Φ. Νιάρχου: «Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ θετού & βιολογικού παιδιού, τα γεύτηκα όλα!»
Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, η προσωπική μου ιστορία όντας Μάνα ενός «παιδιού της καρδιάς» κι ενός «παιδιού της κοιλιάς»
Γράφει η Φιλιώ Νιάρχου
Με αφορμή την Γιορτή της Μητέρας, ανασύρθηκαν εμπρός μου μνήμες που έχουν γίνει σταθμός στη ζωή μου και αισθάνθηκα την ανάγκη να τις μοιραστώ. Η αγάπη μου από μικρή για τα παιδιά και ο αγώνας 10 χρόνων να αποκτήσω παιδάκι και να γίνω ΜΑΝΑ.
Όμως η ζωή, μας παίζει πολλά παιγνίδια και ο Θεός άλλα κελεύει.. Είμαι Μάνα με «παιδί της καρδιάς» και «μανά με παιδί της κοιλιάς»! Πολλά τα βιώματα που απέκτησα και οι εμπειρίες και η δική μου προσωπική ιστορία έχει σαν στόχο οι φίλες που με διαβάζουν να πάρουν θάρρος και ψυχική δύναμη, θέλοντας στείλω ένα μήνυμα σε όσες γυναίκες επιθυμούν να αποκτήσουν παιδάκι να μην εγκαταλείπουν τον αγώνα τους.
Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ θετού και φυσικού παιδιού,. τα έχω γευτεί όλα. Ευλογημένες όσες γυναίκες έχουν βιώσει αυτή την ιερή στιγμή. Και διπλά ευλογημένες όσες αποφασίζουν συνειδητά να γίνουν μητέρες και αγκαλιάζουν ένα παιδί στερημένο από αγάπη, φροντίδα, στοργή…
Μετά από τρία χρόνια εγγάμου βίου έμεινα έγκυός και στις 12 Αυγούστου του 1980, γέννησα με καισαρική αγοράκι στο Νοσοκομείο «ΕΛΕΝΑ». Μια ατυχία, απροσεξία, ή η τύχη μου ήταν, το μωρό μου πνίγηκε στο Νοσοκομείο και έφυγα με άδεια χέρια. Έκτοτε άρχισε ένας ψυχολογικός Γολγοθάς. Ένα διαρκής αγώνας για την απόκτηση παιδιού. Το ένστικτο της μητρότητας υπερίσχυε στα πάντα γύρω μου. Δεν με συγκινούσε τίποτε. Το μυαλό μου είχε κολλήσει στην ημέρα που έχασα το παιδί μου, ειδικότερα όταν εμένα σπίτι. Με βοήθησε ότι εργαζόμουν .
Τον ελεύθερο χρόνο μου έπλεκα και κεντούσα. Κάποια στιγμή κουράστηκα. Είχε επέλθει κορεσμός και στα έργα τέχνης που έφτιαχνα. Δεν μπορούσα με τίποτε να χωνέψω, ότι ενώ παίρνω ένα κουβάρι και το μετατρέπω σε αριστούργημα ένδυσης,, να μην μπορώ να αποκτήσω παιδί. Οι προσπάθειες μεγάλες. Όταν πήγαινα για νέες εξετάσεις άρχισαν και με έβλεπαν για εκμετάλλευση. Προτάσεις πολλές, παρανομίες και εκμετάλλευση του μητρικού πόνου. Οι αντοχές μου μεγάλες, κάτι μου έλεγε μην δέχεσαι τίποτε θα έρθει το παιδί που επιθυμείς. Αυτό που με ενοχλούσε και κάκιωνα πολύ, όταν πήγαινα για θεραπείες στο Νοσοκομείο, ερχόντουσαν δίπλα μου γυναίκες και έκαναν έκτρωση.. Σκότωναν μια ανθρώπινη ψυχή… και εγώ προσπαθούσα να φέρω στον κόσμο μια ανθρώπινη ψυχή. Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ ήταν πάντα μπροστά μου.
Η απόφαση της υιοθεσίας
Μετά από πολύ ώριμη σκέψη αποφάσισα να υιοθετήσω.. Δεν είναι εύκολη πράξη. Απαιτεί χρόνο και υπομονή. Άρχισα να απογοητεύομαι. όμως μια ξεχωριστή δύναμη μέσα μου, με ωθούσε κάπου. . Άρχισε άλλος αγώνας πολύ διαφορετικός. Παιδάκια εγκαταλελειμμένα σε νοσοκομεία, μέχρι να πάνε στο ίδρυμα ΜΗΤΕΡΑ.
Έχω περάσει από πολλά στάδια. Εκμετάλλευση της μητρότητας από διαφόρους. μου συνέστηναν μέχρι ψεύτικη εγκυμοσύνη για να υιοθετήσω παιδί λεφτά…λεφτά…λεφτά.. για μένα μόνο δάκρυα . Παιδάκια αφημένα στο ίδρυμα ΜΗΤΕΡΑ να σε κοιτάζουν με τα αθώα τους ματάκια για μια αγκαλιά. Να μην τολμάς να τα πάρεις μήπως δεθείς μαζί τους και μετά πληγωθούν αυτά και εσύ.
Το τέρας της γραφειοκρατίας σε μεγάλο βαθμό, και οι αρμόδιοι αντί να εισηγούνται από την εμπειρία τους, να κάνουν προτάσεις στα αρμόδια υπουργεία, να απλοποιηθεί η διαδικασία της υιοθεσίας, και να δίδονται όσο πιο σύντομα σε ανθρώπους που λαχταρούν τα παιδιά αυτοί τίποτε.. προτιμούν το μηνιαίο μισθό για να περνούν τον καιρό τους Και δυστυχώς σε αυτές τις θέσεις αντιμετώπισα ανθρώπους χωρίς συνείδηση. Ήθελα να υιοθετήσω κοριτσάκι.
