Back to 70s
Γράφει η Μαριάννα Μενύχτα*
Επίκαιρη όσο ποτέ, απολύτως κυριολεκτικά, η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου έρχεται να μας θυμίσει αξίες και κοινωνικά μηνύματα που αρχίζουν και εκλείπουν απ’ τη χώρα μας. Ανήκουστο σε μια δημοκρατική κοινωνία, όπως θέλει να χαρακτηρίζεται η ελληνική, τον 21ο αιώνα να επιβάλλονται νόμοι που οριακά μπορούν να παρθούν ως λογοκρισία, να φιμώνονται οι φοιτητές και να απειλούνται όσο ζητούν το αυτονόητο και αναπόσπαστο δικαίωμά τους, την ελεύθερη και ασφαλή πρόσβαση στη σχολή τους χωρίς να έρχονται αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ έχοντας εισβάλλει στον πανεπιστημιακό χώρο ετοιμοπόλεμα, να περικυκλώνουν δυνάμεις της αστυνομίας μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας και να προχωρούν σε αναίτιες προσαγωγές αθώων ατόμων. Και αυτά είναι μόλις κάποια απ’ τα περιστατικά που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στο σύνολο των πολιτών. Αυτός ο κίνδυνος δεν είναι άλλος από το καθεστώς αστυνομοκρατίας που ζει η πρωτεύουσα της χώρας μας αυτό το φθινόπωρο και σταδιακά εξαπλώνεται και στις επαρχίες. Ένα σύνολο ενεργειών και αποφάσεων της κυβέρνησης δείχνει εμφανώς τη διάθεσή τους για παραβίαση των ατομικών ελευθεριών, για επιβολή μηχανισμών ελέγχου με κάθε τρόπο και κόστος στις συνειδήσεις των πολιτών της, κάνοντας ξεκάθαρο πως δεν είναι εδώ για να τους υπηρετήσει και να αναβαθμίσει τη ζωή τους -όπως έχει χρέος. Συνεπώς, οι πολίτες με τη σειρά τους έχουν χρέος να θυμηθούν όσα κατακτήθηκαν με αίμα, λόγου χάρη η ελευθερία κίνησης, η ελευθερία έκφρασης πολιτικών και μη απόψεων, η ελευθερία επικοινωνίας και η αλληλεγγύη. Όσο ζούμε σε μια χώρα της οποίας το πολίτευμα είναι δημοκρατικό, αδυνατώ να αντιληφθώ τη χρησιμότητα της διαρκούς παρουσίας αστυνομικών παντού -χωρίς υπερβολή- και σίγουρα αμφισβητώ την αποτελεσματικότητα αυτής της κίνησης μιας και δεν έχει παρατηρηθεί καμία μείωση των φαινομένων κοινωνικής ευπάθειας.
Η 46η επέτειος του Πολυτεχνείου στέκεται απλά ως αφορμή να φέρουμε στη μνήμη μας τα γεγονότα του τότε και να τα σκεφτούμε και λίγο, δεν αρκεί απλώς να τα θυμηθούμε. Food for thought που λένε. Να κάνουμε τη σύγκριση των δυο εποχών, να εκτιμήσουμε όσα κερδήθηκαν και να αντιληφθούμε το γιατί δεν πρέπει πάση θυσία να τα χάσουμε, πόσο μάλλον να τα χαρίσουμε μόνοι μας απλόχερα σπιλώνοντας τη μνήμη των όσων θυσιάστηκαν για κάποια ιδανικά, για κάποια πιστεύω και το κυριότερο, για όλους τους άλλους. Σήμερα όσο ποτέ το δεδομένο μοιάζει ζητούμενο, κι όσο τετριμμένο και μελό κι αν ακούγεται, είμαστε οι μόνοι που έχουμε τη δύναμη να διατηρήσουμε ζωντανές αξίες που θεωρητικά είναι κεκτημένες και αδιαμφισβήτητες, όμως ‘κάποιοι’ τις αμφισβητούν άμεσα και έμπρακτα με στόχο να μας τις στερήσουν. Επιλογή μας το αν θα τους αφήσουμε…
* Η Μαριάννα Μενύχτα είναι φοιτήτρια Χημικός Μηχανικός στο ΕΜΠ
**H φωτογραφία είναι από τη σημερινή πορεία στην Αθήνα
