Δελτίο καιρού: Σεπτέμβρης μήνας βαρύς για τα νοικοκυριά με ΕΝΦΙΑ φόρους & σχολικά…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”96261″ img_size=”full”][vc_column_text]

Ένας μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάματα

που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα

θέλει να παίξει ακόμα με τ άστρα τ ουρανού

πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές του νου

Ο μήνας που δεν αρέσει σχεδόν σε κανέναν. Η επιστροφή στην καθημερινή ρουτίνα είναι αναπόφευκτη, όσο κι αν το μυαλό αρνείται  να συμβιβαστεί.
Άσε  που προκαλεί  ένα είδος μελαγχολίας και μια νοσταλγία.

Κι όμως ο Σεπτέμβριος είναι ένας ταπεινός μήνας – ίσως ο πιο ταπεινός από τους δώδεκα. Δεν έχει όνομα αυτοκράτορα, όπως ο Ιούλιος και ο Αύγουστος, που προηγήθηκαν.. Έρχεται για να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα  Είναι ο μήνας  που όλα ξαναρχίζουν: νηπιαγωγεία, σχολεία, πανεπιστήμια, πρωταθλήματα, λάθη, πάθη κτλ. Όποιος κρύφτηκε από υποχρεώσεις χάρη στην καλοκαιρινή ραστώνη, θα τις βρει πάλι μπροστά του. Όποιος νόμιζε ότι η ζωή είναι ραχάτι, μπάνια, μπύρες και τσίπουρα θα αναθεωρήσει. Όποιος νομίζει ότι τα χει δει όλα, σύντομα θα δει το νέο εκκαθαριστικό της εφορίας.

Σημαιοφόροι

Οι δασκάλες δίνουν «λίστες με τα απαραίτητα» την πρώτη μέρα σχολείου, κάτι που δεν συνέβαινε στην αρχαιότητα, γιατί εκεί ήμουν, θα το θυμόμουν: οι σχολικές λίστες είναι φαινόμενο της τελευταίας 25-30ετίας, και μακραίνουν χρόνο με τον χρόνο. Όχι φυσικά επειδή μεγαλώνουν τα παιδιά και αυξάνονται οι απαιτήσεις τους…

Αυξάνονται όμως δυστυχώς οι απαιτήσεις της κας Κεραμέως. Ο καλύτερος θα σηκώνει τη σημαία στις παρελάσεις δήλωσε  η εκ των αρίστων της κυβέρνησης υπεύθυνη υπουργός. Το μέτρο της κλήρωσης ανάμεσα στα παιδάκια του Δημοτικού που είχε θεσπίσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τροποποιείται, μια και ο άριστος από το… νήπιο φαίνεται.

Ας σηκώνουν, λοιπόν, ανάλογα με τη βαθμολογία, τη σημαία και τα εξάχρονα, οκτάχρονα και δεκάχρονα. Ας σηκώνουν τη σημαία και οι αριστούχοι γυμνασιόπαιδες, φοιτητές, και ει δυνατόν οι αριστούχοι απόφοιτοι του κολεγίου και του Χάρβαρντ να είναι επικεφαλής της κάθε παρέλασης.

Όμως πώς εξηγεί η υπουργός και οι ταυτιζόμενοι μαζί της το γεγονός ότι -ανατρέχοντας στο ένδοξο παρελθόν- διαπιστώνει κανείς ότι στην πρώτη γραμμή κάθε πολεμικού μετώπου πρώτοι πήγαιναν πάντα οι πιο φτωχοί, οι πιο αγράμματοι, οι πιο «αναλώσιμοι» και όποτε χρειάστηκε να κρατήσει εκεί μπροστά κάποιος τη σημαία, κανείς δεν κοίταζε τι βαθμό είχε στο απολυτήριο!

