Της Μαριάννα Τζιαντζή

Κάθε άνθρωπος έχει δύο ηλικίες, τη χρονολογική και τη βιολογική. Ή, αλλιώς, αυτήν που γράφει η ταυτότητα και αυτήν που λέει η καρδιά μας. Χρόνια το ξέρουμε αυτό, όμως τώρα μια Αμερικανίδα καθηγήτρια της Ιατρικής, η Μόργκαν Λιβάιν, το αποδεικνύει επιστημονικά με ένα περίτεχνο σύστημα αλγορίθμων και μια συστηματική έρευνα σε ένα πολυπληθές δείγμα.

Το σχετικό άρθρο της, που παρουσιάστηκε πρόσφατα και στην «Εφημερίδα των Συντακτών», προκάλεσε αίσθηση στην Ελλάδα και παντού.

Το καλό νέο είναι ότι με την υγιεινή ζωή ο άνθρωπος μπορεί να μειώσει τη βιολογική ή «φαινοτυπική» ηλικία του, κάτι που δεν ισχύει για την «άλλη» ηλικία.

Ομως υπάρχει και μια τρίτη ηλικία, η ηλικία των ενσήμων μας που εξαρτάται από ένα αμείλικτο ορόσημο: τα πόσα χρόνια δουλειάς μάς απομένουν μέχρι να βγούμε στη σύνταξη, αν ποτέ βγούμε…

Γι’ αυτήν την ηλικία μιλούσε ο οδηγός ενός λεωφορείου της δημοτικής συγκοινωνίας, ο κύριος Βασίλης, ο οποίος είναι πολύ δημοφιλής στο επιβατικό κοινό της περιοχής: βοηθά τους ανήμπορους, τους ηλικιωμένους και τις μητέρες με παιδιά στην επιβίβαση-αποβίβαση ή εκείνους που κουβαλούν καρότσι της Λαϊκής, σταματά και εκτός στάσης για να διευκολύνει κάποιον επιβάτη.

«Είστε πολύ καλός άνθρωπος, κύριε Βασίλη», του λένε οι κυρίες. «Να βάλετε υποψηφιότητα για δήμαρχος!».

«Μπα, είμαι πολύ μεγάλος για τέτοια».

«Μα, τι λέτε. Καθόλου μεγάλος δεν είστε». (Εννοούν ότι είναι πολύ πιο νέος από αυτές.)

«Μου λείπουν δυο χιλιάδες ένσημα για να βγω στη σύνταξη. Δεν με λες και νέο».

Ετσι μετρά την ηλικία του ο κύριος Βασίλης, έτσι τη μετρούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι ή άνεργοι. Με τα συντάξιμα χρόνια που έχουν πίσω τους ή αυτά που έχουν μπροστά τους.

Αλλοι δίνουν τη μάχη του χρόνου με αντιρυτιδικές κρέμες, με γυμναστήρια, με τρέξιμο, με «διατροφή», και άλλοι μαζεύοντας εργάσιμα έτη ή ένσημα μέχρι να συμπληρωθεί το μαγικό νούμερο.

Αλλοι θεωρούν μάταιο το μέτρημα, απλώς περιμένουν να γεράσουν και να επιβιώσουν με τα επιδόματα, τα κοινωνικά παντοπωλεία, την κρατική ελεημοσύνη.

Χρόνια τώρα λέμε ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν ή ήδη ζουν χειρότερα από εμάς, όμως τώρα ξέρουμε ότι και τα γεράματά τους θα είναι χειρότερα από τα δικά μας.

«Μέτρησα τη ζωή μου με το κουταλάκι του καφέ», λέει ο ποιητής. Ομως πολλοί στη (μετα)μνημονιακή Ελλάδα τη μετρούν με τα ένσημα, τα κερδισμένα ή τα άπιαστα.