Αλλαγή πολιτικής με την κοινωνία και τους εργαζόμενους στο επίκεντρο

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”75321″ img_size=”full”][vc_column_text]Αποτελεί αναμφισβήτητη αλήθεια ότι το Δημόσιο και οι εργαζόμενοι σε αυτό αποτέλεσαν το πρώτο θύμα των της ακραίας λιτότητας των μνημονιακών πολιτικών. Για τον σκοπό αυτό, επιστρατεύτηκαν fake news για τον αριθμό και τους μισθούς των Δημοσίων Υπαλλήλων και κάθε είδους αρνητικά στερεότυπα για την κατασυκοφάντησή τους.

Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν οι μεγάλες μειώσεις μισθών, που σε κάποιες περιπτώσεις έφτασαν στο 40%, διάλυση δομών και υποβάθμιση υπηρεσιών, ιδιαίτερα κρίσιμων για την ελληνική κοινωνία. ΄

Η νέα περίοδος που ορίζεται από το επίσημο τέλος των μνημονιακών προγραμμάτων, δεν σηματοδοτεί απαραίτητα και το τέλος των προβλημάτων. Ο εξαναγκασμός για την επίτευξη πλεονασμάτων 3,5%, και η απειλητική σκιά των αγορών, προοιωνίζουν μια κάθε άλλο παρά  εύκολη  περίοδο.

Στα ασφυκτικά περιθώρια που ορίζονται από τα παραπάνω, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για την αποκατάσταση των απωλειών που υπέστησαν τα τελευταία χρόνια, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αξιοπρεπή τους διαβίωση, για την ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο, αλλά και  γιατί το επίπεδο των μισθών συνιστά στοιχείο βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος και άρα του ύψους των συντάξεων.

Συνιστά παράλληλα αναγκαιότητα η πραγματοποίηση μαζικών προσλήψεων μόνιμου προσωπικού, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δραματική υποστελέχωση κρίσιμων τομέων (Υγεία, Παιδεία, Κοινωνικές Υπηρεσίες, Ελεγκτικοί Μηχανισμοί). Υπάρχει αλήθεια σοβαρός άνθρωπος σε αυτή τη χώρα που να αρνείται πως έχουμε ανάγκη από γιατρούς νοσηλευτές και δασκάλους.  .

Φυσικά, δεν μπορούν να είναι προς συζήτηση διακηρύξεις περί επιστροφής στον κανόνα μία πρόσληψη προς πέντε αποχωρήσεις, κάτι που ούτε καν οι δανειστές δεν αξιώνουν πλέον. Είναι προφανές πως τέτοιου είδους απόψεις αποσκοπούν στην περαιτέρω μείωση των δομών και υπηρεσιών και την παράλληλη παραχώρησή τους στον ιδιωτικό τομέα, με τη συνακόλουθη αύξηση του κόστους, αλλά και μείωση του επιπέδου των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Αν κάτι πρέπει και  μπορεί να καθορίσει τη νέα περίοδο, είναι η αλλαγή πολιτικής με τους εργαζόμενους στο επίκεντρο. Οι δυνάμεις της μισθωτής εργασίας, που πλήρωσαν το μεγαλύτερο τίμημα από τη συντελεσθείσα κοινωνική καταστροφή, περιμένουν δικαίως  αλλαγή πορείας. Όχι για να γυρίσουμε στο παρελθόν, στην κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, στις δυνάμεις της διαπλοκής και του πελατειακού συστήματος, στις πραγματικές  αιτίες δηλαδή που οδήγησαν στη  χρεοκοπία.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]