Διαβάζω διάφορα «παχιά» λόγια για προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών, αλλά έχω την αίσθηση ότι λίγοι έχουν αντιληφθεί τις δυσκολίες που κρύβουν τα επαγγέλματα της Υγείας. Προχθές παραιτήθηκαν τρεις νεοπροσληφθέντες στο Ρίο, διότι προφανώς δεν άντεξαν την πίεση της δουλειάς.

Για να σας δώσω ένα απλό και συγκεκριμένο παράδειγμα: σκεφτείτε ότι στον γ’ όροφο του Νοσοκομείου Πύργου νοσηλεύονται όσοι έχουν ύποπτα συμπτώματα. Αυτοί οι άνθρωποι προφανώς δεν έχουν συνοδό, οπότε οι νοσηλεύτριες έχουν αναλάβει εξ ολοκλήρου τη φροντίδα τους, προσπαθώντας παράλληλα να προστατέψουν τους εαυτούς τους από τον ιό. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη δουλειά.

Όσον αφορά τους γιατρούς, ελπίζω να μην έχουν το ίδιο αποτέλεσμα οι προκηρύξεις, δηλαδή μηδενικό. Έχει αναρωτηθεί κάποιος αν θέλει ένας γιατρός να πάει να δουλέψει σήμερα σε δημόσιο νοσοκομείο; Με τι μισθό και με τι εργασιακές συνθήκες; Για να κάνει τις διπλές εφημερίες και να περιμένει μήνες για να πληρωθεί τα νυχτερινά του; Πιστεύετε ότι έχουν απομείνει πολλοί γιατροί στην Ελλάδα; Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι μετανάστευσαν;

Μακάρι να ήταν όλα τόσο απλά και να βγάζαμε μια προκήρυξη και να προσλαμβάναμε.