Εμβόλιο γρίπης: «Αύριο βλέπουμε…»
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”9111″ img_size=”full”][vc_column_text]
Του Παντελή Μπουκάλα από την Καθημερινή
Ότι τ’ αφήνουμε όλα –όλοι μας– για την τελευταία στιγμή, δώδεκα παρά ένα, αν όχι δώδεκα και ένα, δεν χρειάζεται να μας το πει κανείς. Το λέμε κάθε πρωί στον εαυτό που μας επιστρέφει ο καθρέφτης, όταν πιάνουμε σιωπηρό κουβεντολόι και ορκιζόμαστε ότι θα βάλουμε μυαλό. Δεν είν’ ανάγκη να σταυρώνουμε κρυφά τα δάχτυλα, σαν τη Ρένα Βλαχοπούλου-χαρτοπαίχτρα. Θα αθετήσουμε τον όρκο μας την επομένη, λες και τον γράψαμε στο νερό. Ή στον καθρέφτη, στον αχνό της ανάσας μας.
Η εφορία, το γραμμάτιο, το τσεκάρισμα του εισιτηρίου, η «επικαιροποίηση» των στοιχείων μας στο ασφαλιστικό μας ταμείο, η ανανέωση της ταυτότητας ή του διαβατηρίου, τα τέλη κυκλοφορίας, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, όλα σε μια διαρκή αναβολή, που λες και θέλει να τεντώσει τον χρόνο ώσπου να σπάσει. Αλλά ο χρόνος δεν έχει τέτοιες αδυναμίες. Εμείς σπάμε στο τέλος. Τα νεύρα μας τσακίζονται, στην ουρά, παρέα με δεκάδες ομοιοπαθείς. Αυτοομοιοπαθείς μάλλον, γιατί εμείς είμαστε οι αυτουργοί του παθήματός μας.
Και με τα εμβόλια το ίδιο. Κι ας είναι πολύ πιο σοβαρή υπόθεση από την προθεσμία για τα τέλη, ας πούμε. Εκεί θα την κάνουμε την κουτοπονηριά μας. Θα κυκλοφορήσουμε παράνομα. Κι αν μας τσακώσουν, θα παίξουμε την παλιωμένη κασέτα με τα παράπονα και πιθανόν να τη γλιτώσουμε. Ο Η1Ν1 όμως δεν είναι τροχονόμος για να συγκινηθεί, αν τύχει να είμαστε συντοπίτες. Αν δεν έχουμε εμβολιαστεί, αν βαρεθήκαμε να τρέξουμε σε γιατρούς, Ταμεία και φαρμακεία, αν είπαμε δέκα φορές «αύριο βλέπουμε», ή αν πειστήκαμε από τους κομπογιαννίτες που γέμισαν το Διαδίκτυο με «μετερίζια άρνησης του επάρατου εμβολιασμού», ο ιός θα μας βρει τρωτούς.
Αλλά το πιο θλιβερό απ’ όλα είναι ότι δεν εμβολιάζονται οι ίδιοι οι γιατροί και οι νοσοκόμοι. Κι ας κυκλοφορούν ανάμεσα σε αρρώστους. Εκθέτουν έτσι σε κίνδυνο εξασθενημένους οργανισμούς – από βαρεμάρα κι αυτοί, αναβλητικότητα, ίσως και από αντιεμβολιαστική ιδεολογία ορισμένοι. Κατά τα στοιχεία της ΠΟΕΔΗΝ, την περίοδο 2017-2018 εμβολιάστηκε μόλις το 20% των υγειονομικών. Φταίνε οι διοικήσεις των νοσοκομείων για τα χαμηλά ποσοστά εμβολιαστικής κάλυψης; Φταίνε. Φταίει η πολιτεία; Φταίει. Υπάρχει ωστόσο και κάτι που ονομάζεται προσωπική ευθύνη. Χάρη σ’ αυτήν, χάρη στην υπευθυνότητα και στο φιλότιμο των συντριπτικά περισσότερων υγειονομικών, δεν κατέρρευσε πλήρως το δημόσιο σύστημα υγείας. Ως προς τα εμβόλια όμως, άγνωστο γιατί, μόνος ο ένας στους πέντε γιατρούς και νοσοκόμους θυμήθηκε τι είναι και πού δουλεύει.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
