ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Όχι την αλήθεια, μόνο παραμύθια

Θα ήθελα μία προεκλογική περίοδο τεσσάρων μηνών. Τέσσερις μήνες ίσως θα ήταν αρκετοί. Τέσσερις μήνες θα είχαμε τον ελληνικό λαό –α ρε ελληνικέ λαέ– να ακούει τα ίδια και τα ίδια, μπας και κουραστεί και σταματήσει αυτή η παθολογική εξάρτησή του στα παραμύθια και στα μεγάλα, παχιά λόγια. Γιατί είναι ωραία τα παραμύθια, καμία αμφιβολία περί τούτου. Σε κοιμίζουν μια χαρά, βολεύεσαι στην ψευδαίσθηση του ονείρου και ξεκουράζεις το δύστυχο μυαλουδάκι σου από τις σκοτούρες και τα βάσανα της πικρής και άδικης ζωής. Και μετά από ένα μήνα ξυπνάς στην πραγματικότητα. Και τα όνειρα έχουν πετάξει, και οι ελπίδες έχουν χαθεί, κι ο ουρανός είναι για σένα μαύρος, κι ας είναι για κάτι άλλους μονίμως γαλανός.

Γιατί η πλάνη είναι πάντα πιο ελκυστική. Το γνωρίζουμε αυτό ήδη από τον Πλάτωνα. Ποιος να ασχοληθεί τώρα με τον ορθό λόγο; Ποιος διαθέτει, όχι τη στοιχειώδη νόηση, αλλά το σθένος να ταλανίσει την ψυχούλα του με τα σκληρά δεδομένα. Οπότε κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης. Κοιμήσου σε μία ακόμη προεκλογική περίοδο με «πολλές και καλές δουλειές», με «υψηλούς μισθούς έως και 25% στο τέλος της επόμενης τετραετίας, με «μείωση της ανεργίας», με «το ΕΣΥ που μας αξίζει», με «μείωση των τιμών» και άλλα πολλά χαριτωμένα που τα έχουμε ακούσει και δυστυχώς τα ακούμε ξανά. Δίχως αιδώ, δίχως δισταγμό, δίχως περίσκεψη, δίχως στοιχειώδη ειλικρίνεια.

Άλλωστε το σανό είναι φθηνό αυτήν την εποχή και τα πρόβατα πάντα πρόθυμα να ξαναμπούν στο μαντρί.

Τι σημασία έχει αν ο ΟΟΣΑ, γιατί βλέπεις έχουμε και διεθνή αναγνώριση, ανακοίνωσε ότι ο πραγματικός μισθός στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 7,4%; Που σημαίνει ότι η αύξηση ονομαστικού μισθού 1,5% τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, δεν καλύπτει ούτε καν την τιμαριθμική προσαρμογή. Τι σημασία έχει αν το ΙΜΕ ΓΕΣΒΕΕ αποσαφηνίζει ότι η μείωση της ανεργίας κατά 2,5% δεν είναι πραγματική, γιατί μειώθηκε το εργατικό δυναμικό; Που σημαίνει ότι οι νέοι δεν βρήκαν δουλειές εδώ, αλλά την κοπάνησαν από μία χώρα η οποία δεν έχει κανένα μέλλον για αυτούς.

Τι σημασία έχουν οι 36800 νεκροί από covid (οι μισοί εκτός ΜΕΘ) και τα 40000 κενά σε υγειονομικούς στο ΕΣΥ; Που σημαίνει ότι ντάξει μωρέ, αν χρειαστεί ιατρική περίθαλψη ένα βρέφος στο Καστελόριζο, το πάνε απέναντι στην Αττάλεια οι γονείς του και όλα καλά. Τι σημασία έχει, τέλος, αν μπορεί να ειπωθεί ότι υπάρχει τέλος, αν το 44% των μικρομεσαίων επιχειρήσεων εκτιμά ότι θα βάλει λουκέτο τους επόμενους μήνες, με πολλές εξ’ αυτών να αντιμετωπίζουν ληξιπρόθεσμες οφειλές εκτός ρύθμισης και την εκτίναξη των τιμών των πρώτων υλών; Που σημαίνει ότι όντως αυτό το οποίο εκστόμισε τις προάλλες ο Κωστής Χατζηδάκης θα πραγματοποιηθεί: «θα βάλουμε τη χώρα στις ράγες της ανάπτυξης».

Κι όλα αυτά δίχως να γίνει λόγος για τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών, που συνεχίζουν κανονικότατα, ούτε για την υπέρβαση του στόχου στα φορολογικά το πρώτο τρίμηνο και την υπέρβαση πρωτογενούς πλεονάσματος κατά 3 δις, ούτε για τον παροδικό κατά τα άλλα πληθωρισμό που έχει γίνει μόνιμος, ούτε, ούτε ούτε… Όσα κι αν γραφτούν είναι άνευ σημασίας. Γιατί ο λαός δεν θέλει την αλήθεια. Θέλει μόνο παραμύθια.