Μέσασε ο Νοέμβρης κι ακόμη άνυδρη η γης. Από μέρα σε μέρα θα ’ρθουνε κι οι βροχές, λένε τα δελτία· μπορεί να βρέξει και σήμερα, είπε χτες ο παρουσιαστής. Διψά ο τόπος  για νερό· σταφίδιασαν οι ελιές, χωρίς χυμό τα πορτοκάλια,  στερέψανε τα φράγματα,  σταυροκοπιούνται οι χωριανοί μπας και ελεήσει ο Κύριος και ρίξει καμιά γερή μπόρα, να χορτάσουνε τα ζωντανά και ν’ ανακουφιστούνε τα δέντρα.

Μα ακόμη και να βρέξει, δεν θα αλλάξουν και πολλά· ίσαμε είκοσι μέρες παραπάνω θα κρατά η εποχή της ξηρασίας ως το 2050, λένε οι επιστήμονες. Ήδη ο περσινός χειμώνας ήτανε καταστροφικός κι αρχινήσανε οι δήμοι και η Περιφέρεια να λαμβάνουνε μέτρα για την εξοικονόμηση νερού· κρύος ιδρώτας λούζει τους επιτελείς στη σκέψη πως ενδέχεται να έρθει ένας ακόμη τέτοιος χειμώνας για δεύτερη, απανωτή χρονιά.

Κι αν το είπανε το φαινόμενο «κλιματική αλλαγή» κι ενέχονται οι μεγάλοι κι οι ισχυροί ετούτου του πλανήτη, το βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας. Παντού λάστιχα ποτιστικά κι υδρόφιλες καλλιέργειες, και δώσ’ του γεωτρήσεις και υπεράντληση, και πάρε πυρκαγιά και αποψίλωση, και βάλε μέσα πρόβατα και αίγες να κάμουνε σπανό τον τόπο, και να σου οι εκχερσώσεις και οι καταστροφές, έφτασε το οικοσύστημα στα όριά του. Τόσο, που ακόμη κι η παγκόσμια κλιματική αλλαγή να μην υπήρχε, πάλι αργά ή γρήγορα θα βρίσκαμε την έλλειψη νερού μπροστά μας.

Γιατί κι αυτό το αγαθό, όπως και όλα τ’ άλλα, είναι πεπερασμένο, αλλά εμείς του συμπεριφερθήκαμε ωσάν να ήταν ανεξάντλητο. Αμετροεπείς, ανοικονόμητοι κι εγωιστές εκ φύσεως,  θαρρούμε ότι το σύμπαν διαστέλλεται μονάχα επειδή υπάρχουμε εμείς. Κι αφού κατασπαταλήσαμε το νερό αλόγιστα καταστρέφοντας τους φυσικούς του ταμιευτήρες και τη δυνατότητα του εδάφους να τους ανανεώνει, τώρα γυρεύουμε σε  από μηχανής θεούς το θαύμα. Όσο για να σταματήσει το κακό και να  βοηθήσουμε το φυσικό μας περιβάλλον να επανακάμψει, ποιος νοιάζεται….