ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Κράτος αδίκου
Πως μπορείς να τους κάνεις να καταλάβουν; Τι λόγια πρέπει να μεταχειριστείς; Πόσο απλά πρέπει να τους μιλήσεις; Να τους το αποδείξεις; Να τους πείσεις ότι κάποια πράγματα είναι σοβαρά, επηρεάζουν άμεσα τη ζωή τους και γι’ αυτό οφείλουν να τυγχάνουν της μέγιστης προσοχής τους;Άδικος κόπος. Όσο άδικο είναι και το κράτος το οποίο έχει αναθρέψει πολίτες καθ΄ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του. Το άδικο, εκτός από την θεσμική του έκφανση, έχει γίνει πια άγραφος κανόνας της κοινωνίας. Διαχέεται και εγκαθίσταται στον κοινωνικό ιστό σαν αρρώστια. Και προτού αναρωτηθείς αν υπάρχει θεραπεία, αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνει.
Ο κόσμος κουράζεται, απογοητεύεται, σιχτιρίζει, βαριέται, δε θέλει να ακούσει, εγκλωβίζεται. Δεν μιλάμε τώρα για τους «βαμμένους», τους λίγο ή περισσότερο κομματικούς. Εκείνους οι οποίοι έχουν «έννομο» ή και… «άνομο» συμφέρον από την ισχύ και την επιρροή ενός κόμματος. Αυτοί, καλώς ή κακώς, θα φοράνε τη φανέλα μέχρι να πεθάνουν. Όλοι οι άλλοι όμως; Γιατί δε θέλουν να ακούσουν; Γιατί δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει; Γιατί επιμένουν στην άρνηση, στη συλλήβδην απαξίωση, στην τυφλή αποκήρυξη και τελικά στην παραίτηση; Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης–με εξαίρεση την Ουγγαρία– το ψήφισμα-καταδίκη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τις «πολύ σοβαρές απειλές κατά της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, θα είχε προκαλέσει πολιτικό σεισμό. Εδώ, βαρκούλες αρμενίζουν. Κανείς δεν ασχολείται.
Εν τάχει, το ψήφισμα επισημαίνει τη δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, η οποία δεν έχει διαλευκανθεί μετά από σχεδόν τρία χρόνια, το μεγάλο σκάνδαλο των υποκλοπών μέσω ΕΥΠ και Predator, τις λεγόμενες αγωγές SLAPP, τις απειλές, τις επιθέσεις καιτις παρακολουθήσεις πουαντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι αλλά παράλληλα και την έλλειψη πλουραλισμού στον Τύπο λόγω της ιδιοκτησίας των ελληνικών ΜΜΕ από συγκεκριμένο αριθμό ολιγαρχών, τα προβλήματα σε ανεξάρτητες αρχές όπως η ΑΔΑΕ και η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, όπου σημειώνονται οι ασφυκτικές πιέσεις λόγω του έργου τους στο θέμα των υποκλοπών, τον εκφοβισμό των δικαστικών λειτουργών, όπως της Ελένης Τουλουπάκη και του Χρήστου Ράμμου, και τέλος,το τραγικό ναυάγιο της Πύλου, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 600 μετανάστες και πρόσφυγες, μετην δικαστική έρευνα να εξελίσσεται υπερβολικά αργά.
Κανονικά, όλα αυτά θα έπρεπε να θορυβήσουν την κυβέρνηση, θα έπρεπε να αναδειχθούν από τα μέσα ενημέρωσης, όπως θα έπρεπε και να προβληματίσουν τους πολίτες. Με μία φράση, θα έπρεπε το όλο ζήτημα να αποτελεί κορυφαίο θέμα συζήτησης στο δημόσιο διάλογο. Αντ’ αυτού, δεν έχει παίξει παρά μόνο σε μία μικρή μερίδα ενημερωτικών μέσων, τα οποία ωστόσο, παρά το εκτενές ρεπορτάζ τους, αδυνατούν ή δεν επιθυμούν να εκθέσουν το σημαινόμενο πέρα από το σημαίνον. Και το σημαίνον είναι απλούστατα ότι δεν αποτελεί χαστούκι για την κυβέρνηση Μητσοτάκη το ψήφισμα. Θα έπρεπε να αποτελεί, αλλά δεν αποτελεί.
Με την ίδια λογική και παρά την κατά τα άλλα οφθαλμοφανή και αδιαμφισβήτητη ευθύνη της τελευταίας, η δόμηση του σημερινού κράτους αδίκου δεν συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια –αν και διογκώθηκε– αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης φθίνουσας πορείας των δημοκρατικών θεσμών και του κοινωνικού κράτους δικαίου. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι πλέον η κατάσταση αυτού του κράτους δείχνει μη αναστρέψιμη. Παρά τις υπαρκτές και αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, το κράτος αδίκου είναι κυρίαρχο, σε τέτοιο βαθμό, που κάνει κάποιους, έστω λίγους από εμάς, να ονειρευόμαστε νέες Γαλλικές Επαναστάσεις, συναισθανόμενοι ταυτόχρονα τη ματαιότητα τέτοιων ονειροπολήσεων.
