Δώδεκα χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τις φονικές πυρκαγιές στην Ηλεία, από τον «μαύρο» Αύγουστο του 2007 και οι πληγές παραμένουν αμέτρητες και ανοιχτές…

Σαράντα τέσσερις νεκροί (οι 26 από την Αρτέμιδα και τη Μάκιστο), 1500 περίπου καμένα σπίτια, 1 εκατομμύριο στρέμματα καμένης γης, χιλιάδες άνθρωποι σε απόγνωση… Πόνος, φόβος, απέραντη σιωπή και αγανάκτηση για τη δικαίωση που δεν ήρθε, για τα ερωτήματα που παρέμειναν αναπάντητα, για όλους τους αθώους που χάθηκαν άδικα, για τις πληγές που παραμένουν ανοιχτές…

Δώδεκα χρόνια μετά, και οι κάτοικοι της πολύπαθης Ηλείας, μπορεί να στάθηκαν ξανά στα πόδια τους και η φύση να αναγεννήθηκε από τις στάχτες της, οι μνήμες όμως παραμένουν φρικτές στο μυαλό όλων όσων έζησαν την καταστροφή.

Στη στροφή στην Αρτέμιδα, εκεί που εγκλωβίστηκαν 26 άνθρωποι, βρίσκοντας μαρτυρικό θάνατο στην προσπάθεια τους να διαφύγουν από τις φλόγες, στέκουν 14 μικρά εκκλησάκια, μαρτυρώντας τον απόλυτο αβάσταχτο ανθρώπινο πόνο… και όσα χρόνια και αν περάσουν θα τα καλύπτει η απόλυτη σιωπή…

Η μαρτυρική Αρτέμιδα και η Μάκιστος στήθηκαν από την αρχή χάρις τη συμβολή των ιδιωτών και της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Κρόνιος Λόφος «πρασίνισε» ξανά και οι υποσχέσεις της πολιτείας, παρέμειναν στο μεγαλύτερο μέρος τους, υποσχέσεις, με τα χρήματα του γνωστού σε όλους Ταμείου Μολυβιάτη που συγκεντρώθηκαν για τη στήριξη των πυρόπληκτων από την οικονομική βοήθεια Ελλήνων και ξένων, να «χάνονται» στην πορεία ακολουθώντας περίεργες και σκοτεινές διαδρομές…

Δώδεκα χρόνια μετά και οι επιπτώσεις από την καταστροφή του 2007, συνεχίζονται…  Πλημμύρες και κατολισθήσεις πλήττουν το Νομό, πυρκαγιές ξεσπούν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιά και σε συνδυασμό με τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής φαντάζει πιο επίκαιρη από ποτέ η ανάγκη εκπόνησης ενός ολοκληρωμένου σχεδίου θωράκισης της Ηλείας από τα φυσικά και καιρικά φαινόμενα.

Μεσίστια η σημαία στη Ν. Φιγαλεία

Μεσίστια κυματίζει για 12η συνεχόμενη χρονιά, η ελληνική σημαία από την επέτειο των φονικών πυρκαγιών του 2007 και για 3 ημέρες στην Νέα Φιγαλεία σαν ένδειξη φόρου τιμής για τα θύματα της φωτιάς στην περιοχή του δήμου Ζαχάρως – Φιγαλείας. Είναι η ελάχιστη τιμή που μπορούν να αποδώσουν μια τέτοια ημέρα σε αυτούς που χάθηκαν τόσο άδικα… Φωτο figaleia

Δώδεκα χρόνια πόνος και θλίψη…

Σε κλίμα συγκίνησης τελέστηκε και φέτος η επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα της φονικής πυρκαγιάς του 2007 που σημάδεψε ανεξίτηλα την Ηλεία. Παρότι πέρασαν δώδεκα χρόνια από την τραγωδία εκείνου του Αυγούστου, συγγενείς και φίλοι των θυμάτων βρέθηκαν ξανά στη μαρτυρική στροφή του δρόμου Ζαχάρω-Αρτέμιδα για να ανάψουν ένα κερί στα εικονοστάσια και να τιμήσουν τη μνήμη των δικών τους ανθρώπων, που βρήκαν τραγικό θάνατο παλεύοντας να σώσουν τις ζωές τους.

Δεκάδες πολίτες, μικροί και μεγάλοι, άλλοι με σκυθρωπά πρόσωπα και δάκρυα στα μάτια, άφησαν κεριά και λουλούδια στις φωτογραφίες των θυμάτων, προσπαθώντας ακόμα και σήμερα να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της τραγωδίας. Νωρίτερα τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση στο ξωκκλήσι που είναι χτισμένο στη μαρτυρική στροφή από τον Γιώργο Παρασκευόπουλο, του οποίου η οικογένεια ξεκληρίστηκε από την πύρινη λαίλαπα. Στην επιμνημόσυνη δέηση χοροστάτησε φανερά συγκινημένος ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Τριφυλίας & Ολυμπίας, Χρυσόστομος. Παρόντες στο μνημόσυνο ήταν ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Ζαχάρως, Κώστας Αλεξανδρόπουλος, και ο δήμαρχος Ανδρίτσαινας-Κρεστένων, Σάκης Μπαλιούκος.

