Με την απόφασή της να εγκαταλείψει πρόωρα (;) το τραγούδι, η μεγάλη περσόνα του ελληνικού τραγουδιού, Χαρούλα Αλεξίου, αιφνιδίασε.
Ίσως γιατί δεν έχουμε συνηθίσει έτσι. Σε μια εποχή όπου τα πάντα φτιασιδώνονται και συντηρούνται στη φορμόλη του κέρδους, η απόφαση να παραιτηθείς ενός περιουσιακού στοιχείου, όπως δηλαδή το αντιλαμβάνεται η εγχώρια και μη μουσική βιομηχανία, ως προϊόν, φαντάζει με τρέλα.
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως άθελά της η Αλεξίου, ή απλά «Χαρούλα», όπως αυθόρμητα αναφερόμαστε σε εκείνη, ενίσχυσε το μουσικό της brand name και τις μετοχές της στο χρηματιστήριο των πραγματικών αξιών.
Γι’ αυτό σταμάτησε.
Γιατί κατάλαβε αυτό που ουκ ολίγοι συνάδελφοί της, είτε δεν μπόρεσαν, είτε δεν θέλησαν να καταλάβουν.
Οι καστροπολιτείες χτίζονται δύσκολα, αλλά αρκούν μόλις μερικές καταστροφικές μέρες ή νύχτες για να γκρεμιστούν.
Η Χαρούλα Αλεξίου συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους, τραγούδησε λίγο πολύ τα πάντα, έγραψε υπέροχα τραγούδια, και κυρίως η φωνή της συνδέθηκε άρρηκτα με την ελληνικότητα και την πορεία αυτού του λαού στον χρόνο.
Αυτό είναι η Χαρούλα.
Η διαπεραστική φωνή, που σε κάνει να ριγείς, η ποικιλία των ειδών και των ήχων που μεταχειρίστηκε, αλλά κι αυτό το χαμόγελο, που φώτιζε το πρόσωπό της καθώς τραγουδούσε.
Με το ίδιο χαμόγελο που είχε ξεκινήσει αυτή τη μεγάλη περιπέτεια, όπως έχει αποτυπωθεί έξοχα και στα «Τραγούδια της Χαρούλας», με τον Λοΐζο στο πλάι της.
Μπορεί η φωνή της να σίγησε, αλλά σήμερα παραμένει πιο δυνατή από ποτέ.
