Ο απολογισμός
Τελικά η 24η Μαϊου δεν ήταν η μεγάλη μέρα που προσδοκούσε η κυβέρνηση και ψευτοήλπιζε η ελληνική κοινωνία. Τα χαμόγελα που άνθισαν τα ξημερώματα της Τετάρτης στα κυβερνητικά χείλη ήταν μάλλον χλωμά και στην πλειοψηφία του κόσμου επικράτησε μια βουβή θλίψη.
Οι διαφωνίες μεταξύ των δανειστών μας υποχώρησαν δίνοντας τη θέση τους σε ένα συμβιβασμό που στόχο έχει τη συνέχιση του ωμού εκβιασμού της κοινωνίας και τη διαιώνιση της ομηρίας της οικονομίας της χώρας. Η «αλληλεγγύη» τους εξαντλήθηκε στην παροχή της δόσης που διασφάλισε μόνο τη δική τους πληρωμή. Ούτε καν τη «μισή ανάσα» των 3 δις. με τα οποία το ελληνικό δημόσιο θα πλήρωνε μέρος των οφειλών του δεν θέλησαν να δώσουν. Την παρέπεμψαν κι αυτή στο φθινόπωρο όταν ένας νέος κύκλος «αξιολόγησης» θα έχει ξεκινήσει. Φυσικά κάθε σκέψη για ανάπτυξη στο νέο γκρίζο τοπίο που διαμόρφωσαν φαντάζει πλέον ουτοπία και για τον πιο αφελή. Ας μη μιλήσουμε βέβαια για την περιβόητη αναδιάρθρωση του χρέους για την οποία «δεσμεύτηκαν» να αντιμετωπίσουν εν ευθέτω χρόνο. Προς το παρόν συμφώνησαν ομόφωνα ότι είναι απλά μη βιώσιμο. Υπήρξε όμως η αλληλοκατανόηση ότι προέχουν οι γερμανικές εκλογές και η διασφάλιση της δικής τους πολιτικής επιβίωσης. Οσο για την ελληνική κυβέρνηση; Είναι απλά κι αυτή αναλώσιμη όπως και οι προηγούμενες. Αλλωστε ο Κυριάκος είναι έτοιμος από καιρό να προσφέρει νέα γη και ύδωρ…
