«Ανθρώπινα χνάρια στο φεγγάρι»: Ο Δ. Σιμόπουλος περιγράφει πως έζησε την άφιξη του Apollo 11 στη σελήνη, 50 χρόνια μετά
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”93543″ img_size=”full”][vc_column_text]Πέρασαν 50 χρόνια από την ημέρα που το θρυλικό «Apollo 11» προσεδαφίστηκε στη Σελήνη και ο ΝιλΑρμστρονγκ με τον ΜπαζΌλντριν έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που περπάτησαν στο φεγγάρι. Το σπουδαίο αυτό γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας έζησε εκ των έσω ο ηλειακής καταγωγής αστροφυσικός Διονύσης Σιμόπουλος ως ο μοναδικός Έλληνας διαπιστευμένος δημοσιογράφος! Την εμπειρία του την περιγράφει στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Από τα ψηλαλώνια στο Φεγγάρι».
«Στα τέλη του ’68 από το Ελληνικό Προξενείο της Νέας Ορλεάνης με ειδοποίησαν ότι μία εφημερίδα στην Αθήνα ζητούσε κάποιον σαν κι εμένα να καλύπτει δημοσιογραφικά τις διαστημικές αποστολές και όπως ήταν φυσικό δέχτηκα αμέσως με μόνη αμοιβή τα έξοδά μου και την αεροπορική αποστολή της εφημερίδας που έφτανε σε δύο ημέρες από την έκδοσή της. Τις δύο πρώτες αποστολές (Apollo 9 και 10) που κάλυψα δημοσιογραφικά περιοριζόμουν για οικονομία, να επισκεφτώ το Διαστημικό Κέντρο του Χιούστον και να στέλνω τις ανταποκρίσεις μου στην Αθήνα από εκεί. Τη νέα εκτόξευση του Apollo 11 από το Ακρωτήριο Kennedy δεν ήμουν διατεθειμένος να την χάσω. (…) Με ένα μικρό κασετόφωνο έγραφα τις εντυπώσεις μου και τον ενθουσιασμό μου για την αποστολή κι εκείνες τις κασέτες τις έχω πλέον σε ψηφιακή μορφή. Ακούγοντάς τες αναβιώνουν και πάλι στο μυαλό μου εκείνες οι αξέχαστες στιγμές πριν από 50 χρόνια. Πριν από μισόν αιώνα!» αναφέρει και περιγράφει τις στιγμές λίγο πριν εκτοξευθεί το διαστημόπλοιο.
«Ξημέρωνε η 16η Ιουλίου του 1969 κι ένα εκατομμύριο θεατές είχαν ήδη κατακλύσει τις παραλίες και τους λόφους σε απόσταση ασφαλείας από την εξέδρα εκτόξευσης στο Διαστημικό Κέντρο Kennedy στη Φλόριδα. Την ίδια στιγμή 500 εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο είχαν συντονίσει τους δέκτες των τηλεοράσεών τους προκειμένου να παρακολουθήσουν τη μεγάλη στιγμή της εκτόξευσης που θα μετέφερε τους αστροναύτες στη Σελήνη. (…) Στο Ακρωτήριο Κέννεντυ οι εγκαταστάσεις για τους δημοσιογράφους είχαν κατακλυστεί από 3.500 περίπου δημοσιογράφους, φωτορεπόρτερς, κλιμάκια τηλεοράσεων, από 55 χώρες που μετέδιδαν το γεγονός με όλες τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες.
Η διαδικασία ξεκίνησε -όπως είχε προγραμματιστεί- στις 9:32 πρωινή τοπική ώρα, 15:32 ώρα Ελλάδoς, με καθυστέρηση 724 χιλιοστών του δευτερολέπτου.
«Όλοι οι παρευρισκόμενοι βρισκόμασταν για ασφάλεια σε απόσταση πέντε περίπου χλμ. Έτσι παρ’ όλο που βλέπαμε τις φλόγες του πυραύλου δεν ακούγαμε τίποτε! Μέχρις ότου, 14 δευτερόλεπτα σχεδόν αργότερα έφτασε και ο ήχος! Ήταν ένας απερίγραπτος ήχος, ένας ήχος που χτυπούσε κυριολεκτικά το στήθος και δεν μπορούσες να καταλάβεις εάν τον άκουγες ή τον αισθανόσουν ή και τα δύο μαζί. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το όλο εκείνο συναίσθημα που δεν μπορεί να αποδώσει επακριβώς οποιαδήποτε λεκτική περιγραφή», τονίζει ο κ. Σιμόπουλος και στη συνέχεια αναφέρεται λεπτομερώς στην εκτόξευση.
Για τον ίδιο, όπως περιγράφει, η αγωνία κορυφώθηκε στις 20 Ιουλίου.
«Στις 16:17 ώρα Χιούστον της 20ής Ιουλίου, ακούστηκε επιτέλους η φωνή του Aldrin να ενημερώνει: “Χιούστον, εδώ η Βάση της Ηρεμίας. ΟΑετόςπροσεδαφίστηκε” (Houston, TranquilityBasehere, theEaglehaslanded.) Η σεληνάκατος, έχοντας εξαντλήσει σχεδόν όλα της τα καύσιμά, περνούσε στην Ιστορία ως η πρώτη που μετέφερε ανθρώπους σε ένα άλλο ουράνιο σώμα του Ηλιακού μας Συστήματος.Για χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος παρατηρούσε από τη Γη την ομορφιά της Σελήνης. Και για χιλιάδες χρόνια είχε ονειρευτεί να περπατήσει πάνω στη σκονισμένη της επιφάνεια και να αισθανθεί κάτω από τα πόδια του την ύπαρξη ενός άλλου κόσμου. Το πανανθρώπινο αυτό όνειρο άρχισε επί τέλους να γίνεται πραγματικότητα. Έτσι, καθώς ολόκληρη η ανθρωπότητα παρατηρούσε από την τηλεόραση, ο πρώτος άνθρωπος ήταν έτοιμος να κατέβει και να περπατήσει πάνω στο παράξενο έδαφος της Σελήνης. Στην Ουάσιγκτον τα ρολόγια έδειχναν 4 λεπτά πριν από τις 11 το βράδυ της 20ής Ιουλίου και στην Αθήνα σχεδόν 5:00 το πρωί της άλλης μέρας. Αλλά παντού, σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη μας, ό,τι ώρα κι αν ήταν, ο κόσμος ήταν κολλημένος στις τηλεοράσεις ή τα ραδιόφωνα που περιέγραφαν την πρώτη κάθοδο του ανθρώπου στην επιφάνεια ενός άλλου κόσμου», περιγράφει με γλαφυρότητα.
Όπως αναφέρει στο βιβλίο, εκείνο το βράδυ, πάνω στη σκονισμένη επιφάνεια της Σελήνης, αποτυπώθηκε για πρώτη φορά ένα ανθρώπινο χνάρι που έγινε το σύμβολο «ενός τεράστιου άλματος για την ανθρωπότητα».
«Η στιγμή εκείνη ήταν τόσο σπουδαία και σημαδιακή που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την στιγμή της δημιουργίας. Γιατί έκτοτε ο κόσμος μας και η ιστορία του δεν περιορίζονται σ’ έναν μονάχα πλανήτη. Γιατί ο κόσμος μας είναι πλέον ολόκληρο το Διάστημα και η ιστορία μας είναι τόσο μεγάλη και ανοιχτή όσο ολόκληρο το Σύμπαν», καταλήγει![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
