Εκσυγχρονιστικός ολιγαρχισμός
Άρθρο Γεωργίου Θ. Ντοά
Η καλπάζουσα ακρίβεια εκτόξευσε στα ύψη την τιμή ακόμη και των βασικών ειδών διατροφής.
Η εξέλιξη αυτή ήταν νομοτελειακά προδιαγεγραμμένη, άρα αναμενόμενη από την επί 4,5 και πλέον χρόνια, άσκηση ακραίας ταξικής, κυβερνητικής, οικονομικής πολιτικής.
Οι κυβερνητικοί επί 4,5 και πλέον χρόνια, κυβερνούν έχοντας αδρανοποιήσει τις ύψιστες ρήτρες του δημοκρατικού, κοινωνικού συμβολαίου, που διασφαλίζουν το αναγκαίο εισόδημα όλων, να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Κυβερνούν σύμφωνα με το σιδερένιο, επιθετικό νεοθατσερικό δόγμα, αναγορεύοντας τους ολιγάρχες ως εκ του Θεού κάλλιστους, ως ανώτερες γήινες υπερθεότητες, ως αυθεντικούς φορείς της κοσμικής, κάθε μορφής, δύναμης.
Κυβερνούν δεσμευμένοι από το ιδεολογικό πρόσημό τους, θεωρώντας τους νεοπρολετάριους ως κατώτερα όντα, που, χάριν των αρίστων και των εκλεκτών, είναι δίκαιο και ηθικό να εγκλειστούν στο δεσμωτήριο της ανέχειας.
Οι κυβερνητικοί θα συνεχίσουν να υπηρετούν τον κύκλο των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων, διευρύνοντας ακατάπαυστα την ακτίνα του και την περίμετρό του, για να χωρέσουν τα πλήθη των πληττόμενων.
Θα συνεχίσουν να υπηρετούν τους αισχροκερδείς κεφαλαιοκρατικούς ομίλους, που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, τυποποίησης, μεταφοράς και εμπορίας των προϊόντων (μεταξύ των οποίων τα τρόφιμα) και των υπηρεσιών.
Θα συνεχίσουν να υπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας οικονομικής τάξης, προσδίδοντας στη δημοκρατία τα δομικά χαρακτηριστικά του τιμοκρατικού-περιουσιουκρατικού πολιτεύματος.
Θα συνεχίσουν να κυβερνούν βεβηλώνοντας την κοινωνική δημοκρατία, νομοθετώντας τη φτώχεια των αδυνάτων, για να σιωπούν τρομαγμένοι μπροστά στα φοβερά δεινά και στα εικαζόμενα έως βεβαιότητας, φοβερότερα του μέλλοντός τους.
Διαφεύγει όμως από τους κυβερνητικούς, ότι η πολιτική ιστορία ορίζει πως έχουν άδοξο τέλος, όσοι προσπαθούν να ελέγξουν το φρόνημα των πολλών, μέσω του φόβου έως του τρόμου τους για την ανασφάλεια της ζωής τους.
Τους διαφεύγει ότι βασανίζοντας τους πολλούς πληττόμενους και περιάγοντάς τους σε κατάσταση εκσυγχρονισμένης ειλωτείας, αυτοί γίνονται, αργά αλλά σταθερά, εχθροί τους.
Τους διαφεύγει ότι οι δίκαιοι πολιτικοί δοξάζονται από τον λαό, ενώ οι άδικοι αποδοκιμάζονται έως της καθαίρεσής τους.
Οι πληττόμενοι από την κρίση πολλοί πολίτες, ήδη αγανακτούν, θυμώνουν, γκρινιάζουν, μουρμουρίζουν κατά της κυβέρνησης, αλλά μένουν μέχρι εκεί, δεν έχουν τη δύναμη της θέλησής τους να αποσείσουν με κοινό αγώνα το κοινό άγος.
Τα χρόνια όμως που έρχονται είναι πιο δύσκολα από τα τωρινά.
Ελπιδοφόρο θα είναι αν ο καθένας μας αναλάβει από τώρα, το μερίδιο της ευθύνης για ό,τι τραγικό συμβαίνει στη χώρα μας.
Τα υπόλοιπα βήματα έπονται.