Ο Θεός που μόνο αυτός γνώριζε τον ιερό αγώνα που έκανα με έστειλε πάλι στο Νοσοκομείο που είχα χάσει το παιδάκι μου . Μια κοπέλα αλλοδαπή και Καθολική, 12 Ιούλιου ημέρα Κυριακή 1987,με καισαρική γέννησε το μωρό της και το άφησε στο Νοσοκομείο. Την ιατρική φροντίδα την είχε ο ίδιος παιδίατρος που είχε την ευθύνη για το δικό μου αγόρι που γεννήθηκες 12 Αυγούστου το 1980. Λέτε να είναι όλα συμπτώσεις ή τυχερά; Η μητέρα Παναγία με βοήθησε και υιοθέτησα το λεβεντάκο μου.
Η υιοθεσία ήταν ιδιωτική με όλες τις νόμιμες διαδικασίες. Το παιδί αυτό αν δεν βρισκόμουνα εγώ θα πήγαινέ στο ίδρυμα. 12 ημερών το έφερα στο σπίτι μου, χωρίς να δώσω μια δραχμή! Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρω ότι το άφησε το μωρό με την προϋπόθεση να βρεθεί μια οικογένεια να περάσει καλά. Και όπως χαρακτηριστικά με πληροφόρησαν οι αρμόδιοι είχε δηλώσει :<<Δεν το πουλάω, δεν θέλω χρήματα, θέλω να πάει σε μια καλή οικογένεια να περάσει καλά>> 12 Αυγούστου 1987, τον κρατούσα αγκαλιά, του μιλούσα και για πρώτη φορά μου χαμογέλασε και με έκανε ευτυχισμένη Μπορεί να μην βγήκε από την κοιλιά μου αλλά κάτι μου έλεγε ότι ήταν κομμάτι της καρδιάς μου.
Άλλωστε με τον ίδιο σχεδόν τρόπο άνοιγε και η καρδιά μου καθημερινά , όταν τον έβλεπα να γέλα, να περπατά, να ανοίγει τα χεράκια και να με φωνάζει ΜΑΜΑ. Αυτό που μου έχει μείνει χαραγμένο μπροστά μου και δεν θα φύγει ποτέ ήταν, όταν τον πρωτοπήρα αγκαλιά, γύρισε το κεφαλάκι του να θηλάσει.
Και μετά ήρθε η εγκυμοσύνη
Και μετά, στους 6 μήνες από την υιοθεσία του αγοριού μου, έμεινα έγκυος και απέκτησα την κόρη μου! Όλα τυχερά και γραμμένα. Ξαφνικά βρέθηκα με δύο παιδιά. Μεγάλωναν μαζί χωρίς καμία διάκριση. Δεν μπορούσα να τα ξεχωρίσω. Αισθάνθηκα ότι ο γιος μου, μου έδωσε το χέρι του και βγήκα από τον τάφο. Άλλαξε η ζωή μας. H υπερβολική μητρική αγάπη και για τα δύο μου παιδιά, δεν μου άφηνε περιθώρια να σκεφτώ ότι ο γιός μου δεν ήταν βιολογικό μου παιδί.
Η υιοθεσία του γιού μου ήταν μια πράξη συνειδητή. Η κούραση πολύ μεγάλη δεν αγανάκτησα ποτέ μου για τίποτε. Πάντα έβλεπα μπροστά και ονειρευόμουν πως θα γίνουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία. «Μάνα είναι αυτή που μεγαλώνει» και προσφέρει την αγάπη της χωρίς όρια και περιορισμούς σε αυτό το πλασματάκι που αφήνεται αδύναμο στην αγκαλιά της. Παρακολουθώ εκπομπές και δημοσιεύσεις με θέμα την υιοθεσία. Στην πλειοψηφία μιλούν για τους βιολογικούς γονείς και πολύ σωστά, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε θέμα.
Ποτέ όμως ποτέ δεν έγινε μια εκπομπή δημόσια για τους γονείς που πήραν αυτή τη μεγάλη απόφαση να υιοθετήσουν παιδάκι να του χαρίσουν αγάπη, στοργή και οικογενειακή θαλπωρή και να ξεφύγει από ένα ίδρυμα με όλα τα αρνητικά στοιχεία της ιδρυματοποίησης. Το παιδί γεννιέται αλλά η διαμόρφωση του χαρακτήρα του εξαρτάται από αυτούς που το μεγαλώνουν.
Οι γονείς αυτοί και ειδικά η μάνα, νιώθουν την ανάγκη να σταθούν αντάξιοι του θεόσταλτου αυτού δώρου που ήρθε στη ζωή τους. Όπως λέει και ο Αμερικανός ποιητής Carl Sandburg, (1878-1967) «Ένα μωρό είναι η άποψη του Θεού ότι η ζωή πρέπει να συνεχιστεί..». Κλείνοντας προσωπικά ευχαριστώ τη βιολογική μάνα του Μάριου μου, που είναι σαν να μου δώρισε δύο παιδιά. Εύχομαι να είναι καλά όπου και αν βρίσκεται. Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι σε όλες που αγωνίζεστε να σας βοηθήσει, ο Θεός, και η τύχη να αποκτήσετε παιδί της καρδιάς και στη συνέχεια παιδί της κοιλίας σας, και να είστε ευτυχισμένες…