Καλοί οι «άριστοι», λοιπόν, για την οδό Σταδίου, αλλά τα δεκάδες ηρωικά ονόματα που είναι σκαλισμένα στις επιγραφές του κάθε μνημείου της Ελλάδας είναι κατά κανόνα παιδιών από λαϊκές και φτωχές οικογένειες.

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες

Αδίκως χτυπιούνται διάφοροι. Αδίκως αγανακτούν και σίγουρα αδίκως απελπίζονται. Κάθε απόφαση, κάθε ενέργεια, κάθε εξέλιξη, όσο οπισθοδρομική κι αν είναι, δημιουργεί μία νέα ευκαιρία: Να αποδείξουμε στην πράξη τον προοδευτισμό μας. Να βγουν μπροστά εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να μην έχουν χορηγούς και συμπάθειες πίσω τους, αλλά εκφράζουν γνήσια αυτό που θα έπρεπε να είμαστε ως κοινωνία, ακόμη κι όταν παλεύουν και οι ίδιοι με τον εαυτό τους, προκειμένου να ξεπεράσουν όσα έχουν αντιληφθεί ότι τους κρατούν πίσω.

Κάθε μέρα είναι και μία μάχη. Φτάνει το βράδυ για να σκεφτείς τι έγινε. Να κάνεις, που λένε, «ταμείο». Τι άφησες, τι πήρες. Αυτό μόνο πρέπει να προσέχεις. Παλεύουμε για να έχουμε την δυνατότητα ή την ελευθερία να κάνουμε κάτι. Όχι απαραίτητα επειδή το πιστεύουμε. Μπορεί εμείς να μην έχουμε πρόβλημα αλλά κάποιοι να έχουν. Και μόνο γι’ αυτό, αξίζει να παλέψει κανείς.

Οι Μπογδάνοι μιας άλλης εποχής

Και τα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι σαν τον Μπογδάνο ξεχώριζαν. Κάθε μέρα εμφανίζονταν στο καφενείο του χωριού, ανέβαιναν πάνω σε μια καρέκλα και ξεφούρνιζαν με στόμφο τις σαλεμένες ασυναρτησίες τους. Οι θαμώνες γελούσαν και τους πείραζαν, αλλά πάντα με μέτρο και φροντίδα, στο τέλος τους κέρναγαν και ένα ούζο που το έπιναν μονορούφι.

Ο μεγαλύτερος φόβος τους όμως ήταν τα παιδιά, ετούτα δεν τους άφηναν σε ησυχία, τους πετούσαν πέτρες, τους κρέμαγαν κουδούνια και τους υπέβαλλαν σε ό,τι αυτοσχέδιο κάζο μπορούσε να συλλάβει το ανώριμο μυαλό τους. Μέχρι να τα πάρει είδηση καμιά γυναίκα και να τους βάλει τις φωνές, τότε ούρλιαζαν όλα μαζί ένα μεγάλο «ουυυυυυ» στο άτυχο θύμα τους και έφευγαν τρέχοντας για το επόμενο παιχνίδι τους.

Αυτή λίγο πολύ ήταν η καθημερινότητά των Μπογδάνων μιας όχι και τόσο παλιότερης εποχής. Κάθε χωριό είχε τουλάχιστον έναν από δαύτους. Μέρος της κοινότητας, σίγουρα, αλλά και δακτυλοδεικτούμενοι, κωμικές και θλιβερές υπάρξεις ταυτόχρονα. Οι μαμάδες τους έδειχναν στα παιδιά τους κάθε φορά που έκαναν κάποια σκανταλιά και τα φοβέριζαν ότι θα καταλήξουν σαν και αυτούς. Δεν άλλαξαν και πολλά από τότε, απλώς ήρθε η τηλεόραση και από ανίδεοι παλιάτσοι ενός και μόνο χωριού, οι Μπογδάνοι έγιναν οι πρόθυμοι καραγκιόζηδες μιας ολόκληρης χώρας.

Από το facebook του Δημήτρη Τσίρκα[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]