Φθινόπωρο, το τελευταίο χαμόγελο του χρόνου.
Και ο ήλιος έκανε ένα βήμα πίσω,
τα φύλλα έπεσαν να κοιμηθούν,
και το φθινόπωρο ξύπνησε…
Φθινόπωρο λοιπόν προ των πυλών. Με τους πολίτες να προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους μετά την καλοκαιρινή άδεια, αντιμέτωποι ξανά με την κανονικότητα. Όχι με εκείνη που έχει μέσα της αυτή τη γλυκιά ρουτίνα που σε κρατά σε φόρμα και εγρήγορση, αλλά εκείνη που σε κερνά -χωρίς να θες- σφηνάκια άγχους και στρες. Λογαριασμοί, εφορίες-ΕΝΦΙΕΣ, παιδιά – σχολικά – ρούχα – παπούτσια – φροντιστήρια, σέρβις στο μεταφορικό μέσο, δόση για τις ηλεκτρικές συσκευές του σπιτιού, ουφ – ο εν λόγω κατάλογος, δυστυχώς, μοιάζει να μην έχει τέλος.
Βλέπετε, πολλοί πίστευαν ότι στην άδειά τους θα μπορέσουν να βρουν τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του χειμώνα, ότι το θέρος θα αλλάξει τις ζωές τους – πόσα λάθη σε μία πρόταση. Επειδή, ακριβώς, αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες πλάνες που μπορεί να μεγαλώσει μέσα του ένας άνθρωπος.
Επειδή, όμως, η ζωή συνεχίζεται, όπως συνηθίζουμε να λέμε, ας ελπίσουμε πως αυτό το φθινόπωρο θα επικρατήσουν παιδεία, πολιτισμός και λογική. Προπαντός όχι υπερβολές. Άλλωστε, όπως έχει γράψει και ο ποιητής, «υπερβολή είναι μια αλήθεια που έχασε την ψυχραιμία της»…
Κατάθλιψη
Η αλήθεια είναι ότι μια κατάθλιψη την έχουμε εισπράξει όλοι μετά τις εκλογές. Ίσως και δύο. Γιατί ο Κυριάκος, που φώναζε, και στις 18 γλώσσες που διαφημίζουν οι διαφημιστές του ότι μιλάει, πως ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος κατέστρεφαν την οικονομία, βρήκε, αντί για καμένη γη, τα ταμεία γεμάτα δισεκατομμύρια… Και μοιράζει.
Τις θετικές ρυθμίσεις (120 δόσεις, φορολογικές ελαφρύνσεις, ρυθμισμένο χρέος) επίσης έτοιμες. Και μοιράζει. Την οικονομία σε άνοδο, τις αγορές να έχουν ξεπεράσει τη δυσπιστία τους και να δανειζόμαστε με επιτόκια – ρεκόρ. Και μοιράζει.
Αλλά και τι ακριβώς θα κάνει με το αφάγωτο καρβέλι που του παραδόθηκε θα φανεί μετά το χειροκρότημα. Γιατί για την ώρα το χειροκρότημα σκεπάζει τη φάκα όσων έπονται. Ψεύτης να βγω αλλά η υπόθεση μου θυμίζει την θλιβερή ιστορία με το παιδί που έκλεγε.
“Γιατί κλαις;” ρώτησε ο διαβάτης ένα παιδί που έκλαιγε στην ερημιά. “Είχα δυο νομίσματα και μου έκλεψε κάποιος το ένα” απάντησε εκείνο. “Και δεν ήρθε κανείς να σε βοηθήσει;”. “Όχι, γιατί δεν ακούγομαι” είπε με προσμονή βοήθειας το παιδί. “Ε, τότε κλάψε πιο δυνατά είπε ο διαβάτης” και του πήρε και το άλλο νόμισμα…
Και οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι
Ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη είπε πολλά. Αυτά όμως που παρέλειψε με επιμέλεια να αποκαλύψει ήταν τα πιο σημαντικά
Για έναν προσεκτικό παρατηρητή όσα ακούστηκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο του παρείχαν τις απαραίτητες πληροφορίες για να διαμορφώσει πλήρη και σαφή εικόνα εκείνων που έπονται.
. Πολλά ειπώθηκαν για τις «φιλολαϊκές» φορολογικές εξαγγελίες. Εμφανίστηκαν ως σαφής ένδειξη των προθέσεων της κυβέρνησης να προσφέρει «ανάπτυξη για όλους». Αυτό στα λόγια, γιατί η αριθμητική δείχνει ότι οι εξαγγελίες όχι μόνο δεν είναι φιλολαϊκές, αλλά αντίθετα είναι καμουφλαρισμένη πολιτική ενίσχυσης της ανισότητας.
Τι μπορεί να σημαίνουν αυτά; Σε απλά ελληνικά: φτηνή εργασία, χαμηλές εργοδοτικές εισφορές και περιορισμό των εργασιακών δικαιωμάτων.
Πάμε παρακάτω. Μπορεί για την κυβέρνηση η μεσαία τάξη να έχει γίνει παντιέρα, αλλά μέχρι στιγμής οι μόνοι που επωφελήθηκαν ουσιαστικά από τις κυβερνητικές «πρωτοβουλίες» είναι οι μεγαλοεπενδυτές.
Από αυτά λοιπόν που ακούστηκαν στη Θεσσαλονίκη είναι σαφές ότι η κυβέρνηση, αν και στα λόγια αγιοποιεί τη μεσαία και μικρή επιχείρηση, στην πράξη την οδηγεί σε εξαφάνιση.
Ένα είναι σίγουρο: σήμερα εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στον αστερισμό της επικοινωνιακής διαχείρισης. Δηλαδή η κυβέρνηση επιχειρεί με επικοινωνιακούς χειρισμούς να εμφανίσει το παλιό σαν καινούργιο. Για να το ιεραρχεί τόσο ψηλά, σημαίνει ότι αυτά που προτίθεται να ξετυλίξει στους μήνες και στα χρόνια που έρχονται θα θίγουν τους πολλούς και θα διευκολύνουν τους λίγους…
Καλωσορίζοντας τα παιδιά μας στη νέα τους χρονιά
Έτσι απλά. Να καλωσορίσουμε τα παιδιά μας, τους μαθητές μας, τα εγγόνια μας στη νέα τους σχολική χρονιά. Σαν μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα. Με την ευχή να έχουν υγεία και κέφι τα παιδιά, δύναμη και καρτερία οι γονείς, έμπνευση και πειθώ οι δάσκαλοι· όποιας βαθμίδας· πιστεύω ότι στον άξιο εκπαιδευτικό, όποιες ηλικίες και αν διδάσκει, αρμόζει ο τιμητικός τίτλος του δάσκαλου.
Τα υπόλοιπα είναι λόγια. Της κυβέρνησης, που λέει ότι όλα πήγαν καλά με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, τα βιβλία ήταν στα θρανία και οι εκπαιδευτικοί στις θέσεις τους, κάποια, ελάχιστα, κενά που σημειώθηκαν θα καλυφθούν όπου να ’ναι (όχι… όπως να ’ναι, μη γίνει και καμιά παρεξήγηση). Το θέμα είναι, πιστεύω, τα παιδιά να μπούνε στις αίθουσες με όσο λιγότερους περισπασμούς γίνεται και με όσο περισσότερο κέφι μπορούν, με τους παλιούς και νέους φίλους, με τους συμμαθητές τους, και τους δασκάλους τους, για γνώση και παιχνίδι. Αυτά συμβαδίζουν. Όποιοι δεν το καταλαβαίνουν, δεν ξέρουν πού τους πάν’ τα τέσσερα…
