Πατρινός νευροχειρουργός και διευθυντής στην νευρολογική κλινική του Νοσοκομείου Ρίου, Φώτης Τζωρτζίδης,  πολύ γνωστός και στον νομό μας , καθώς έχει χειρουργήσει και θεραπεύσει μεγάλο αριθμό Ηλείων ασθενών.

«Ήταν ένας εφιάλτης, ευτυχώς μικρής διάρκειας. Κάτι σαν τον τρόμο του ισχυρού σεισμού χωρίς ευτυχώς καμιά απώλεια. Ας πούμε ότι βλέπετε έναν εφιάλτη και ξυπνάτε κάθιδρος από την αγωνία με ταχυπαλμία και ταραχή και ξαφνικά, συνειδητοποιείτε ότι όλο αυτό ήταν ένα κακό όνειρο. Βρίσκεστε άρτιος, υγιής και ασφαλής στο σπίτι σας» δηλώνει στην εφημερίδα “Γνώμη” και αφηγείται την περιπέτεια του, τονίζοντας ότι τώρα που είναι πλήρως υγιής βρίσκεται και πάλι στις επάλξεις, έτοιμος για νέες μάχες επί του χειρουργείου. «Νοιώθω απολύτως υγιής και μάχιμος. Τα επανειλημμένα τεστ που έκανα είναι όλα αρνητικά.”

Με ποια συμπτώματα συνειδητοποιήσατε ότι νοσήσατε;

«Τα συμπτώματα στην αρχή ήταν ήπια και μάλλον δυσδιάκριτο να αντιληφθείς ότι επρόκειτο για κορωνοϊό. Ξεκίνησε με γαστρεντερικά προβλήματα και χωρίς πυρετό. Περισσότερο από διαίσθηση και βέβαια με αίτιο ότι είχα έρθει σε επαφή με τους 8 γιατρούς από την Παθολογική Κλινική που ήταν θετικοί  στον κορωνοϊό έκανα τεστ και βγήκε θετικό. Μου συνέστησαν καραντίνα στο σπίτι και αγωγή με χλωροκίνη και οζυθρομυκίνη την οποία και ακολούθησα. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, φοβάμαι τους γιατρούς. Τα συναισθήματα τους, το άγχος, το στρες τους, όταν μάλιστα έχουν να αντιμετωπίσουν ασθενή συνάδελφό τους».

Ποια ήταν η εξέλιξη της νόσου;

Μετά από τρεις μέρες άρχισα να μην νοιώθω καλά, ένοιωθα εξάντληση και αναγκάστηκα να κάνω εισαγωγή. Τότε ο ακτινολογικός έλεγχος δεν είχε ευρήματα. Σε λίγο ανέβασα πυρετό 39,7, αισθανόμουν άσχημα και οι απεικονιστικές και άλλες εξετάσεις έδειξαν ότι ο ιός είχε αρχίσει να προσβάλει τους πνεύμονες. Πνευμονία. Αυτές τις μέρες μου δόθηκε η δυνατότητα να διαπιστώσω τον πραγματικά τιτάνιο αγώνα που έδωσε και δίνει το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό σε όλα τα επίπεδα. Απόδειξη η πλειονότητα των ασθενών που θεραπεύτηκαν και κάποιοι που γύρισαν κυριολεκτικά από το κατώφλι του θανάτου, στην ζωή. ‘Ήταν όλοι γύρω μου.

Ο γιατρός πρέπει να είναι σε επιφυλακή. Να κάνει αυτός το πρώτο βήμα. Να είναι ένα βήμα πριν, να προλάβει τον ιό. Για το νοσηλευτικό προσωπικό δεν έχω λόγια να περιγράψω την μάχη που δίνουν χωρίς να ξεκουράζονται, χωρίς να δυσανασχετούν. Όλοι οι άρρωστοι από covid- 19 είναι δικοί τους άνθρωποι. Είναι γι αυτούς θέμα τιμής να βοηθήσουν για να θεραπευτούν. Όταν διαπιστώθηκε η πνευμονία ο Δ/ντής της παθολογικής Κλινικής- Μέλος της Επιτροπής Αντιμετώπισης Εκτάκτων Συμβάντων Δημόσιας Υγείας Λάμπης Γώγος (τον λέω μαέστρο), ο Δ/ντης του τμήματος Λοιμωξιολογίας καθηγητής Μάρκος Mαραγκός, οι λοιμωξιολόγοι, επ. καθηγ. Δημήτρης Βελισσάρης και η Κοραλία Ακινόσογλου, όλοι τους ήταν κυριολεκτικά στο προσκέφαλό μου. Αυτό που ήξερα, το άγχος, η αγάπη τους, η συναδελφικότητα όλα πάνω μου.

Τότε φοβήθηκα. Όμως όπως αποδείχθηκε οι γιατροί ήταν ένα βήμα πριν. Σ΄ αυτόν τον άτιμο ιό πρέπει να προβλέπεις, να εξατομικεύεις την θεραπεία. Δεν υπάρχει μπούσουλας. Ο Λάμπης μου είπε: «Θα σου δώσω Τοσιλιζουμάμπη». Δεν ξέρω πώς, μετά από 2 ώρες από την πρώτη χορήγηση, έπεσε ο πυρετός. Ένοιωσα καλύτερα και είπα, είμαι καλά, θα φύγω. Όμως υποτροπίασα, οι εξετάσεις μου δεν ήταν καλές. Με πήγαν στη μονάδα SARS. Ήμουν μαζί με έναν 92χρονο που είχε υποκείμενα νοσήματα και δυστυχώς «έφυγε».

Ο ίδιος αγώνας από γιατρούς και νοσηλευτές και για τους δυο μας. Χωρίς διάκριση. Εκεί διαπίστωσα το μεγαλείο του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού μας. Με συγκίνησε. Στη συνέχεια μου έβαλαν αναπνευστήρα για να οξυγονώνομαι επαρκέστερα. Καλυτέρευα συνεχώς. Σε τέσσερις μέρες ένοιωθα καλά. Με κράτησαν παραπάνω για να είναι σίγουροι. Όταν όλες οι εξετάσεις μου ήταν απολύτως εντάξει μου έδωσαν εξιτήριο και παρέμεινα σε καραντίνα στο σπίτι όπως όριζαν τα μέτρα. Σε αυτούς τους ανθρώπους χρωστάω όχι μόνον ευγνωμοσύνη αλλά κάθε όμορφο συναίσθημα».

Με ελάχιστα όπλα έδιναν υπεράνθρωπη μάχη για όλους τους αρρώστους. Να ξέρετε για εμάς τους γιατρούς είναι θέμα τιμής να μην χάσεις ασθενή. ..

 *Πηγή:  Εφημερίδα Γνώμη, Τέτας Γιαννάρου[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]