ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Μέρες αδέσποτες

Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου

μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου

σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν

και με στρίμωξαν σ’ ατέλειωτο κρυφτό

Ο κόσμος αλλάζει. Το βλέπεις στις ειδήσεις. Το ακούς στα καφενεία και στις παρέες. Το αισθάνεσαι όταν περπατάς στην αγορά. Δεν είναι ο κόσμος που ξέραμε. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο τελευταίος ήταν κατ’ ανάγκη καλύτερος ή χειρότερος. Δεν εξιδανικεύω το παρελθόν χρωματίζοντας ηθικά το παρόν. Απλώς γνωρίζοντας από την καλή και από την ανάποδη τη δημόσια ζωή των τελευταίων σαράντα χρόνων και επιχειρώντας να δεις το σήμερα με μία κάποια απόσταση, διαπιστώνεις ότι αυτές οι μέρες είναι κάπως παράταιρες, παράξενες, αδέσποτες, με την έννοια ότι ξενίζουν τα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας.

Από τη μία η διαρκώς διογκούμενη χιονοστιβάδα των αλλεπάλληλων αποκαλύψεων για παιδοβιαστές και για κυκλώματα εκμετάλλευσης και κακοποίησης παιδιών. Αμέτρητες ιστορίες γεμάτες φρίκη και τραγικότητα. Δεκάδες περιστατικά που επανήλθαν ή βγήκαν στο φως για πρώτη φορά, όπως των ενήλικων σήμερα παιδιών από τα Πετράλωνα, που παλεύουν πέντε χρόνια τώρα να οδηγήσουν τους ίδιους τους γονείς και τους «φίλους» τους οι οποίοι συμμετείχαν σε πάρτι βιασμών, να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους στη δικαιοσύνη. Σε αυτές τις ιστορίες ήρθε να προστεθεί ο Μίχος και το κύκλωμα των κατά συρροή παιδοβιαστών, αλλά και ένας βραβευμένος συγγραφέας παιδικών βιβλίων με τόνους νοσηρού υλικού παιδικής πορνογραφίας στον υπολογιστή του. Και όλα αυτά δίχως καν να μιλήσουμε εκτενώς για την κατακόρυφη αύξηση των γυναικοκτονιών και των βιασμών γυναικών.

Από την άλλη, η σκληρή καθημερινότητα. Μετά το επικοινωνιακό αλλά και ουσιαστικό φιάσκο με το καλάθι της νοικοκυράς, έχει καταστεί σαφές ότι η συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία έχει οδηγηθεί μάλλον ανεπιστρεπτί σε μία νέα δριμεία υποβάθμιση, τόσο του επιπέδου διαβίωσης, όσο και των κοινωνικών παροχών. Μα καλά, θα πει κανείς, αυτό έγινε και επί μνημονίων. Πράγματι έγινε και μάλιστα με δυσβάσταχτο οικονομικό και κοινωνικό κόστος, το οποίο αποτυπώθηκε και στους αριθμούς των αυτοχειριών. Μόνο που το γεγονός αυτό, καταδεικνύει ακριβώς την κρισιμότητα της κατάστασης σε σχέση με τα ιδιαίτερα εύθραυστα πια όρια της  λεγόμενης κοινωνικής συνοχής στη χώρα. Με άλλα λόγια, η δεκαετία των μνημονίων είχε τεράστιο κόστος αλλά τελικά απορροφήθηκε από την αγορά, κάτι των οποίο δε συνέβη με τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της κρίσης της πανδημίας, αλλά δε συμβαίνει ούτε με τις συνέπειες της ενεργειακής κρίσης και της ραγδαίας αύξησης του κόστους στοιχειώδους διαβίωσης.

Τέλος αλλά εξίσου σημαντικό, οι υποκλοπές. Από το περασμένο σαββατοκύριακο και μετά τις νέες αποκαλύψεις για το εκτεταμένο δίκτυο των παράνομων παρακολουθήσεων, ακόμη και υπουργών της κυβέρνησης αλλά και των συζύγων τους, η χώρα εισήλθε για τα καλά πια σε μία νέα βαθιά πολιτική κρίση. Παρά την τρομακτική, από πλευράς ποιότητας ενημέρωσης, ελευθερίας του τύπου και δείκτη δημοκρατίας, αφωνία των περισσότερων μέσων ενημέρωσης, είναι σαφές ότι αυτό το οποίο φαίνεται να έχει συμβεί είναι πολύ χοντρό και επαφίεται στον πυρήνα του ίδιου του πολιτεύματος. Ο πολιτικός κόσμος της χώρας έχει βιώσει μεν και στο παρελθόν παρόμοιες καταστάσεις, ωστόσο το εύρος και η ένταση την οποία απέδωσε το δημοσίευμα της εφημερίδας «documento», εφόσον επιβεβαιωθεί, δεν αφήνουν περιθώρια σε σχέση με το πρωτόγνωρο της υπόθεσης.

Κάπως έτσι περνούν οι μέρες μας. Με παιδοβιασμούς, με ακρίβεια και με υποκλοπές. Μέρες παράξενες, παράταιρες, μακριά από κάθετι που είχαμε μάθει να προσλαμβάνουμε και να θεωρούμε φυσιολογικό. Μέρες αδέσποτες, σφηνώθηκαν στην πόλη μου…