Δελτίο καιρού: Και να φανταστείς ότι τα δύσκολα έπονται…

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την,  την Αλεξάνδρεια που φεύγει…

Σαν τι τραγούδι να σου πω που είναι το στοά μου πικρό, μας βρήκαν βάσανα πολλά έφτασε βαρυχειμωνιά…  Μικρή αναδρομή στο χθες. Θυμάστε…την επομένη των εκλογών του 2009. Ο  Γ. Παπανδρέου έδειχνε πανίσχυρος Πρωθυπουργός, είχε κερδίσει με δέκα μονάδες διαφορά τον Καραμανλή, πήρε αυτοδυναμία στη Βουλή,  τα ΜΜΕ ήταν μαζί του, απολάμβανε -δικαίως – μέρες δόξας και μεγαλείου  κι όμως,  ποιος να το φανταστεί τότε, σε δυο χρόνια δεν ήταν Πρωθυπουργός.

Τυχαίο; «Δεν νομίζω Τάκη», που έλεγε μια παλιά διαφήμιση…

Με πρώτο βιολί τον Μπένι -που ήθελε να γίνει βεζίρης στη θέση του βεζίρη, έναν   πρώην ειδικό γραμματέα και  υπάλληλο του ΟΟΣΑ  στο τιμόνι της οικονομίας, κηπουροί στα πιο κρίσιμα κυβερνητικά αξιώματα και ένας Πρωθυπουργός που αφού είχε «εγγυηθεί προσωπικά για τα πάντα» και «είχε ένα όραμα», το μόνο που φρόντιζε ήταν η σκηνοθεσία της δημόσιας παρουσίας του.

Σε έξι μήνες είχε απογοητεύσει τα εκατομμύρια που τον ψήφισαν, έσυρε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και σε 24 έγινε ο πρώτος Πρωθυπουργός στην ιστορία που αποπέμφθηκε χωρίς το κόμμα του να έχει χάσει την πλειοψηφία τη Βουλή…

Αν θυμίζουν κάτι όλα αυτά είναι η… παρούσα κυβέρνηση. Άλλωστε  οι κληρονόμοι Παπανδρέου και Μητσοτάκης μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Ίδια αντίληψη άσκησης της εξουσίας ως δικαίωμα, ίδια διαδρομή, ίδια περιβάλλοντα, ίδια πρακτική που βάζει την επικοινωνία πάνω από την πολιτική.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προέκυψε υποσχόμενη επίγειο παράδεισο και με τον αέρα των μιντιαρχών στα πανιά της, καθώς ήθελαν να «σκίσουν» τον Τσίπρα, όπως «έσκισαν» τον Καραμανλή.

Και στις δυο περιπτώσεις τους βγήκε, αλλά στη συνέχεια τους βγήκε και ξινό. Σε  κουτσό άλογο ποντάρισαν. Οι αναλογίες  μεταξύ των δυο γόνων είναι  εκπληκτικές.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι άθροισμα πλίνθων και κεράμων ατάκτως ερριμένων.  Και φυσικά μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά.

Οι τελευταίες εξελίξεις διέλυσαν το μύθο για την επικοινωνιακή της κυριαρχία. Εχθροί και φίλοι στα ΜΜΕ τη διέσυραν με τρέχουσες αφορμές.

Ένας πολιτευτής από τα Τρίκαλα, που πούλησε το κόμμα του για μια θέση διοικητή, κρέμασε τον Πρωθυπουργό στα μανταλάκια.

Η καθολική κατακραυγή για τους αρίστους διοικητές των νοσοκομείων έπεσε και πλάκωσε την κυβέρνηση.

Και ένας υφυπουργός χωρίς πτυχίο έφτασε για να γίνει ρεντίκολο στο μιντιακό στερέωμα.

Οι μιντιάρχες στηρίζουν την κυβέρνηση επειδή έχουν συμφωνίες  μαζί της. Αλλά πρέπει να κρατήσουν και τα μαγαζιά τους. Ήταν εύκολο και ανώδυνο να στηρίζουν τον  Μητσοτάκη στην αντιπολίτευση, που έλεγε ό,τι ήθελε. Αλλά δεν μπορούν να στηρίξουν τον Μητσοτάκη στην κυβέρνηση που πρέπει να δίνει λόγο για τις πράξεις του.

Αποβαίνει σε βάρος τους. Θα χάσουν το κοινό τους. Είναι μαζί του αλλά δεν θα κλείσουν και τις εφημερίδες  και τα κανάλια τους  για χάρη του.

Ως τώρα όλοι ήξεραν ότι χωρίς τα ΜΜΕ ο Μητσοτάκης δεν υπάρχει. Τώρα είναι σαφές ότι τα ΜΜΕ δεν θα τον παίρνουν εσαεί στην πλάτη τους

Έχει τους αγιογράφους και τους κολλητούς του σε κάθε μέσο. Αλλά και αυτοί  προσπαθούν να καλύψουν τις πλάτες τους στα δύσκολα. Φάνηκε με τον κο. Πατέρα, την ΕΡΤ, τον κο Διαματάρη.

Κοντολογίς, αυτή η κυβέρνηση είναι εκτεθειμένη στην αποδιοργάνωση. Και δεν ήλθαν ακόμη τα δύσκολα στο Μεταναστευτικό, στα ελληνοτουρκικά, και στην οικονομία που δεν βγαίνουν όσα έταζε. Το πενιχρό κοινωνικό μέρισμα που μοίρασε εν είδη αντίδωρου σε λίγους, δεν άφησε απέξω μόνο συνταξιούχους και νέους άνεργους, αλλά και τους μικρομεσαίους για τους οποίους έχυνε τόνους δάκρυα.

Μόλις σε τέσσερις μήνες ο Μητσοτάκης πυροδοτεί αντιδράσεις εναντίον του και από τους υποστηρικτές του. Το ερώτημα είναι αν το προσδόκιμό του υπερβαίνει εκείνο του Παπανδρέου.

Η εσωκομματική αποδοκιμασία μπορεί να έλθει από εκεί που δεν την περιμένει. Πόσο μάλλον όταν έχει μπροστά του επιλογές, όπως η προεδρία της Δημοκρατίας και στην γωνία τον περιμένει εναγωνίως ο Αντωνάκης.

Μια «στραβή» μπορεί να τον στείλει άκλαφτο – και ας κάνει τον Κουταλιανό εκ του ασφαλούς στους χειροκροτητές των συνεδρίων.

Δεν θα τον ρίξει κανείς – αυτό θα ήταν ανωμαλία – σαν του φίλου του του Σαμαρά με τον πατέρα του. Θα καταρρεύσει ως αδύναμος να αναμετρηθεί με μεγάλες προκλήσεις. Ή ακόμη και με τους σπόνσορες και στυλοβάτες του.

Γιώργος, Κυριάκος, βίοι παράλληλοι …της μοίρας τα καμώματα…