O Κυριάκος Μητσοτάκης στην αρχή της πανδημίας έκανε τις σωστές κινήσεις στη σωστή στιγμή: Άκουσε τον Ηλία Μόσιαλο και κατέβασε τον διακόπτη του lockdown πριν πλημμυρίσουν οι ΜΕΘ και καταρρεύσει το-κάτι παραπάνω από οριακό- σύστημα Υγείας της χώρας.

Και, ταυτόχρονα, έχρισε «εθνικό διαχειριστή» της υγειονομικής κρίσης έναν σοβαρό επιστήμονα γενικής αποδοχής, τον Σωτήρη Τσιόδρα.

Έβγαλε ένα βήμα μπροστά τους ειδικούς, κράτησε ένα βήμα πίσω τους πολιτικούς, έκανε επικοινωνιακό «μπίνγκο» και του βγήκε.

Κατά τους κυνικούς έπαιξε win-win: Εάν κέρδιζε τη μάχη, ο νικητής θα ήταν ο ίδιος, εάν έχανε θα έφταιγαν οι ειδικοί.

Ακόμη κι εάν αυτό ισχύει, εκ του αποτελέσματος, είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής του πρώτου γύρου με συντριπτικά -δημοσκοπικά τουλάχιστον- ποσοστά αποδοχής. 

Τώρα, στο μεταίχμιο ανάμεσα σε μια ιστορική πανδημία και σε μια εξίσου ιστορική ύφεση, κάποιοι του εισηγούνται να ψάξει να βρει τον «Τσιόδρα της οικονομίας».

Ακούγεται καλό αλλά δεν είναι εύκολο.

Ένας καλός γιατρός μπορεί να πείσει τον κόσμο να κλειδωθεί μέσα στο σπίτι του δυο μήνες για να μην αρρωστήσει – ο καλύτερος οικονομολόγος του κόσμου όμως, δύσκολα θα πείσει τον υποψήφιο άνεργο ότι «πρώτα πρέπει να υπάρξουν οι επιχειρήσεις και μετά οι δουλειές».

Αυτή την ανάγνωση κάνει και ο Αλέξης Τσίπρας, εξ ου και από το βήμα της Βουλής κήρυξε το τέλος της συναίνεσης.

Ή, για την ακρίβεια, το τέλος της πολιτικής ανοχής που επέφερε η υγειονομική κρίση.

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε όλα τα Αιχμηρά και Ευθύβολα 27/4/2020