ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Δυστυχώς, αυτοί είμαστε!

Σε αυτή τη δουλειά έχω μάθει να μη χάνω εύκολα την ψυχραιμία μου. Πάει καιρός από τότε που κατάλαβα ότι δεν ωφελεί. Δεν ωφελεί να σε ερεθίζουν οι κουτοπονηριές και οι κοροϊδίες των πολιτικάντηδων. Στην αρχή είναι δύσκολο, αλλά σταδιακά μαθαίνεις να τους ανέχεσαι. Θα μου πεις, αυτή η κουτοπονηριά, αυτός ο εμπαιγμός, αυτή η πρόκληση στα εντός, εκτός και επί τα αυτά της μικρή και μεγάλης πολιτείας μας, το απόσταγμα, με μια φράση, της νεοελληνικής φαυλότητας, ευθύνεται για τα δεινά των πολλών και παράλληλα για την ευημερία των λίγων. Ακριβώς γι’ αυτό όμως χρειάζεσαι γερό στομάχι.

Αλλιώς δεν κάνεις γι’ αυτή τη δουλειά. Άλλο αν τελικά την κάνεις. Γιατί πρέπει να ζήσεις. Καμιά φορά μου έρχεται στο νου εκείνος ο περίφημος στίχος του Σεφέρη από την «Άρνηση»: «Πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή». Μόνο που δεν αλλάξαμε ζωή. Μείναμε στο λάθος μας και το υποστηρίξαμε μέχρι τέλους. Μπορείς να νικήσεις πολλά πράγματα σε τούτη τη ζωή, αλλά δεν μπορείς με τίποτα να αλλάξεις το χρόνο. Να γυρίσεις πίσω τα χρόνια και να πάρεις άλλο μονοπάτι.

Όχι δεν έφταιγε το επάγγελμα. Παρεξήγησις. Το επάγγελμα μια χαρά είναι για όποιον το πονά. Το πρόβλημα ήταν και είναι-σήμερα περισσότερο από ποτέ- η χώρα. Και τίθεται ευθύς αμέσως σωκρατικώ τω τρόπω το ερώτημα: τι ορίζουμε «»χώρα;». Το παράδοξο είναι ότι γνωρίζουν όλοι καλά τον ορισμό, ιδιαίτερα αν αποτελούν περισσότερο μέρος της λύσης και λιγότερο του προβλήματος.
Γιατί αυτή η χώρα είναι ακριβώς όπως την έχει περιγράψει ο Ρασούλης. Την αγαπάς επειδή είναι ο τόπος σου, αν και διαρκώς σε προδίδει. Δεν είναι μόνο η ανεργία το πρόβλημα, ούτε η ακρίβεια η οποία τείνει να εξαφανίσει τη μεσαία τάξη και να δημιουργήσει μία κοινωνία δύο ταχυτήτων. Το πρόβλημα είναι η διάχυτη σήψη και η αγυρτία. Η διαφθορά και η παραβίαση κάθε έννοιας ισονομίας. Πάντοτε υπήρχαν αυτά τα νοσηρά φαινόμενα, –από καταβολής του ελληνικού κράτους. Όχι όμως έτσι ρε παιδιά. Όχι κι έτσι. Να μη μπορεί ο κόσμος να δει προκοπή, να δουλέψει, να ζήσει με αξιοπρέπεια, και μια χούφτα χιλιάδες πονηροί να ξεσκίζονται, κατά την αγοραία διάλεκτο.

Το μεγάλο κρίμα αφορά τα νέα παιδιά. Θα μπορούσαν να προκόψουν και ταυτόχρονα να πάνε αυτή τη χώρα τρένο, αλλά σε αυτή την περίπτωση θα ήμασταν σοβαρό δυτικό κράτος και όχι βαλκανική μπανανία, η οποία σε σχέση π.χ. με την ελευθερία του τύπου, έχει κατρακυλήσει πλέον στην 108η θέση ανάμεσα σε 180 χώρες, και φυσικά είναι η τελευταία στην Ευρώπη῾ την Ευρώπη η οποία εξακολουθεί να εντάσσει τους νέους Έλληνες επιστήμονες στις οικονομίες της και στα ξένα ΑΕΠ. Το 2002 η Ελλάδα βρισκόταν στη 19η θέση στον κόσμο. Καταλάβατε τώρα τι γίνεται; Τι έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα; Όχι μόνο στην ελευθερία του τύπου. Σε όλα τα επίπεδα. Δυστυχώς. Όμως, αυτοί είμαστε!