Το πρωί της ίδιας ημέρας, οι πυροσβέστες της Ηλείας τέλεσαν το καθιερωμένο τρισάγιο στη μνήμη των τριών συναδέλφων τους από το ΠΚ Κρεστένων, Γιάννη Δρακόπουλου, Ανδρέα Τζούμα και Θανάση Νιάρχου, οι οποίοι βρήκαν τραγικό θάνατο προσπαθώντας να σβήσουν τη φονική πυρκαγιά. Στο μνημόσυνο παραβρέθηκαν οι συγγενείς των αδικοχαμένων πυροσβεστών, ο διοικητής Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Δυτ. Ελλάδας Ευθύμιος Γεωργακόπουλος και ο διοικητής ΠΥ Ηλείας, Δημ. Αντωνάκης, ο βουλευτής Ηλείας του ΚΙΝΑΛ Μιχάλης Κατρίνης και ο αντιπερ/ρχης Αγροτικής Ανάπτυξης, Κώστας Μητρόπουλος.

Μιχάλης Κατρίνης για τις φονικές πυρκαγιές του 2007: 12 χρόνια μετά…

12 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον πύρινο εφιάλτη που έζησε η Ηλεία στις 24 Αυγούστου του 2007.

Οι 63 νεκροί, οι οποίοι δεν έχουν φύγει ούτε μία ημέρα από το μυαλό των οικογενειών τους, ήταν το πιο βαρύ τίμημα που πλήρωσε ποτέ ο τόπος μας.

Τη συνείδησή μας θα στοιχειώνει πάντα η αγκαλιά της μητέρας με τα 4 παιδιά της να περιμένουν όλοι μαζί το βέβαιο θάνατο.

Μια φονική πυρκαγιά που προκάλεσε τεράστια περιβαλλοντική επιβάρυνση και σημαντικές απώλειες περιουσιών, με την καταστροφή φυτικού και ζωικού κεφαλαίου αλλά και πάρα πολλών κατοικιών.

Μετά από 12 χρόνια , οι πληγές στον τόπο μας παραμένουν ανοιχτές.

Τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα , όπως ο νέος αυτοκινητόδρομος Πάτρα-Πύργος , λιμνάζουν και κωλυσιεργούν, όντας θύματα αποφάσεων και μεθοδεύσεων που εξυπηρετούν όλους τους άλλους πλην της Ηλείας και των κατοίκων της.

Η ανάδειξη της υπεραξίας που λέγεται Αρχαία Ολυμπία, παραμένει στα χαρτιά.

Τα χρήματα του Ταμείου Μολυβιάτη, χρήματα από δωρεές που προορίζονταν για την πυρόπληκτη Ηλεία, αποδεδειγμένα δε διατέθηκαν και δεν αξιοποιήθηκαν για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του.

Ταυτόχρονα, οι συνέπειες της καταστροφικής πυρκαγιάς του 2007, είναι ορατές σε όλους.

Τα πλημμυρικά φαινόμενα και οι κατολισθήσεις έχουν αυξηθεί.

Ο πρωτογενής τομέας, λόγω της συρρίκνωσης των καλλιεργούμενων εκτάσεων και των προβλημάτων στην παραγωγή, έχει υποχωρήσει.

Η περιβαλλοντική αποκατάσταση , με όρους αειφορίας, δεν προχώρησε όπως θα έπρεπε.

12 χρόνια μετά, οφείλουμε να θυμόμαστε πάντα αυτή την ημέρα.

Πέρα από τις διαπιστώσεις, όμως, έστω και τώρα η Ηλεία πρέπει να απαιτήσει και να διεκδικήσει από την Πολιτεία αυτά που δικαιούται. Να διαμορφώσει και να εφαρμόσει ένα συνεκτικό αναπτυξιακό σχέδιο αλλά και μέτρα που θα διασφαλίζουν ότι δεν θα ξαναζήσουμε ποτέ ξανά τον ίδιο εφιάλτη.

Με σαφείς και συγκεκριμένες κινήσεις, όπως:

1) Την εφαρμογή ενός νέου μοντέλου πολιτικής προστασίας. Μετά από όσα ζήσαμε στην Ηλεία και το Μάτι, το ζητούμενο είναι να μην αισθάνεται κανείς αβοήθητος την ώρα της καταστροφής. Με ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των κατοίκων, όπως ακριβώς γίνεται και με τους σεισμούς, αλλά και ειδοποίησή τους την ώρα της πυρκαγιάς.

2) Την υλοποίηση αντιπλημμυρικών και αντιδιαβρωτικών έργων στην περιοχή, τα οποία αναζητούμε, δυστυχώς, κατόπιν εορτής.

3) Την ενίσχυση του προϋπολογισμού και του προσωπικού των δασαρχείων και των διευθύνσεων δασών, ώστε να υπάρχει σωστή προετοιμασία κάθε αντιπυρικής περιόδου.

4) Την επαναχάραξη αντιπυρικών ζωνών αλλά και την ευαισθητοποίηση των κατοίκων σε κάθε χωριό για τους κοινόχρηστους και ιδιωτικούς χώρους που αποτελούν εστία κινδύνου.

5) Την ενίσχυση των δυνάμεων πυρόσβεσης σε προσωπικό και υλικοτεχνικό εξοπλισμό και τη μόνιμη στάθμευση εναέριων μέσων στο αεροδρόμιο της Ανδραβίδας.

12 χρόνια μετά, όλα αυτά δεν είναι απλά αυτονόητα. Είναι και μια οφειλόμενη τιμή και υποχρέωση στη μνήμη των 63 συνανθρώπων μας που χάθηκαν τόσο άδικα. Είναι ένα χρέος τιμής στην Ηλεία που δοκιμάστηκε, τραυματίστηκε και θρήνησε. Γιατί δε θέλουμε και δεν πρέπει να ξαναζήσουμε αυτό τον εφιάλτη.