ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Ελληνικές ιστορίες απογραφικής τρέλας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”152127″ img_size=”full”][vc_column_text]Έχει τρελαθεί ο κόσμος. Εδώ που τα λέμε, σε αυτή τη ζωή και ειδικά σε αυτή τη χώρα, δε θέλει και πολύ. Λίγο η κρίση, λίγο η πανδημία, δε θέλουν και πολύ οι άνθρωποι. Καλή η λιακάδα, αγία η θάλασσα, ευλογημένα τα δάση (που καίγονται) και το μεσογειακό κλίμα, αλλά αν σε μία χώρα καταγράφεται σταθερή πτώση του βιοτικού επιπέδου, η οποία συνδυάζεται με την σταθερή άνοδο της έλλειψης εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς, τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Αυτό ζούμε. Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε. Βιώνουμε τις συνέπειες του πολυσχιδούς εκχυδαϊσμού του δημόσιου διαλόγου˙ της αποτυχίας υφιστάμενου πολιτικού πολιτισμού να διαπαιδαγωγήσει τους πολίτες. Έθεσαν τον πήχη πολύ χαμηλά, σχεδόν στη λάσπη, μόνο και μόνο, για να μεγιστοποιήσουν μικροπολιτικά οφέλη.

Αυτές τις μέρες διαπιστώνουμε την διάχυση αυτού του νοσηρού κλίματος και με την αφορμή της διαδικασίας της απογραφής. Το τι ακούν οι άνθρωποι δεν περιγράφεται. Περιστατικά απείρου νεοελληνικού κάλλους δημοσιεύονται καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έρχονται από το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας, κυρίως όμως από τα μεγάλα και μη αστικά κέντρα. Το τι καταγράφεται, δεν περιγράφεται! Οι κατά κανόνα νεαροί απογραφείς, εισπράττουν την καχυποψία, την αγένεια, την χλεύη, το υβρεολόγιο και κατά περιπτώσεις ακόμη και τον εκφοβισμό από τους εν εν εξάλλω καταστάσει αρνητές της απογραφής! Βλέπεις, γεμίσαμε αρνητές σε τούτο τον τόπο, που έχουμε καταλάβει μόλις 10.000.000 νοματαίοι ή ίσως και λιγότεροι. Ποιος ξέρει…
Αυτονόητα τα περισσότερα προβλήματα αναφέρονται στην Αττική. Παραθέτω απόσπασμα της χαρακτηριστικής μαρτυρίας μιας νεαρής κοπέλας, η οποία δέχθηκε με τον όρο της διατήρησης της ανωνυμίας της, να εξιστορήσει τα όσα έζησε στην «Καθημερινή»:
«Ανεβαίνω με τα πόδια (κακή ιδέα) τους 5 ορόφους του κτιρίου και βλέπω μια κυρία μπροστά από την ανοιχτή πόρτα του διαμερίσματος.

-Τι θέλετε;, μου λέει.
-Καλή σας μέρα, είμαι από την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία (το λέω πάντα ολόκληρο γιατί πολλοί μπερδεύονται με το ΕΛΣΤΑΤ) και ήρθα για να δώσω στην πολυκατοικία σας τους κωδικούς για την ηλεκτρονική σας αυτοαπογραφή, συγγνώμη απλώς ανέβηκα με τα σκαλιά και έχω λαχανιάσει.
-Δεν κατάλαβα, μου λέει, αλλά δε με νοιάζει.
-Δίκιο έχετε της λέω, μισό λεπτό να σας εξηγήσω γιατί λαχάνιασα.
-Πάρε το ασανσέρ και φύγε όπως ήρθες!
-Σας παρακαλώ ακούστε με δυο λεπτά… Ήρθα ως απογραφέας της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, και το μόνο που χρειάζομαι από εσάς είναι να παραλάβετε αυτόν το φάκελο, που αντιστοιχεί στην κατοικία σας, να αυτοαπογραφείτε ηλεκτρονικά και δε θα χρειαστεί να σας ενοχλήσω ξανά.
-ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ! Φύγε θα φωνάξω τον άντρα μου.
-Μπορώ να μιλήσω και σε εκείνον;

Τον φωνάζει.
-ΤΙ ΘΕΣ;
Εξηγώ ότι πρόκειται για την απογραφή που γίνεται κάθε 10 χρόνια και φέτος, και λόγω της πανδημίας, δίνουμε τους κωδικούς για να απογραφεί μόνος του ο κόσμος και να μη χρειαστεί να γίνει με τον παραδοσιακό τρόπο.
-ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΣΤΕ.
-Η απογραφή είναι υποχρεωτική για όλους μας, καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει επαρκής ενημέρωση ακόμη, γι’ αυτό είστε δικαιολογημένα καχύποπτοι, μπορώ να σας αφήσω τον κωδικό σας να δείτε τι λέει ο φάκελος και αν δε θέλετε μην το χρησιμοποιήσετε, αλλά θα χρειαστεί να σας ξαναενοχλήσουμε.
Είπαν πάλι όχι και ζήτησαν να φύγω από το κτίριο.
Τους λέω εντάξει, αν δε θέλετε δε μπορώ να σας αναγκάσω, αλλά μπορώ τουλάχιστον να παραμείνω στο κτίριο για να χτυπήσω και στους υπόλοιπους;
-ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΘΕΣ μου λένε και μου κλείνουν την πόρτα στα μούτρα.

Ήταν οι πρώτοι πολίτες που αντίκρισα και ήμουν εντελώς ψαρωμένη…».

Αυτοί είμαστε. Αρνητές γενικώς και αορίστως και κυρίως αγενείς μέχρις αηδίας. Πόσο χυδαίο στ’ αλήθεια να συμπεριφέρεσαι με τέτοια επαίσχυντη βαναυσότητα σε ένα πιθανότατα άνεργο παιδί, που έχει πάρει τους δρόμους για ένα μεροκάματο; Αλλά είπαμε, αυτά είναι τα αποτελέσματα του ακραίου λαϊκισμού και της λούμπεν ρητορικής, η οποία σημείωσε τεράστια ακμή, ιδίως τα τελευταία χρόνια. Αν λοιπόν σας χτυπήσει ένα τέτοιο παιδί το κουδούνι, θυμηθείτε να συγκρατηθείτε, γενικώς και ειδικώς, και πάνω απ’ όλα να είστε ευγενείς. Δεν σας φταίει σε τίποτα. Το φταίξιμο μάλλον εξακολουθεί να είναι δικό σας και δικό μας.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]