«Αγαπητέ κ. Πρόεδρε,

Κατά τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς την επιδημία του νέου κορονοϊού στην Wuhan της Κίνας.

Ο τραγικός θάνατος εκατοντάδων Κινέζων πολιτών και οι δυσμενείς συνέπειες που η επιδημία έχει προκαλέσει στις ζωές εκατομμυρίων με έχουν γεμίσει θλίψη.

Σ’ αυτή την πολύ δύσκολη στιγμή για την Κίνα, θα ήθελα να γνωρίζετε ότι ο ελληνικός λαός συμπάσχει πλήρως με τον φίλο κινεζικό λαό.

Ελπίζουμε όλοι ότι ο νέος κορονοϊός σύντομα θα τεθεί υπό έλεγχο, χάρη στα αποφασιστικά μέτρα των κινεζικών αρχών, οι οποίες έχουν καταβάλει τεράστιες προσπάθειες για το σκοπό αυτό, προκειμένου να προστατεύσουν, όχι μόνον τους Κινέζους πολίτες, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο από την εξάπλωση της νόσου.

Η σκέψη μας είναι με τις οικογένειες των θυμάτων της επιδημίας και στους ασθενείς που πάσχουν από τον ιό, στους οποίους θα ήθελα να ευχηθώ, τόσο προσωπικά, όσο και εκ μέρους όλων των Ελλήνων, ταχεία ανάρρωση.

Με τους θερμότερους χαιρετισμούς μου

Προκόπιος Β. Παυλόπουλος»

Μην επιθυμώντας πάντοτε να αποφύγω τις καθημερινές εξετάσεις που δίνουμε όσοι αρθρώνουμε δημόσιο λόγο, ένιωσα σήμερα την ηθική, πολιτική, και κατόπιν δημοσιογραφική υποχρέωση να μεταφέρω αυτούσιο το περιεχόμενο της επιστολής συμπαράστασης του απερχόμενου ΠτΔ στον πρόεδρο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Ο λόγος που παραθέτω σήμερα αυτήν την ιδιαίτερα βαρυσήμαντη επιστολή είναι καταρχήν επειδή μου προξενεί πραγματικά εντύπωση το γεγονός ότι η είδηση της επιστολής δεν έπαιξε σχεδόν καθόλου στα μεγαλύτερα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Είναι φοβερό πως ιεραρχούνται σήμερα οι ειδήσεις, στις οποίες χωρούν καυτά μπικίνι και κάθε λογής ελαφρότητες αλλά το μήνυμα που στέλνει ο αρχηγός ενός κράτους στην ανερχόμενη κορυφαία δύναμη του πλανήτη «παίζει» απελπιστικά χαμηλά. Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος, ακόμη πιο σπουδαίος. Με αυτήν την κίνηση, ο Προκόπης Παυλόπουλος προχώρησε σε ένα μάθημα διπλωματίας, το οποίο καλό θα ήταν να μην ξεχάσουν ούτε οι τωρινοί, ούτε οι επόμενοι, και σε κάθε περίπτωση όλοι όσοι καταπιάνονται με την λεπτότατη τέχνη των εξωτερικών μας υποθέσεων.

Δεν είναι λίγα αυτά που με χωρίζουν με τον Προκόπη Παυλόπουλο, ως πολιτικό. Ωστόσο οφείλω, πρωτίστως ως πολίτης, να του αναγνωρίσω ότι παρότι απερχόμενος, παραμένει μία από τις πλέον αξιοσημείωτες προσωπικότητες της πολιτικής ζωής του τόπου. Με αυτήν την επιστολή άλλωστε απέδειξε πως ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι σύντομα θα αποχωρήσει από το μέγαρο της Ηρώδου Αττικού, εξακολουθεί να ενδιαφέρεται ουσιαστικά για την εκ των πραγμάτων αυξημένη ευθύνη του θεσμικού του ρόλου, αναπληρώνοντας έτσι μέχρι την ύστατη ώρα της θητείας του τα σχηματιζόμενα ελλείματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Και για το πω κι αλλιώς, μην γελιέστε. Σύντομα η Κίνα θα συνέλθει, και όταν αυτό συμβεί προχωρήσει σε ηχηρό απολογισμό φίλων και εχθρών. Κι αν αύριο θα συγκαταλεγόμαστε στα «φίλια» κράτη, θα το χρωστάμε στον Παυλόπουλο.