Μητέρα και παιδί λειτουργούν ενοποιημένα σαν μία ψυχοβιολογική μονάδα. Η ευχαρίστηση και η αμοιβαιότητα στην αλληλεπίδραση της δυάδας είναι ιδιαίτερα εμφανής μετά τη γέννηση. Η μητέρα ικανοποιεί τις ανάγκες του παιδιού και η ίδια ικανοποιείται από την ικανοποίηση του παιδιού της. Αντίστοιχα, η δυσφορία και το στρες του μωρού, προκαλούν δυσφορία και στρες στη μητέρα.  Αυτή η στενή σύνδεση συνεχίζει να είναι στόχος και για τους δύο και μόνο σταδιακά με τη πάροδο του χρόνου, το παιδί ανακαλύπτει σταδιακά την ατομικότητα του, και αρχίζει να αυτονομείται και να εξερευνά τον κόσμο μακριά από τη μητέρα του.

Η επιρροή όμως του συνδέσμου μητέρας- παιδιού φαίνεται πως δεν περιορίζεται μόνο στην παιδική και εφηβική ηλικία. Έρευνες αποδεικνύουν πως η θετική σύνδεση μητέρας – παιδιού επηρεάζει θετικά τη σωματική και ψυχική υγεία του ατόμου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, βοηθά το άτομο να έχει μια υγιήκαι ευτυχισμένη ενηλικίωση, να αναπτυχθεί λειτουργικάκαι να έχει ποιοτικότερα γηρατειά.

Μελέτες έχουν δείξει ότι η ψυχική και σωματική υγεία των ενηλίκων επηρεάζεται καθοριστικά από τις πρώιμες ψυχοκοινωνικές παθήσεις που χρονολογούνται από την παιδική ηλικία, συμπεριλαμβανομένης της γονικής υποστήριξης. Έχει φανεί ότι άνθρωποι με υψηλά επίπεδα γονικής υποστήριξης κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας αναπτύσσουν υψηλότερα επίπεδα αυτοεκτίμησης, υψηλότερη αίσθηση προσωπικού ελέγχου και καλύτερες οικογενειακές σχέσεις στην ενηλικίωση.

Τα άτομα με πρώιμη μητρική υποστήριξη τείνουν να αναπτύσσουν λιγότερα ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα  σε όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής τουςκαι καλύτερα γηρατειά. Η ασφαλής σύνδεση με τη μητέρα και η γονική υποστήριξη μειώνουν καθοριστικά την πιθανότητα εμφάνισης καταθλιπτικών συμπτωμάτων και χρόνιων παθήσεων.

Η ανυπέρβλητη δύναμη της μητρικής αγάπης

Για πολλούς μητέρα σημαίνει θυσία. Το να «θυσιάζει» όμως κάποιος τον εαυτό του για κάποιον άλλο, δεν ωφελεί ποτέ κανένα. Είναι ερευνητικά αποδεδειγμένο πως τα παιδιά που μεγάλωσαν με την αίσθηση ότι η μητέρα τους θυσιάστηκε ή δεν έζησε καλά για να αφιερωθεί σε αυτά, πασχίζουν να νιώσουν αξία για τον εαυτό τους και σχετίζονται με διαταραγμένους τρόπους στις μετέπειτα σχέσεις τους. Τα παιδιά αυτά θα κάνουν τα πάντα για να στηρίξουν τους γονείς τους, ώστε να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν στο γονικό τους ρόλο και αυτό είναι και το σημείο όπου σταματάει η ανάπτυξη τους μπαίνοντας στη λεγόμενη «αντιστροφή ρόλου». Γίνονται έτσι πρώιμα ενήλικες με στόχο να «μεγαλώσουν» τους γονείς τους.

Ο ρόλος της μητέρας δεν περιλαμβάνει τη θυσία του εαυτού της, αλλά το να δημιουργήσει ένα ασφαλές, όχι ασφυκτικό περιβάλλον και μια ασφαλή σύνδεση  μέσα στα οποία το παιδί να μπορεί να αναπτυχθεί ποιοτικά και ελεύθερα. Η μητέρα οφείλει να είναι ένα καταφύγιο αγάπης, στοργής και κατανόησης, με τέτοιο τρόπο ώστενα ενισχύει την ανεξαρτησία του παιδιού και την προσωπική του ανάπτυξη, να σέβεται την προσωπικότητά του και να ενθαρρύνει τα βήματά του. Κι αυτή δύναται να είναι μόνο μια ευτυχισμένη και χαρούμενη μητέρα, η οποία θα είναι προσανατολισμένη στη δική της ύπαρξη και δεν θα περιμένει να ζήσει μέσα από τα παιδιά της. Μια μητέρα που θα αισθάνεται αγάπη για τον εαυτό της, γιατί μόνο τότε θα μπορεί να μεταδώσει αγάπη και όχι καθήκον. Άλλωστε μητέρα σημαίνει Αγάπη άνευ όρων.

*Η Ειρήνη Μεσσήνη είναι Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

Ρήγα Φεραίου 111 / Πύργος

Αγίου Δημητρίου 44 / Αθήνα

Τηλ: 6946442653

Email: irinimessini@gmail.com