Εξόριστε ρεπόρτερ, στον τόπο σου, λέγε, τι βλέπεις
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”92996″ img_size=”full”][vc_column_text]Ταραχή θα πέσει στο νομό του Άδη, και το σκουπιδομάνι θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.
Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα σκουπίδια εκδίκηση.
Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε ρεπόρτερ, στον τόπο σου, λέγε, τι βλέπεις;
– Βλέπω τους δημάρχους, άλλοτες αλαζονικούς, παραδομένους στη σφήκα και στο ξινόχορτο.
– Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Νομαρχών και Περιφερειαρχών.
– Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος από την βρώμα των ξεχειλισμένων κάδων.
– Βλέπω την αλληλουχία των όχι και τόσο κρυφών νοημάτων, αλλά και πάλι δεν γνωρίζω τι λέξεις να ψελλίσω. Τα λόγια χάνουν την αξία τους από ένα σημείο κι έπειτα. Σκορπίζονται ακατάστατα στον χώρο, τινάζοντας μόνο την σκόνη του χρόνου. Μιλάς αλλά στην πραγματικότητα δεν ακούγεται τίποτα. Χάνεται, όπως εκείνου που βοά στην έρημο. Ματαιοπονούμε όλοι οι βοώντες αλλά και τι να κάνουμε; Να το πάρουμε μήπως απόφαση ότι αυτή είναι η ζωή μας και έτσι θα πορευτούμε από εδώ και πέρα; Γιατί σημασία έχει το αποτέλεσμα και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, ανεξαρτήτως του πού οφείλεται κάθε φορά η αδυναμία εκπλήρωσης ενός εκ των βασικότερων προαπαιτούμενων, για κάθε κοινωνία η οποία επιθυμεί να θεωρείται πολιτισμένη. Σήμερα τα απορριμματοφόρα, χθες ήταν κάτι άλλο και αύριο θα βρεθεί πάλι κάτι άλλο για να δικαιολογήσουμε τα βουνά από σκουπίδια, που κάθε μέρα ορθώνονται όλο και πιο ψηλά, δίνοντας τον δικό τους ξεχωριστό αισθητικό τόνο στο τοπίο. Αλλά όχι. Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να αποδεχθούμε αυτό το χάλι ως δεδομένο. Μπορεί να ζήσαμε χρόνια μέσα και δίπλα στα σκουπίδια για καιρό, ωστόσο πρέπει να πιέσουμε ακόμη πιο επιτακτικά για την άμεση αποκομιδή τους, όσο και για μία, ρητή, κατηγορηματική και βιώσιμη λύση.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
