Αν μου έλεγε κάποιος πριν λίγα χρόνια πως το BBC θα εμπιστευόταν την αξιοσέβαστη ορχήστρα του σε έναν Έλληνα συνθέτη, ο οποίος θα παρουσίαζε ένα πρωτότυπο έργο του στο BarbicanCentreτου Λονδίνου, θα του έλεγα να το ξανασκεφτεί καλύτερα. Όπως αποδείχθηκε θα είχα διαψευσθεί πολύ σύντομα, αφού την προηγούμενη εβδομάδα, ο Δημήτρης Σκύλλας πέρασε στο πάνθεον της ιστορίας, γινόμενος ο πρώτος Έλληνας στον οποίο το BBC ανέθεσε την σύνθεση ενός νέου έργου και η φημισμένη ορχήστρα του ερμήνευσε με μαέστρο τον Robert Spano. Το έργο φέρει τον μνημειώδητίτλο «Kyrie Eleison» και μετά την διθυραμβική πρεμιέρα, θα ταξιδέψει στην Ελλάδα όπου και θα παρουσιαστεί στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάσηστις 19 Μαρτίου.
Αλλά ο γεννημένος το 87’ Σκύλλας δεν αξίζει τον θαυμασμό των συμπατριωτών του (όπως και του υπόλοιπου κόσμου) μόνο και μόνο λόγω του νεαρού της ηλικίας του. Κι αυτό διότι διαβάζοντας τις σκέψεις αυτού του καταπληκτικού καλλιτέχνη με αφορμή την δημιουργία του έργου του, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για έναν αληθινό στοχαστή της ζωής, όσο και για έναν βαθύ μύστη της μακράς ελληνικής παράδοσης:«Το έργο θα έλεγα ότι είναι η συνέχεια όλων αυτών των συνθέσεων που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια. Πατάει σε τρία στοιχεία της ελληνικής παράδοσης: την αρχαία τραγωδία, τη βυζαντινή παράδοση και το μοιρολόι της Ηπείρου. Παρατηρώντας τα βρίσκει κανείς σχεδόν αμέσως τα κοινά τους σημεία, με πρώτο αυτό του ιερού, του ανώτερου, του διαλόγου (με την έννοια που στην αρχαία τραγωδία ο πρωταγωνιστής είναι σε μια διαρκή αντιπαράθεση με τον Χορό)».
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά ξεκίνησαν ένα ζεστό βράδυ του Ιουλίου, όταν ο Σκύλλας άκουσε σε έναν εσπερινό ένα πολύ όμορφο «Κύριε ελέησον». Κάποτε λοιπόν μπορεί να αναφωνούσαμε όλοι «Κύριε Ελέησον» στο άκουσμα όλων αυτών. Όχι επειδή δεν υπήρξε ένας Ξενάκης ή ένας Μητρόπουλος σε τούτη τη χώρα, για να αναφέρουμε μόνο δύο από την πλειάδα των άξιων, αλλά διότι για κάποιον περίεργο λόγο ο επόμενος προβάλλειπάντοτε σαν έκπληξη. Σίγουρα αυτό λέει κάτι σημαντικό για την Ελλάδα, όμως αποτελεί άλλου παπά ευαγγέλιο.Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, είμαι υποχρεωμένος να αναφωνήσω, «Αμήν».
