Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η συνάντηση των τριών στο Κορακοχώρι, άναψαν οι γραμμές και φούντωσαν οι ψίθυροι. Δεν συμβαίνει άλλωστε κάθε μέρα να βλέπουμε Κώστα Σημίτη, Βαγγέλη Βενιζέλο και Νίκο Αλιβιζάτο να συζητούν σε δημόσια θέα, με αφορμή την παρουσίαση ενός ακόμη ενδιαφέροντος βιβλίου από τον πολυγραφότατο ομότιμο καθηγητή στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Γιάννη Βούλγαρη. Με την ευκαιρία, να ευχηθούμε να είναι καλοτάξιδο το νέο βιβλίο που κυκλοφόρησε με τον εμπνευσμένο τίτλο,«Ελλάδα: Μια χώρα παραδόξως νεωτερική».
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και συγκεκριμένα από το Κτήμα Μερκούρη, το οποίο οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι εκτός από τα εξαιρετικά του κρασιά, έχει πλέον καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου και για τα συμπόσια τα οποία διοργανώνει κάθε χρόνο στον ειδυλλιακό του χώρο. Αυτή τη φορά βέβαια έβαλε τον πήχη αρκετά ψηλά, συνεπώς δικαιολογημένα προσδοκούμε σε ανάλογη συνέχεια. Εξάλλου, σε τούτο τον τόπο, οίνος και πολιτική έχουν μεγάλη ιστορία, και σημαντικές αποφάσεις για την τύχη του, έχουν παρθεί μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, παρότι υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες.
Ίσως λοιπόν δεν υπήρχε καλύτερο μέρος για την παρουσίαση του βιβλίουκαι ιδιαίτερα στο πλαίσιο το οποίο προτείνει ο ίδιος ο συγγραφέας, και σίγουρα αξίζει να το διαβάσει κανείς, μόνο και μόνο για να δει ξανά την ιστορία υπό το προτεινόμενο πρίσμα. Αυτή είναι εξάλλου η κατεξοχήν λειτουργία του υποκειμένου που αναζητά διαρκώς την «τέλεια» ερμηνευτική προσέγγιση. Η τελευταία σχετίζεται σαφώς με την κατανομήτου βάρους και εντέλει αυτό ήταν πάντοτε το διακύβευμα εφόσον λίγο πολύ τα πράγματα είναι γνωστά. Το ζήτημα είναι πάντοτε πού θα εστιάσεις, και για να το πούμε με όσα πιο απλά λόγια γίνεται, τι θα αξιολογήσεις ως περισσότερο σημαντικό για τον εθνικό μας ρου και τι ως λιγότερο.
Οι τρεις προσκεκλημένοι που παρέστησαν χθες στην παρουσίαση, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο ένας πρώην πρωθυπουργός, ο άλλος πρώην αρχηγός κόμματος, πρώην υπουργός και γενικώς πρωταγωνιστής επί σειρά δεκαετιών στο πολιτικό στερέωμα, και ο τρίτος, καθηγητής συνταγματικού δικαίου με πλούσιο έργο και μία προσωπικότητα η οποία έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο δημόσιο βίο. Σαν από κάποιο παιχνίδι της μοίρας, και των τριών το όνομα έχει ακουστεί (αν και σε διαφορετικούς χρόνους) για το υπέρτατο αξίωμα της ελληνικής πολιτείας. Δεν είναι όμως μόνο το γεγονός αυτό το οποίο εξαρχής τροφοδότησε με ποικίλα σχόλια τον τύπο αλλά και η διαδρομή τους, η οποία έχει παραδεδεγμένα ως σημείο αναφοράς την κεντροαριστερά.
Τρεις ενήλικοι πολιτικά άνδρες, σε μια παραθαλάσσια γωνιά της Ηλείας, συζητούν εκτενώς για ένα βιβλίο, αλλά όπως και να το κάνεις, μέρος του ενδιαφέροντος γι’ αυτήν την σύναξη, δεν θα μπορούσε να μην αφορά αφενός την προεδρία της δημοκρατίας, αφετέρου το μέλλον του ΠΑΣΟΚ. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα φέρει η επόμενη μέρα. Ωστόσο, καμιά φορά, όταν η συζήτηση είναι σοβαρή και οι συμμετέχοντες συμπεριφέρονται ως ενήλικοι, τότε όλο και κάποιο συμπέρασμα θα βγει. Και ο νοών νοείτο.
Ο εκδότης
