ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Με το ευρώ, καλύτερα!

Όλοι θυμούνται την 1η Ιανουαρίου 2002, αλλά η καθοριστική ημερομηνία βρίσκεται κάτι λιγότερο από δύο χρόνια πίσω. Κι αυτό, γιατί στις 9 Μαρτίου 2000, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας, Κώστας Σημίτης, υποβάλλει στα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα το αίτημα για την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ. «Οι Έλληνες πολίτες, μαζί με άλλα τριακόσια εκατομμύρια πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μοιράζονται το κοινό νόμισμα. Μοιράζονται επίσης τη σταθερότητα που χαρακτηρίζει την Ευρωζώνη και τη σταθερότητα που δημιουργεί αυτό το κοινό νόμισμα. Και με βάση αυτή τη σταθερότητα, μοιράζονται την προοπτική ανάπτυξης, μια κοινή μοίρα με τις χώρες της ζώνης του ευρώ, τις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Τότε βέβαια, ακόμη δεν είχαμε καταλάβει για ποιο λόγο οι εταίροι μας έκαναν λάστιχο τα κριτήρια ένταξης της Συνθήκης του Μάαστριχτ (βλέπε έλλειμμα λιγότερο του 3% του ΑΕΠ, χρέος κάτω του 60% του ΑΕΠ κλπ.), όπως το έκαναν και για άλλες χώρες. Μετά το καταλάβαμε, αλλά όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Τελικά θα μας έδεναν και θα μας πάταγαν με όχημα το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, όταν θα αποφάσιζαν ότι «το πάρτυ τελείωσε» και ταυτόχρονα ότι η χώρα πλέον δε διέθετε το πολιτικό προσωπικό του αναστήματος ενός Καραμανλή ή ενός Παπανδρέου.

Μη με παρεξηγείς. Εγώ βιώνω διαρκώς το αδιέξοδο του να είσαι ευρωπαΐστης, σε έναν τόπο που ξυπνά με την Ανατολή και κοιμάται με τη Δύση. Αλλά το αδιέξοδο δεν οφείλεται ακριβώς εκεί, ή μάλλον οφείλεται στο γεγονός, ότι στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ ο διαχωρισμός μεταξύ πολίτη και πολιτείας, όπως δεν έγινε μεταξύ κόμματος και κράτους. Εγώ ως πολίτης μπορώ να θέλω και να είμαι ότι είμαι. Να ξυπνώ στη Σαμοθράκη και να ξαπλώνω στη Ζάκυνθο. Το κράτος οφείλει να έχει αρχή, μέση και τέλος. Και η εθνική πολιτική οφείλει να έχει προτεραιότητες αδιαπραγμάτευτες. Που είναι η εθνική συνείδηση; Πουθενά.

Στην δεκαετία της λιτότητας των μνημονίων, έβλεπες στους τοίχους της πρωτεύουσας αλλά και άλλων πόλεων ένα σύνθημα που έχει αφήσει εποχή: «Με το ευρώ, συνεχώς χειρότερα. Με τη δραχμή, αμέσως καλύτερα». Γελοίο μεν, αλλά κάπως έτσι μας πλάσαραν και το ευρώ. Πλήρωσαν τον Σπύρο –τη δουλειά του έκανε ο άνθρωπος, δε φταίει σε κάτι– να μας λέει «με το ευρώ καλύτερα». Έτσι απλά. Στο μεταξύ, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, 3.000.000 Έλληνες διαβιούν σε συνθήκες φτώχειας, το 44,6% των νοικοκυριών δυσκολεύεται να καλύψει το ενοίκιο, το 49% καθυστερεί την πληρωμή των λογαριασμών, το 45,5% δε σιτίζεται επαρκώς, το 38.8% δεν έχει επαρκή θέρμανση.