Έχει και η αθλιότητα το μερτικό της στην απολαβή…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”106429″ img_size=”full”][vc_column_text]

Γράφει ο Δικαιόπολις

Για όσους επέλεξαν να είναι «ωσεί παρόντες και οιονεί απόντες» από το μεγάλο συλλαλητήριο του τόπου

Είσαι νέος άνθρωπος. Κανονικά στις φλέβες σου θα έπρεπε να τρέχει, με ροή χειμάρρου, η χλωροφύλλη. Αλλά εσύ είσαι ακίνητος. Ήδη σε προσπέρασε ο ήλιος της νεότητάς σου. Πότε πρόλαβες να κουραστείς τόσο; Πότε πρόλαβες να παγώσεις μέσα στο μυαλό σου; Πότε πρόλαβες να σαπίσεις; Σε βλέπω και τρομάζω μ’ αυτό το πρόσωπο απαγχονισμένου από τον λαιμοδέτη του. Μ’ αυτό το βλέμμα που φοβάται να δει και πεθαίνει από φόβο.

Είσαι νέος άνθρωπος. Θα έπρεπε να ζεις τις πελώριες, ασύντακτες και τελικά άπειρες μέρες της νεότητάς σου. Θα έπρεπε να ιδροκοπάς ξεγεννώντας το χάος, πάνω από το γέλιο ενός ποτηριού, ενός κοριτσιού, ενός μολυβιού, όπου «πολλά διαμείβονται». Ακόμα και ο θάνατος. Ακόμα και ο κατακλυσμός της απώλειας.

Κι εσύ; Εσύ έτρεξες για να κρυφτείς. Για να σιγουρευτείς ότι ο εξευτελισμός σου θα είναι τέλειος. Πότε πρόλαβες; Πώς το έκανες τόσο γρήγορα και τόσο τελεσίδικα; Πού βρήκες τόσο μαύρο για να μουτζουρώσεις όλους τους καθρέφτες της ζωής σου, έτσι που ποτέ να μην αντικρίσεις το πρόσωπό σου; Όχι το βλέμμα σου. Αυτό δεν το αντικρίζεις ποτέ σ’ όσους καθρέφτες και αν κοιταχτείς. Απλώς το πρόσωπό σου -λέω- σ’ έναν χειμώνα των ανθρώπων, σ’ ένα απόβροχο που παίρνει τ’ απάνω της η λύπη και ξαναγίνεται λύπη μιας ευωδιάς επιταφίου, ένα κερί στον επιλύχνιο ύμνο όλων των εσπερινών για τους κατατρεγμένους. Πότε πρόλαβες να υποκύψεις τόσο πολύ στον φασισμό του φόβου για τους άλλους; Πότε πρόλαβες ν’ αδειάσεις στο πουθενά τόση «ύλη δάσους» και να γίνεις κέλυφος;

Είσαι νέος άνθρωπος κι όμως είσαι αιώνες γέρος. Σε βλέπω και σ’ ακούω καθώς αδειάζεις τη φρίκη σου στον αέρα, μολύνοντάς τον με ιδέες που κρατούν μαχαίρι κι ανανεώνουν το σπαταλημένο αίμα κάθε σφαγής. Σε βλέπω να κολυμπάς σ’ ένα τέτοιο πέλαγος σφαγής και τρομάζω με την αιματοβαμμένη σου αθωότητα.

Πότε πρόλαβες; Πώς έκοψες δρόμο μέσα από την Ιστορία για να φτάσεις σ’ ένα θώκο που ήταν για άλλους ικρίωμα; Πότε πρόλαβες ν’ αρπάξεις τα δελτάρια οδύνης από τα χέρια των δυναστευμένων και να τα κάνεις ψηφοδέλτια μιας κάλπικης επωνυμίας; Τα κατάφερες, αυτό πρέπει να σου το αναγνωρίσω. Εψηφίσθης. Είτε στην κάλπη (κι ας είσαι κάλπης), είτε στην τηλοψία, είτε στην κοινωνική δικτύωση και αποδοχή. «Έχει και η αθλιότητα το μερτικό της στην απολαβή» λέει ο Πολ Όστερ στο «Βιβλίο των ψευδαισθήσεων».

Κι αντέχεις ακόμα πολύ θάνατο. Είναι τόσο άδειο αυτό το πρόσωπο, ώστε μπορεί να χωρέσει όλους τους θανάτους. Γι’ αυτό με τρομάζει. Πότε πρόλαβες να γίνεις τέτοιος αδηφάγος που καταπίνει ψυχές αθώων, τη ζωή την ίδια όταν τολμάει να πει το όνομά της;

Είσαι ακίνητος.Αλλού φυσάει η ζωή κι εσύ δεν θα το μάθεις ποτέ. Πέτυχες τον στόχο σου. Δεν υπάρχεις. Γι’ αυτό δεν λέω το όνομά σου.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]