Αιρετικά και επίκαιρα: Το βράδυ, πάμε πλατεία;
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”111576″ img_size=”full”][vc_column_text]Γιατί δεν αρχίζουν να συλλαμβάνουν οι αρχές όσους συνωστίζονται, «χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο», όπως έγραφε χαρακτηριστικά γνωστή παραπολιτική φυλλάδα των Αθηνών, στις πλατείες; Ίσως να άνοιγαν και πάλι τα αναμορφωτήρια; Να μάθουν επιτέλους τρόπους τα παλιόπαιδα, όπως μια φορά κι ένα καιρό. Μωρέ και την διαγωγή στα απολυτήρια, και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων να επαναφέρουν, μπας και γίνουμε άνθρωποι επιτέλους.
Δυστυχώς οι χειρότεροι φόβοι επιβεβαιώθηκαν. Είναι γεγονός πια: Η πανδημία, δεν αποτελεί χρυσή ευκαιρία μόνο για την μετά-φιλελεύθερη μπουλντόζα των απανταχού θιασωτών της αποδόμησης του «όποιου» κοινωνικού κράτους, αλλά πράγματι και ένα πεδίον δόξης λαμπρό για τους σωτήρες της κορονοϊού εποχής. Φαινόταν εξαρχής από τον τρόπο που μεταχειρίζονταν τον δημόσιο λόγο στα καθημερινά διαγγέλματα. Το διέκρινες ξεκάθαρα από την βάση στην οποία έθεταν το ζήτημα καθώς και την βαθύτερη λογική που διέπνεε τις προσκομιζόμενες λύσεις. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να μην μπλέξουμε τα πράγματα περαιτέρω, εφόσον το μπλέξιμο και η γενικευμένη σύγχυση ευνοεί μόνο όσους καλωσορίζουν το χάος προκειμένου να νομοθετούν με μοναδικό γνώμονα το δόγμα του «business as usual».
Η κυβέρνηση απαγόρευσε και ο λαός, μέρος του οποίου είναι βεβαίως και η νεολαία, ανταποκρίθηκε. Και ανταποκρίθηκε διότι οι πάντες έβλεπαν τι γινόταν στον κόσμο όπου τεράστιες μητροπόλεις ερήμωσαν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, αλλά και επειδή παρακολουθούσαν την δραματική εξέλιξη την οποία είχε ο ιός σε κοντινά και μακρινά κράτη. Με τη διαφορά ότι η απαγόρευση είχε ημερομηνία λήξεως και μετά θα ακολουθούσε μία φάση επαναφοράς στην «κανονικότητα», όποια κι αν ήταν αυτή, ιδιαίτερα εφόσον τα μέτρα λειτούργησαν αποτρεπτικά ως προς την ανεξέλεγκτη εξάπλωση του θανατηφόρου ιού.
Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι το σημείο όπου απευθύνεται εκ της πολιτείας αυστηρή σύσταση για περιορισμό της κυκλοφορίας από τα μεσάνυχτα μέχρι τις έξι το πρωί πάει πολύ, καθώς σε μία τέτοια περίπτωση η χειρουργική μάσκα αξιοποιείται πλέον ως κάλυμμα για τον αναδυόμενο «πανδημικό φασισμό». Δηλαδή αν περπατά κανείς έξι ώρα το απόγευμα π.χ. στην πλατεία Κολωνακίου, η οποία είναι κυριολεκτικά γεμάτη με κόσμο, διατρέχει λιγότερο κίνδυνο από το να βρίσκεται με έναν φίλο σε μία πλατεία στις δύο το πρωί; Όχι δα!
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα δεν είναι το ωράριο αλλά η πολιτική στάση μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας, και όχι απλά της νεολαίας, η οποία εξακολουθεί να στοχάζεται, να διαλέγεται, να αμφισβητεί και φυσικά να ασκεί πολυεπίπεδη κριτική στην κυβέρνηση, όπως νοείται σε κάθε στοιχειωδώς ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία. «Δεν μαζεύονται τα παιδιά από τις πλατείες». «Μια γενιά που δεν βλέπει μέλλον δύσκολα θυσιάζει το παρόν». Ο διάλογος στο σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου για τον «Ελεύθερο Τύπο» τα λέει όλα.‘ Όπως παντού στον κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, η οικονομική κρίση τρέχει όχι απλά παράλληλα, αλλά πιο γρήγορα από την κρίση του κορονοϊού.
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να δουλέψει γρήγορα και αποτελεσματικά, φροντίζοντας να ελαχιστοποιήσει κατά το δυνατόν τις δριμείες συνέπειες της νέας κατάστασης στην οικονομία, βάζει τον χωροφύλακα της να ανακοινώνει με βλακώδη στόμφο την απαγόρευση κυκλοφορίας στις πλατείες και στέλνει τα ΜΑΤ για να ξυλοφορτώσει τους πιτσιρικάδες. Ωστόσο, στις πλατείες, ο κόσμος επέστρεψε πολύ πιο μαζικά. Νέοι αλλά και γονείς,κρατώντας τα μικρά παιδιά τους από το χέρι, αντιλήφθηκαν άριστα το μείζον διακύβευμα, παρακάμπτοντας την αποστειρωμένη ενημέρωση. Μάλλον η αποφορά του μιντιακού κατεστημένου είναι πια έντονη.
Οπουδήποτε άλλωστε στον πλανήτη το διακύβευμα είναι το ίδιο: αφενός η ελευθερία και αφετέρου η δυνατότητα του ανθρώπου να ζήσει με αξιοπρέπεια, με στοιχειώδεις παροχές και με ελάχιστο εισόδημα το οποίο θα εγγυάται ένα κάποιο βιοτικό επίπεδο. Γι’ αυτό τα βράδια πάμε πλατεία. Γιατί είναι ο μόνος τρόπος να φωνάξουμε σε αυτούς οι οποίοι με προκλητική αυταρχικότητα αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
