«Είναι ντροπή να μας θεωρούν αριθμούς και αναλώσιμους…»

Γράφει η Κλέλια W.Tower

Δύο συνάδελφοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στον δρόμο καρμανιόλα της Πατρών Πύργου. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη από όποιον δεν θέλει να διαβάσει το παρακάτω, όμως νιωθω την ηθική υποχρέωση να εκφράσω τις σκέψεις μου και ταυτόχρονα συγγνώμη για την φόρτισή μου.

Αγαπητοί μου συνάδελφοι, επί 10+ χρόνια τώρα αναπληρώνουμε τα κενά σε ολόκληρη την χώρα. 10+χρόνια τώρα αφήνουμε παραπίσω πολλά προσωπικά ζητήματα. 10+ χρόνια τώρα είμαστε αναπληρωτές. Αναπληρωτές ποιων; Των ίδιων μας των εαυτών. Όλο αυτό έχει καταντήσει κοροϊδία. 10+χρόνια τώρα μας βλέπουν σαν αριθμούς. ΞΕΚΑΘΑΡΑ. “Δεν θες εσυ; Δεν πειράζει το επόμενο νούμερο.”

Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε θρηνήσει πολλούς συνάδελφους στην προσπάθειά τους να πάνε στην δουλειά τους για να εκτελέσουν το λειτούργημα το οποίο ορκίστηκαν να υπηρετούν. Η καθημερινή μετακίνηση κουράζει. Ο συνάδελφος δεν έτρεχε, αποκοιμήθηκε και έχασε τον έλεγχο. Αυτά φέρνει η κούραση. Αυτό προκαλεί το ξύπνημα στις 6 και η οδήγηση για τουλάχιστον μια με δύο ώρες καθημερινά. Ναι είναι επιλογή του να πηγαινοέρχεται.. Καλά κανει όμως. Έχει οικογένεια και δεν μπορεί να την κουβαλάει μαζί του. Είναι 50 χρονών. Ως πότε θα μετακομίζει;

Ύστερα λοιπόν από αυτά τα περιστατικά, και έχοντας βιώσει καθημερινά το άγχος της μετακίνησης, φέροντας και το βάρος της ασφάλειας των συναδέλφων που μπαίνουν στο αμάξι μας, θέλω ειλικρινά να ρωτήσω… Το αξίζουμε όλο αυτό; Αξίζουμε να μας φέρονται σαν αριθμούς; Αξίζουμε να μας θεωρούν αναλώσιμους; Είμαστε τελικά αναλώσιμοι;

ΟΧΙ τους είμαστε απαραίτητοι και όλο αυτό με την διχόνοια που σπέρνουν ανάμεσά μας γίνεται εσκεμμένα για να έχουν οι ίδιοι όφελος.

Δεν ξέρω αν αυτό που πρέπει πρώτα πρώτα να διεκδικήσουμε λέγεται διορισμός.. εγώ θεωρώ πως πρώτα πρώτα πρέπει να μας ΣΕΒΟΝΤΑΙ.

Είναι ντροπή (ανεξαρτήτως κυβέρνησης):

1. Να σε θεωρούν αριθμό και να μην υπολογίζουν την ανθρώπινη ύπαρξή σου

2. Να δημοσιεύουν επί τόσα χρόνια τωρα τα αποτελέσματα ξημερώματα με την απαίτηση να παρουσιαστείς άμεσα οπουδήποτε, όταν πριν είσαι άνεργος.

3. Να μένει έγκυος μια γυναίκα και να φεύγει στον 7ο την στιγμή που έρχεται σε επαφή ως τότε με χιλιάδες μικρόβια και πολλά παιδιά που μπορούν καταλάθος να την σπρώξουν.

4. Το οποιοδήποτε υπουργείο να μην εκφράζει καν θερμά συλλυπητήρια στους θανόντες.

5. Να μας βάζουν σε αέναο κυνήγι προσόντων για έναν μισθό της πείνας….

Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο. Θα κλείσω λέγοντας πως είναι χρέος μας, για την αξιοπρέπειά μας, να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα( όπως φαίνεται) και εκφράζοντας τα συλλυπητήριά μου στις οικογένειες των συμπατριωτών μου με την ευχή να μην υπάρξουν άλλα τέτοια περιστατικά.

Greekteachers.gr