Ditti Bürgin-Brook: «Μία ιστορία από τα βάθη της καρδιάς μας»
Zizanio news
Συνέντευξη του παραγωγού της ταινίας «Ο μικρός ορεσίβιος» στις Αλεξάνδρα Μπερτσάτου & Αλεξία Παναγιωτοπούλου
Ποιος ήταν ο ρόλος του παραγωγού κατά τη διάρκεια της παραγωγής της ταινίας;
Ο κύριος ρόλος του παραγωγού είναι να ανακαλύπτει ιστορίες και ύστερα να βρίσκει χρήματα ώστε να πραγματοποιηθεί η ταινία. Εφόσον βρεις τα χρήματα πρέπει να συγκεντρώσεις ανθρώπους και να διατυπώσεις την ιστορία έτσι όπως την φαντάζεσαι. Για παράδειγμα, επειδή χρειάστηκαν 13 χρόνια προετοιμασίας κοιμόμουν το βράδυ και έβλεπα την ταινία ακόμη και στον ύπνο μου. Αυτός είναι ο σκοπός μου στην πραγματικότητα, να βρω ανθρώπους, να βρω χρήματα και να κάνω το όραμα πραγματικότητα.
Γιατί επιλέξατε να γίνετε παραγωγός για ταινίες παιδιών και νέων και όχι για ταινίες του Hollywood που θα ήταν πιθανώς πιο κερδοφόρες;
Προσωπικά θα ήθελα να αφηγούμαι μέσα από τις ταινίες ιστορίες που αγγίζουν την καρδιά του κόσμου. Ο σκηνοθέτης Xavier Koller έχει ήδη κερδίσει ένα Όσκαρ το 1992 για την ταινία του «Journey of hope» και μάλιστα την είχε φτιάξει για τον ακριβώς ίδιο λόγο. Είπε πως ήθελε να φτιάξει ταινίες για την καρδιά, διότι μόνο τότε θα ήταν επιτυχημένες. Και αυτό συνέβη εδώ, αφηγηθήκαμε μία ιστορία από τα βάθη της καρδιάς μας, από την ψυχή μας και γι’ αυτό επιτύχαμε πολύ στην Ελβετία και τη Γερμανία. Έχουμε κερδίσει όλα τα είδη βραβείων σε μέρη απ’ όλο τον κόσμο όπως το Σικάγο, το Σηάτλ, και η Ελβετία. Οπότε είμαστε πάνω κάτω σε αυτό την βιομηχανία, όχι για να φτιάχνουμε ταινίες του Hollywood αλλά για να φτιάχνουμε ταινίες της καρδιάς και της ψυχής. Και μπορεί να μην έχουμε αξιοσημείωτες επιτυχίες στα box office, αλλά έχουμε σίγουρη επιτυχία στην καρδιά των ανθρώπων. Αυτό είναι το σημαντικό.
Αναφέρατε πως είχατε υπ’ όψιν σας πάνω από 100 παιδιά για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι πάντα δύσκολο να βρεθεί το καστ και το προσωπικό για τις ταινίες σας;
Είναι κυρίως δύσκολο με τα παιδιά. Υπάρχουν μάλιστα τρεις κανόνες που δε θα έπρεπε ποτέ να παραβείς. Ποτέ μη φτιάξεις ταινία στο χιόνι, ποτέ μη φτιάξεις μία ταινία με ζώα και ποτέ μη φτιάχνεις μια ταινία με παιδιά. Αυτά είναι τα χειρότερα που μπορείς να κάνεις διότι δυσκολεύουν την παραγωγή κατά πολύ, και εμείς είχαμε και τα τρία. Πρώτον είχαμε μικρά παιδιά. Επίσης είχαμε άγρια ζώα και ειδικά έναν λύκο ο οποίος δεν ήταν εκπαιδευμένος για ταινία. Ο ηθοποιός και ο λύκος έπρεπε να γίνουν φίλοι και στην πραγματικότητα, το οποίο μας πήρε μισό χρόνο. Περνούσαν κάθε μέρα χρόνο μαζί και έτσι δένονταν όλο και περισσότερο. Τέλος υπήρχε και χιόνι καθώς γυρίσαμε την ταινία στις Άλπεις. Ήμασταν πάντως τυχεροί διότι βρήκαμε ένα αγόρι το οποίο έμενε πολύ κοντά στην περιοχή στην οποία κάναμε τα γυρίσματα. Ήταν ένας πραγματικός ορεσίβιος!
