Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση από το μέσα (της ψυχής) προς τα έξω (της ανθρωπότητας)

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”113515″ img_size=”full”][vc_column_text]Λεωνή Π. Παναγοπούλου*

Ενάντια στην αβεβαιότητα μιας μετά την πανδημία εποχής, ενάντια στο στρες της σύγχρονης κοινωνίας, ενάντια σε βάρβαρες συμπεριφορές έμβιων όντων που ψευδεπίγραφα νιώθουν πως κατέχουν εξουσία και διαφεντεύουν ανθρώπινες ψυχές, ένας θεσμός όπως το Σχολείο οφείλει να αντισταθεί στη διαστροφική σειρήνα της συντηρητικής μεταστροφής που του επιτάσσουν, προάγοντας σύγχρονες παιδαγωγικές προσεγγίσεις.

Στη σύγχρονη ψηφιακή εποχή, που ο παιδαγωγικός λόγος κινδυνεύει να εξαφανιστεί, που η ζωή μας έχει υπνωτιστεί από τις Κίρκες μιας αυτιστικής εκμάθησης, οφείλουμε να αναδείξουμε τη σπουδαιότητα του εκπαιδευτικού λόγου.

Για να το πετύχουμε όμως αυτό, χρειάζεται να αποδυναμωθεί η πολιτική φιγούρα του «Αδύνατου» και να επικρατήσει η άποψη πως όλα είναι δυνατά όταν η κοινωνία το θελήσει.

Και ενώ η ιστορικότητα της εποχής μας και κυρίως οι μεγάλες ανάγκες της χώρας προβάλλουν ως σημαίνον την «εικόνα της παιδείας και της μόρφωσης», η σημερινή κυβέρνηση δεν φαίνεται να μπορεί να το στηρίξει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανορθολογικής λειτουργίας της, είναι το «μεταρρυθμιστικό όραμα» του παρόντος σχεδίου νόμου. Μέσα από το παρόν νομοσχέδιο, αντί οι πολιτικά ιθύνοντες να εμπνέουν και να ενθαρρύνουν τους εκπαιδευτικούς, περιορίζουν τη δημιουργική ελευθερία τους μέσω του θεσμού της αξιολόγησης, της τοποθέτησης κάμερας εντός των αιθουσών, ή μέσω της στρεβλής επαναφοράς της Τράπεζας Θεμάτων, που δεν εξυπηρετεί τον έλεγχο των γνώσεων των μαθητών, αλλά την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών με έμμεσο τρόπο.

Ένα πρόσθετο ζήτημα που τίθεται είναι τι είδους ανθρώπους θέλει να διαμορφώσει η υπουργός Παιδείας. Μάλλον θέλει ανθρώπους ελεγχόμενους. Με ποια εφόδια οι αυριανοί πολίτες του κόσμου θα συνεισφέρουν στο παγκόσμιο γίγνεσθαι; Όχι βέβαια με τα μέτρα της υπουργού. Η επιστροφή στον παιδαγωγισμό, μέσω της αναγραφής της διαγωγής πάνω στο απολυτήριο, συνιστά μια επικίνδυνη παλινδρόμηση στις πιο σκοτεινές περιόδους της σχολικής και της εθνικής μας ζωής. Το απολυτήριο συνοδεύει τα παιδιά σε όλη τη ζωή τους, καθώς είναι απαιτητός τίτλος που προσκομίζεται για να διοριστούν σε θέσεις εργασίας. Αποτελεί αναχρονιστική παραβίαση προσωπικών δεδομένων και κοινωνικό στιγματισμό.

Διατείνεται η υπουργός πως φέρνει καινοτόμα μέτρα. Παρότι χρησιμοποιεί μεταρρυθμιστικές εκπαιδευτικές πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, όπως Πρότυπα-Πειραματικά Σχολεία, τις καινοτομίες της Ευέλικτης Ζώνης και τις πολιτικές της Αγωγής Υγείας, της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, των Νέων Τεχνολογιών, την Τράπεζα Θεμάτων, στην πράξη δεν τις υλοποιεί.

Οι μικρές αλλαγές που εισάγονται για τα Πρότυπα και Πειραματικά δεν είναι ενταγμένες σε κανένα σχεδιασμό ποιοτικής αναβάθμισης της Εκπαίδευσης.

Καινοτομία θα ήταν να εισάγονταν Πρότυπα και Πειραματικά ΕΠΑΛ ή Μουσικά και Αθλητικά σχολεία.

Καινοτομία θα ήταν να έστηναν Πρότυπα και Πειραματικά, όχι μόνο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και στην επαρχία. Στην επαρχία δεν υπάρχουν άριστοι μαθητές; Πρωτοπόρο θα ήταν αν έδιναν έμφαση στην υλοποίηση πειραματικών μεθόδων, πρακτικών και νέων εκπαιδευτικών εργαλείων σε μαθητικό πληθυσμό, κοιτώντας και προς τη Θράκη, που έχει ειδικά κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά, ή προς τα ακριτικά νησιά μας, που η νέα γενιά ασχολείται με την πρωτογενή παραγωγή και με εναλλακτικές μεθόδους ενέργειας.

Αντ’ αυτού, εισάγεται ένα Νομοσχέδιο, κενό γονατογράφημα που σε καμία περίπτωση δεν απαντά στα ερωτήματα: «τι σχολείο θέλουμε» και «ποιους πολίτες θέλουμε να δημιουργήσουμε».

Ποιοι τελικά παίρνουν την ευθύνη τέτοιων νομοσχεδίων; Μελέτησαν την ιστορία των μεταρρυθμίσεων της εκπαίδευσής μας; Έλαβαν υπόψη τους τις μελέτες και τα πορίσματα των ελληνικών και διεθνών εκπαιδευτικών φορέων; Ποιοι τελικά υπογράφουν τις αλλαγές στο Νηπιαγωγείο, το Γυμνάσιο και το Λύκειο;

Η αντιμετώπιση των θεμάτων της παιδείας καθορίζεται καταλυτικά από το περιεχόμενο που αποδίδει ο καθένας στην όλη εκπαιδευτική διαδικασία. Μια υπεύθυνη πολιτεία λειτουργεί συνειδητά για την οργάνωση ενός συστήματος παιδείας που θα εξασφαλίζει ισορροπημένη και πλήρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού και των δεξιοτήτων του. Πάντοτε, με απαράβατη προτεραιότητα την εξασφάλιση ίσων ευκαιριών για όλα τα παιδιά.

Η παιδεία αντλεί τη δύναμή της από την έμπρακτη στήριξη και την αγάπη που της δείχνουμε, και όχι από την παλινόρθωση ενός καθιερωμένου πρότυπου κανονικότητας.

Αν αγαπήσουμε τη διαφορετικότητα και την πολυποικιλότητα της παιδείας, η Εκπαίδευση θα γίνει η πιο καρπερή, η πιο φωτεινή, η πιο ελπιδοφόρα μήτρα για τη γέννηση νέων Ιδεών και Αξιών.

* Νομικός-Επιστημονική συνεργάτης της Βουλής

Πηγή: efsyn.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]