Φίλε Σάκη, σιγά σιγά αποχαιρετιόμαστε…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”86795″ img_size=”full”][vc_column_text]Θυμάσαι τις μέρες εκείνες
που βάζαμε σκληρό χαρτί
στου ποδηλάτου τις ακτίνες
τρέχαν τα νιάτα μας σε μία κατηφόρα
κι ήρθαν τα χρόνια και μας έκοψαν τη φόρα…
Το πιο στενάχωρο είναι ότι δεν προλαβαίνεις να πεις αντίο. Να διαβεβαιώσεις αυτόν ή αυτήν που φεύγει πως αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε ξανά. Δεν φταις εσύ. Η υπερβολικά ανθρώπινη φύση μας φταίει που αρνείται πεισματικά να αποχαιρετίσει ό,τι αγαπά, ό,τι είναι δικό της. Σιγά σιγά όμως αρχίζεις να το αποδέχεσαι, γιατί ο Σάκης δεν είναι πρώτος από τους δικούς μας ανθρώπους που μας εγκαταλείπει. Είναι η συνέχεια σε μία σειρά από οδυνηρές απώλειες στην μεγάλη μας παρέα, που μετράει αρκετά χρόνια, όπως άλλωστε και τα αγαπημένα μέλη της. Είναι πράγματι αρκετά τα χρόνια, αλλά δεν είναι πολλά γιατί όσο κι αν γεράσει, ποτέ δεν θα μας είναι αρκετό. Πόσο μάλλον όταν κάποιοι φεύγουν πρόωρα, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να καθίσουν λίγο ακόμη μαζί μας.
Όλα μαζί τα κάναμε. Μαζί δουλέψαμε, για να φτιάξουμε τις ζωές μας. Μαζί κάναμε οικογένειες και παιδιά, και τα είδαμε να μεγαλώνουν. Μαζί δραστηριοποιηθήκαμε στην αγορά και στην κοινωνία. Μαζί γλεντήσαμε στις χαρές και κλάψαμε στις λύπες. Μαζί είδαμε τους κόπους και τις θυσίες μας να πιάνουν τόπο κι ύστερα τις παρακολουθήσαμε να πηγαίνουν στράφι. Μαζί αποκτήσαμε εγγόνια, και θυμηθήκαμε ξανά πώς είναι να νιώθεις τόσα πολλά, τόσο έντονα. Θυμηθήκαμε για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά και ξαναβρήκαμε ένα από παλιά χαμένο νόημα. Μαζί οδεύουμε και στο τέλος της ζωής, όμως αλίμονο, φεύγουμε χώρια. Ο καθένας μόνος του.
Αυτοί που μένουν πίσω βυθίζονται στην θλίψη και παράλληλα συνειδητοποιούν για μία ακόμη φορά πόσο δίκιο έχει ο Βάρναλης: «Ένα πουφ είναι η ζωή». Ένα χαμόγελο που άνθισε και γρήγορα πέρασε ξανά μέσα στη γη, απ’ όπου προήλθε.
Η γενιά μου αρχίζει και λιγοστεύει. Το σύντομο πέρασμά της από την ύπαρξη γίνεται ακόμη συντομότερο. Βρέχει τώρα. Βρέχει δυνατά. Ακούω τις φωνές να ψιθυρίζουν στον αέρα. Όταν τελειώσει η βροχή, θα βγει ξανά ο ήλιος. Και εμείς εκεί να ψάχνουμε μήπως έχουμε ξεχάσει αυτό που απέναντι μπορεί να μας περάσει…
Υ.Γ. στη Τέμη. Όταν συναντηθήκαμε πριν λίγο καιρό, στο τελευταίο ταξίδι του αδελφού μου, μου είπες ότι με είχες δει στο όνειρό σου να σε παρηγορώ κι ότι δεν μπορούσες να φανταστείς πως το πένθος θα ήταν δικό μου. Να λοιπόν που η σκυτάλη άλλαξε ξανά χέρια και τώρα το όνειρό σου βγαίνει αληθινό. Καλή μου φίλη κουράγιο…
Γιάννης Ρήγας[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
