ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Ο ματωμένος γάμος των ομόφυλων
Πολλοί άνθρωποι με ρωτούν πώς εξηγείς στο παιδί σου και απαντώ ότι το παιδί καταλαβαίνει, ξέρει τα πάντα, κατανοεί τα πάντα. Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνει και με ρωτάει: Γιατί δεν είμαστε ίσοι. Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν είναι εύκολο να το εξηγήσω
Φώτης Σεργουλόπουλος
Κι όμως είναι απλό. Είναι τόσο απλό, που αν προσπαθήσεις να το εξηγήσεις σε ένα παιδάκι της Δευτέρας ή της Τρίτης δημοτικού, δεν θα δυσκολευτείς καθόλου, παρόλες τις νόρμες και τα στερεότυπα από τα οποία βομβαρδίζεται καθημερινά στο οικογενειακό, σχολικό και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Γι’ αυτήν τη διαδικασία της κατανόησης, υπάρχουν τρεις λέξεις κλειδιά. Η πιο δύσκολη είναι η εξουσία, που ωστόσο, ακόμα και στο οχτάχρονο, μπορείς να την περιγράψεις ως δύναμη.
Καταλαβαίνουν πολύ καλά τα παιδιά, αν ασχοληθείς λιγάκι να τους εξηγήσεις. Καταλαβαίνουν ακόμη και αυτό που είναι σχετικά δύσκολο να διανοηθεί το αθώο μυαλουδάκι τους, διότι σκιάζει την εικόνα της ιδανικής κοινωνίας, ότι δηλαδή κάποιοι επιθυμούν περισσότερο να είναι πιο δυνατοί από τους άλλους. Θέλουν να παίρνουν όλες τις αποφάσεις και βέβαια θέλουν να βγάζουν τα περισσότερα λεφτά.
Η δεύτερη λέξη κλειδί, είναι η διαφορετικότητα. Αυτήν τα πιτσιρίκια την κατανοούν πιο εύκολα, και σίγουρα πιο εύκολα από πολλούς ενήλικες. Βοηθούν κάπως και τα πολιτικά ορθά διδάγματα των σχολικών βιβλίων, και κυρίως το φιλότιμο και το μεράκι κάποιων δασκάλων, οι οποία αγαπούν και ενδιαφέρονται αληθινά για τη δουλειά τους. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατήσουν μακριά το πιο κλασικό αφήγημα κάθε εξουσιαστικής, αυτοπροσδιοριζόμενης ελίτ: Όποιος δεν είναι στρέιτ λευκός χριστιανός και, κατά περίπτωση, και πλούσιος, είναι κατώτερος από τους άλλους.
Η τρίτη λέξη κλειδί είναι η υποκρισία. Υποκρισία από όλους. Και από τους από πάνω, και από τους από κάτω. Από όλους οι οποίοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Γιατί στη βάση αυτής της υποκρισίας είναι το συμφέρον και η εκμετάλλευση του άλλου, και ύστερα έρχεται η προκατάληψη. Διαφορετικά δε θα είχαμε ισχυρούς άνδρες να υποδύονται τους ετερόφυλους, ενώ είναι ομοφυλόφιλοι, ούτε τους θρήσκους, ενώ δεν έχουν το θεό τους. Είναι ένα θανάσιμο παιχνίδι εντυπώσεων και τα θύματα είναι όλες και όλοι εκείνοι οι οποίοι έκαναν το λάθος να γεννηθούν διαφορετικοί αλλά επιθυμούν, φυσιολογικά, τα ίδια πράγματα με όλους τους άλλους.
«Δεν είναι φυσιολογικό!». Τι λες κυρία Απαυτοπούλου μου; Κράτα τότε για το κρεβάτι σου και για το σπίτι σου τα φυσιολογικά και άσε μας εμάς στην ησυχία μας και στα αφύσικά μας. Από που τεκμαίρεται εξάλλου το φυσικό; Ποιος αποφασίζει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; Με ποιο δικαίωμα ο κάθε επώνυμος η ανώνυμος τσαρλατάνος, βγαίνει στην κάμερα ή στην διπλανή πόρτα και αξιώνει καθολικότητα για την «αποψούλα» του; Πρώτα, το πρόβλημά τους ήταν ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, αν θα μπορούν δηλαδή οι άνθρωποι να έχουν το αυτονόητο κατά τα άλλα δικαίωμα της νομικής κατοχύρωσης της συμβίωσής τους. Τώρα δε θέλουν να τους αφήσουν να μεγαλώνουν παιδιά.
Προτιμούν δηλαδή να μεγαλώνουν μόνα τους εκατοντάδες παιδιά, εγκαταλελειμμένα και κακοποιημένα στα ιδρύματα, παρά να έχουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον, το οποίο σίγουρα θα είναι πιο ασφαλές και πολύ πιο κατάλληλο από εκείνο μιας ακατάλληλης δομής. Τα προφανή εμπόδια για τη διόρθωση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης είναι αφενός το πρότυπο του καλού σωστού άντρα, το οποίο «πουλάνε» διάφοροι πολιτικάντηδες, και αφετέρου το χοντρό χρήμα που φαίνεται να υπάρχει στους μηχανισμούς υιοθεσίας. Και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ. Στον γάμο των ομόφυλων, οι οποίοι όμως δεν πρέπει να υιοθετήσουν παιδί. Κι έτσι αυτοί οι άνθρωποι ματώνουν, όπως οι δύσμοιροι χαρακτήρες του Λόρκα μάτωναν από την ανελευθερία και την ανισότητα της ισπανικής υπαίθρου.
Και όπως σημειώνει σε ανάρτησή της με νόημα η γνωστή ηθοποιός Κλέλια Ρένεση «παρά φύσιν» δεν είναι η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, αλλά το 90% των Ελλήνων που φτύνουν αίμα για να αντιμετωπίσουν τις υποχρεώσεις τους.
